Μελαγχολική ακόμη ένα βράδυ.
Κρατιέμαι από το χερούλι της πόρτας προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου.
Σέρνομαι σαν φίδι στο πάτωμα ξεχνώντας ότι έχω πόδια.
Ούτε την δύναμη να φτάσω μέχρι το κρεβάτι δεν έχω - Έτσι βολεύομαι στην ξύλινη ξεχασμένη καρέκλα του παππού.
Ακόμη μία νύκτα μοναχική.
Βλέπω το είδωλο μου στο καθρέφτη. Τίποτα δεν θυμίζει εμένα. Τίποτα από αυτά δεν είμαι εγώ.
Είμαι άλλωστε στο χώρο μου - στο σπίτι μου...
Βάζω στο κομοδίνο την μάσκα που φορώ καθημερινά και αρχίζω να πλημμυρίζω με συναισθήματα.
Όλα ανατρέπονται όταν η πόρτα κλείνει.
Δεν κρύβω τίποτα τώρα. Δεν έχω και τίποτα να κρύψω.
Κανείς δεν με βλέπει.
Κανείς δεν βλέπει πόσο αδύναμη και ανήμπορη γίνομαι.
Τώρα είμαι στο δικό μου καβούκι..που άλλη χελώνα δεν μπορεί να με δει.
Το φως το παγίδεψα έξω - βολεύτηκα στο σκοτάδι.
Στο σκοτάδι είναι η ψυχή μου!
Δύσκολα μου έβαλες.
Όχι πως δεν μπορώ...
Αλλά πονάει.
Πονάει πολύ....
Και ο πόνος μου σταματάει το νου.
Μετατρέπομαι σε άλλον άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος που δεν είμαι εγω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου