Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Ενεργητικό.

Έντεκα σχέσεις, οκτώ χωρισμοί,
δυο πακέτα οργασμικά  τσιγάρα
και τόνοι από στοιβαγμένα ρούχα.

Ή τρελή της γειτονιάς είχα βαφτιστεί.
Όλο πέρα δώθε είμαι τις νύκτες.
Από το πρώτο βήμα μέχρι το τελευταίο, έχω ήδη  αυτό ονομαστεί γκλαμουράτη χορογράφο προκαλώντας τις πυγολαμπίδες του χωριού να χορέψουν μαζί μου.

Χωρίο... Χωριό μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια ξέφρενου αστικού χαβαλέ, ισοπέδωση της μούρης με τα πατώματα κι αγκαλιές με τα παγκάκια της Αθήνας.
Να που με έφεραν πίσω τα αρώματα ή τα δικά μου τα καμώματα.

Αθήνα 2008 -  με την Νιονή το υπερηφανευόμασταν συχνά -πυκνά ότι απ΄ το σπίτι, το μόνο  που μας λείπει είναι το κόκκινο φωτάκι  όπου θα ολοκλήρωνε το όνειρο κάθε γλεντζέ φοιτητή.
Ατέλειωτες νύκτες, φωνές, γκαρίσματα, σεξ, πολύ σεξ και το πτυχίο να φωνάζει από μακριά
"Δεν θα ανταμώσουμε ποτέ".

Χρονικά αχρονολόγητες οι μέρες φιλίας με την Νιόνη.
Ο πατέρας της εργαζόταν για τον πατέρα μου, και κάπως έτσι,
χρονικά αχρονολόγητα σμίξαμε εμείς τα δυο.

Δασκάλα είχε περάσει το κορίτσι μου, φαρμακοποιός εγώ.
Δυο κορίτσια, δυο όνειρα, δυο ζωές.
Η αρχή καθόλου δύσκολή.
Δώσαμε με τα μούτρα στη Ζωή.
Διψούσαμε τα κακόμοιρα,
διψούσαμε για την πραγματικότητα
χωρίς άλλες τετραγωνισμένες επαναλήψεις από το "Ρετιρέ".

Τα χρόνια τα περνούσαμε όπως θέλαμε να περάσουν.
Καυλώναμε με ότι άγνωστο ερέθισμα είχαμε.
Καυλώναμε για το ποτό, για το τσιγάρο, για τα ρούχα, για τους γκόμενους,
καυλώναμε για γυναίκες, φιλίες με διαφορετικές γυναίκες,
καυλώναμε με ότι μας μύριζε και ότι μας ξίνιζε.

Καύλωσα όμως και με τον Νίκο.
Όμορφος μαλάκας ο Νίκος!
Με γλεντούσε με το παραπάνω.
Συνήθως, συναντιόμασταν στον ουρανό και κάπου ενδιάμεσα στη γη.
Δύο χρόνια απ΄την ζωή μου..
Δυο χρόνια και είχα παραμελήσει ρίχτερ οργασμών, συγκεντρώνοντας μυαλό και κορμί σ' έναν.
Παραμυθιαζόμουν με την ομορφιά του και ξεχνούσα πόσο μαλάκας ήταν.

"Να μη σκάω" μου έλεγε η Νιόνη να "μη σκάω".
Μα είχα ήδη στο ενεργητικό μου,
έντεκα σχέσεις, οκτώ χωρισμους
δυο πακέτα οργασμικά τσιγάρα
και τόνοι από στοιβαγμένα ρούχα.

Έχω "γεράσει", έχω "χορτάσει" και δεν έχω μάθει αν στην αγάπη μπορείς να φτάσεις.
Κι αν έχεις ετοιμάσεις, έχεις 'γοράσει καρδιά με ολοκαίνουργια φτερά,
δεν θα ρθει κάποιος να στα ριμάξει;
Κι αν η Νιόνη δεν είχε τρομάξει θα ήμουν με τον Νίκο εγώ εντάξει;
Κι αν η φωνή μου, λέει μη κλάψεις, υπάρχει ελπίδα, μην αλαφιάζεις,
δε το πιστεύω και μουρμουράω μ΄όλο νάζι
θα μείνω σίγουρα εγώ, στο "ράφι". -



 

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...