Κανείς!

Κανείς δεν μπορεί για μια φορά να πάρει την ευθύνη..
Κανείς δεν θα ξεστομίσει τα λάθη του.
Πως προχωράμε μπροστά?
Πως?
Προχωράμε με κλειστά μάτια!
Για πόσο ακόμα?!

Ο καθένας ας κανει μια δική του μικρή επανάσταση στο
τρόπο που ζει.
Ίσως αυτό να είναι ένα βήμα μπροστά - για ένα μεγάλο ταξίδι!

"Mε ασθενοφόρα και με περιπολικά
ξυπνάνε απ'το όνειρό τους οι ευτυχισμένοι"

Αν ονειρεύσεσαι γι αυτά αδελφέ μου... Μαλάκας πιάνεσαι!

Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.
Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας

Βάλε το γέλιο, λοιπόν, πάνω απ' το ψέμα
σαν μια βελόνα οχτάρα που κεντάει μελάνι στο δέρμα
αυτό που διάλεξες κόντρα στο ριζικό σου
και απ' την ασχήμια τους κράτα λίγη ομορφιά για μερτικό σου.

Πύρινο βιος σου δυο λέξεις, ζωής ριξιά,
αφού δε ζήλεψες σαν άλλους λουσάτη αλλαξιά
κι αφού δεν χώθηκες σε βρώμικους ψυχοκρυψώνες
έχεις δέσει καλά το ατσάλι με χειμώνες

Τι ονειρεύεσαι, λοιπόν, σαν τους ευχαριστημένους
αυτούς τους άφησε η ξεφτίλα φασκιωμένους
να μουρμουράνε για την πάρτη μας και μόνο,
όταν αγγίξουν οι λεπροί τη φωτιά δεν νοιώθουν πόνο.
Και τον χρόνο τον κουμαντάρουνε αναλόγως
τον ζυμώνουνε χωρίς μαγιά, που λέει ο λόγος,
για να 'χει τη φρεσκάδα του κόντρα στα πολυκαιρισμένα,
στα πανιασμένα και τα ξεχαρβαλωμένα.

Γι' αυτό σου λέω, τί ζηλεύεις, τί ονειρεύεσαι
Τα 'χεις μπροστά σου, ζήσε, τί παιδεύεσαι
Αν περιπαίζεις τ' απλά, είναι σαν να χάνεσαι
αν τα θέλεις όλα, μαλάκας πιάνεσαι.

Κοίτα εκεί έξω, οι δήθεν ασυμβίβαστοι
τάζουν στον διάολο για να μείνουν αρυτίδιαστοι.
Κι όσοι τους βλέπουν στέκουνε συνεπαρμένοι,
άντε ξεχώρισε ποιοι να 'ναι πιο καημένοι.
Μια γη καμένη από αγάπες και χαρές
απ' τις φωτεινές ρεκλάμες κάτω λιώνουν ουρές
κι όσα δεν έφτανε η αλεπού τώρα τα φτάνει,
καλά τηνε δασκάλεψε όλο αυτό το ανθρωπομάνι.
Εσύ κοίτα να στραγγίζεις τη ζωή λιγάκι ακόμη.
Η ζωή κι ο θάνατος κοντινοί είναι δρόμοι
κράτα τα όμορφα και σιγοπερπατώντας
και να μη φας τον καιρό ψευτογελώντας
Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.

Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας.
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - γι' αυτά μαλάκας πιάνεσαι

Ρ*

Μην κοροϊδεύεις εμένα που ακόμη πιστεύω σε μία ιδεολογία.
Κορόιδευε εσένα που ένα αμάξι έχεις για λατρεία.
Μην τολμήσεις να μιλήσεις για τα μεγάλα ιδανικά
γιατί εσύ είσαι αυτός που μιλάει για τα σάπια τα λεφτά.

Σάπισες και εσύ όπως αυτός ο τύπος στην γωνιά με μια
γκόμενα στο Clubaki που έχει αγκαλιά.
Ως την νύκτα έχουν να κάνουν πάρα πολλά και
ας μη μιλήσουμε ρε μάγκα γι' αυτή τη
σχέση της μιας βραδιάς.

Μη μιλάς ούτε εσύ τρελαμένο θηλυκό
που έχεις πάρει αγκαλιά
όλα τα ''in'' τα περιοδικά
ξεφυλλίζοντας τις τάσεις
της καινούργιας hot χρονιάς.

Κάντε Ησυχία Ρε Παιδιά!
Θα αρχίσει πάλι η καινούργια
τηλεοπτική ματιά.

Μην φοβάστε, μη τρελαίνεστε είναι δική σας επιλογή
για ότι εσείς θα ρεύεστε!

Μόνο αυτό.

Αυτό το καιρό θέλω να γράφω χωρίς σταματημό...
Μία μανία ξεβράζει από μέσα μου.
Οι λέξεις θέλουν να καλπάσουν στο πληκτρολόγιο μου.
Θέλουν να βρουν λίγη ευχαρίστηση στα μάτια μου.
Ίσως περιμένουν από εμένα μια σωστή τοποθέτηση σε μία ωραία πρόταση -
για να αποκτήσουν λίγο ενδιαφέρον.

Άς περιμένουν..
απόψε δεν κάνω το χατίρι ούτε σε εκείνες ...ούτε σε εμένα..

Και τι δεν εύχομαι..

Ήθελα να ήμουν πιο δυνατή,
να μη λύγιζα σε συναισθηματισμούς.
Ήθελα να βγαίνει συχνότερα
το αντράκι που κρύβω μέσα μου.
Να μην ξεσπάω τόσο συχνά.
Να μην είμαι τόσο ρομαντική.
Να μη πιστεύω σε ανόητα παραμυθάκια.
Να μην ανεβάσω το πήχη τόσο ψηλά.
Να γνωρίζω ότι πρίγκηπες δεν υπάρχουν.
Να μη βλέπω τα δάκρυα μου καθημέρινα -
μακάρι να μην υπήρχαν τόσο συχνά στη ζωή μου!
Μακάρι να μην εύχομουν τόσο πολύ.
Αλλά να τα πραγματοποιούσα κάθε ευχή.
Να ήταν τα λόγια πράξεις και οι πράξεις όχι μόνο λόγια.
Να μπορούσες να διάβαζες κάθε κίνηση μου.
Να με αγαπούσες πιο πολύ, να με θαύμαζες
και να με χειροκρότούσες συχνότερα.
Να έκανες μια φορά κάτι μεγάλο για εμένα.
Να μη με βασανίζαν οι σκέψεις κάθε μέρα.
Μακάρι να μη φοβόμουν τόσο πολύ.
Να μπορούσα να είμαι έστω και λίγο εγωίστρια.
Να σκεφτώ τον εαυτό μου.
Μακάρι να μπορούσα να είμαι ένα πουλί.
Δεν θα ήξερα πότε μια σφαίρα θα με καρφώσει.
Αλλά θα ήξερα ότι ήμουν ελεύθερη για κάποιες στιγμές.

Πρέπει να αναγκάσω τον εαυτό μου - να βρει τον εαυτό του...

Γκρι.

Στερεύουν οι λέξεις. Έχει εξατμιστεί το μελάνι.
Πάει να σκάσει από την ζήλια του!
Το χαρτί έχει πάρει φωτιά.

"Λίγο νερό άνθρωποι, λίγο νερό!"

Οι φυλακές έχουν το χρώμα που πάντα πίστευα.
Το γκρι...
Γκρι μετατράπηκε ξαφνικά η κόλαση!
Φτηνό φαί.
Χωρίς φτερά σε ένα κλουβί
Ημέρες μετρημένες-αμέτρητές σε ένα τοιχο.
Ζωγραφιές απόγνωσης
Ουράνια ατόφια τόξα
Μολυσμένα κορμιά.
Άρρωστα μυαλά.
Κλέφτες, δολοφόνοι, εμπριστές, βαποράκια
εγκληματίες της ώρας - εγκληματίες μιας βραδιάς -
εγκληματίες για μια ζωή με ένα κίτρινο χαρτί
στιγματισμένος από ντροπή.
Τι περιμένεις για αρχή;
Χωρίς ίχνος ενοχής.
Την πλάτη θα βλέπεις συχνά
και ας έχεις πληρώσει φτηνά ή ακριβά.

Αρώματα.

Είχα διαβάσει κάποτε ότι η όσφρηση του ανθρώπου θυμάται περισσότερα από το μυαλό μας.
Πράγματι έτσι είναι!

Πόσες φορές αυτές οι ξεχασμένες αλλά συνάμα γνωστές μυρωδιές μας ταξιδεύουν?
Μας μεταφέρουν ξανά πίσω!
Πίσω σε μια κουζινά της μαμάς,
Σε ένα παθιασμένο άδοξο έρωτα.
Σε μια απλή κυριακάτικη βόλτα...

Με ένα ραβδάκι μαγικό- ξυπνάει το μυαλό μας, από κάποιες καθημερινές σκοτούρες ,τις πρόχειρες σκέψεις, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, την ρουτίνα και όλα αυτά που μας έκαναν να ξεχάσουμε πόσο διαφορετικοί ήμασταν.

Μυρωδιές, αρώματα, χρώματα,
πειραματισμούς, αναστεναγμούς,
καρδιοχτύπια, έρωτες, πόνος,
λύπη, ανάσταση, πραγματικότητα.

Κάθε μυρωδιά-μια διαφορετική ανάμνηση.

Ας μη ξεχνούμε μυρωδιές.. είναι και αυτά κομμάτι της ζωής μας.

Cd.

Κάποια παλιά τραγούδια σε ένα ξεχασμένο cd
μου φέραν θύμησες από έναν άλλο κόσμο,
ονειρεμένο και παραμελημένο.

ΑΝ?

Η ημέρα σήμερα ήταν σαν όλες τις προηγούμενες. Ανυπόφορη!
Σε κάθε δωμάτιο κυριαρχούσε η ζέστη.
Έτσι πήρα το κοντρόλ στο χέρι και διάταζα το μαύρο κουτί να με ταξιδέψει σε καινούργιους κόσμους.

Η ώρα περνούσε χωρίς κανένα ενδιαφέρον, έτσι θέλησα να θυμηθώ
την παλιά, καλή μου συνήθεια.
 Ένας απογευματινός ύπνος στον καναπέ!

Έτσι εγκατέλειψα το κοντρόλ στο πάτωμα, έκλεισα τα μάτια - και διάταξα το Μορφέα να βρω μια θέση στην αγκαλιά του...

Όταν ξύπνησα η ώρα είχε πάει οκτώ!

Άνοιξα τα μάτια μου και απέναντι η τηλεόραση να οχλαγωγεί ακόμη στους δικούς της ρυθμούς.

Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν μια γυναίκα από μία ταινία να λέει "Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου πως θα την ζούσες?"

Ξαφνιάστικα, ίδρωσα σε μερικά δευτερόλεπτα και κοίταζα μανιωδώς γύρω μου.

Έτσι θα ζούσα την τελευταία μέρα της ζωής μου?!

Πάνω σε ένα καναπέ με ένα κοντρόλ στο χέρι?

Και αν ήξερα ότι θα είχα μια τελευταία μέρα θα μπορούσα να ικανοποιήσω όλες τις σκέψεις μου

όλα τα πάθη μου και όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω. Μόνο σε μία μέρα?

Ο άνθρωπος είναι τόσο υλιστικός που  δεν πιστεύω να τον ικανοποιούσε μια μέρα.

Όλα αυτά σε μία μέρα? Ποιός θα μπορούσε?

Θα μπορούσα όμως,χωρίς ντροπή, να έλεγα ότι ένιωθα και να έκανα ότι ήθελα!

Και γιατί να μη λέω κάθε μέρα τι νιώθω?

Και γιατί ακόμη να μη κάνω όλα αυτά που θέλω κάθε μέρα?

Φοβάμαι αυτό το πρωί που θα ξυπνήσω και θα είμαι γριούλα-
χωρίς να έχω καταφέρει να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω

και να μην έχω πει αυτά που πάντα ήθελα να πω.

Αυτός ο περιορισμός χρόνου μας κάνει εντελώς αντίθετους  ανθρώπους απο αυτό που είμαστε.

Είναι ένα κουδούνι μέσα μας που καταφέρνει να μας ξυπνήσει από το λήθαργο.

Εγώ το έχω σκεφτεί.. Την τελευταία μέρα της ζωής μου θέλω...

Να ήμουν αγκαλιά στον καναπέ με τον αγαπημένο μου,

ένα ποτήρι κρασί, μερικά κεριά αναμμένα και μια μελωδική μουσική.

Δεν θα σταματώ να ζω όπως θέλω και να λέω τα πράγματα όπως εγώ θέλω,

γιατί απλά δεν θέλω την τελευταία μέρα της ζωής μου να θυμηθώ να ζήσω.

Άραγε αν ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου, εσύ τι θα έκανες? :)

Save or Delete!?

Είμαι σε αναμονή. ¨

Έχω κάνω save κάποια γεγονότα!

Πόσοι απο εμάς δεν έχουμε αποθηκευμένς στιγμές στο σκληρό μας δίσκο;

Θα παρομοίασω με ψυχρότητα την καρδιά μας με ένα σκληρό δίσκο.

Εκεί στην καρδιά, στο αριστερό μέρος, λίγο προς τη μεση είναι ο δικός μας καθημερινός δίσκος.

Πολλά καθημερινά ασήμαντα γεγονότα - χωρίς δεύτερη σκέψη ,είναι στον κάλαθο των αχρήστων.

Έχω κάνει save λίγους ανθρώπους στη ζωή μου και πολλούς delete χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άλλωστε αυτοί που σ΄ αγαπάνε είναι δίπλα σου. με ή χωρίς σκέψη.