Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Όλη την νύκτα μύριζα τα χνώτα σου.
Σε έχασα στην πορεία και ακόμα ψάχνω να βρω τα ίχνη σου.

Είχα αγοράσει ένα σκυλί και τον είχα αναγκάσει να μυρίζετε τους δρόμους να σε βρει.
"Το βιολί σου εσύ" μου φώναζε συνεχώς η αδελφή μου.
"Το βιολί μου είναι  ξεκούρδιστό  εδώ και μήνες"
"Δεν αναφέρομαι στο πουλί σου ρε βλάκα"

Αυτή ήταν μια από τις καθημερινές μας συζητήσεις.
Λες και το έκανε επίτηδες για να με εκνευρίζει.

"Ωραία η φίλη σου, έχει δέκα μήνες που με άφησε και ούτε ένα τηλέφωνο"
"Και εγω αν ήμουν μαζί σου, αυτό θα έκανα. Συγγνώμη αδελφούλη"
"Αυτά μου λες και θέλω να σε σαπίσω στο ξύλο"
"Αι μωρέ, πολύ άντρας είσαι συ."
"Αί στο διάολο"
"Πες το πιο πειστικά, να σε ακούσει"
"Δεν υποφέρεσε"

Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί η Άννα με άφησε.
Αφού εκεί ήμουν πάντα για εκείνην..
Εντάξει όχι και πάντα.
Όταν έπαιζε η Παοκαρά την ξεχνούσα λιγουλάκι.
Αλλά λιγουλάκι ... έτσι για να την πεθυμάω.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγε με τόσο θυμό από δίπλα μου.
Ούτε στα τηλέφωνα απαντάει, ούτε στα μηνυματα.
Τώρα που το θυμάμαι όταν ήμασταν μαζί, ήθελε να μιλάμε στα μηνύματα.
Αφού της το έλεγα δεν μπορώ να μιλάω όταν είμαι με φίλους.
Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι αυτή ήταν ιερή στιγμή.
Όταν ήμουν με φίλους, είχουμε σημαντικά πράγματα να αναλύσουμε,
τις μπύρες, το φαί μας, την Παοκάρα, και ποιος έχει την πιο μεγάλη πούτσα!
Άντε είχαμε και τον Γιαννάκη να μας λέει για γκόμενες που έχει πάει ή θα ήθελε να πάει.
Δεν έχω καταλάβει γιατί με άφησε η Άννα..
Τώρα που τα σκέφτομαι ίσως να ήμουν τρομερός Boyfriend όπως με φώναζε στην αρχή.
Όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας.
Αλλά, την έβγαζα κάθε μήνα για φαγητό.
Στα καλύτερα εστιατόρια την πήγαινα.
Δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς γι αυτό.
Καλοπερνούσε.
Άσε που κι αυτό μερικές φορές μου φαινόταν αγγαρεία.. .
Μου έλεγε ότι θέλει βόλτες μαζί μου.. Ότι θέλει να περπατήσουμε μόνοι μας στην θάλασσα
στο δάσος και στο φεγγάρι. Θυμάμαι τις απαντήσεις μου που ήταν τόσος επιτυχημένες.
"Ας περπατήσουμε μέχρι το πάρκο που θα μας βγει πιο φθηνά" Χα χα ακομα γελάω.. Γελάω με το πόσο ηλίθιος ήμουν.

Πω ρε πούστη! Πολύ μαλάκας είμαι.

Τον σκύλο Άννα τον φωνάζω, άσχετο αν είναι αρσενικός.
Είναι που μου λείπεις κοριτσάρα μου.
Είναι που έγινα αδύνατος χωρίς εσένα.
Είναι που είχα τον Ήλιο και το Φεγγάρι δίπλα μου και τώρα όλα έχουν σκοτεινιάσει.΄
Θέλω να με συγχωρέσεις αλλά΄ούτε τον κόπο κάνεις να μου ρίξεις μια ματιά.
Πονάω.
Πονάω πολύ...
Ούτε η Παοκάρα δεν έχει σημασία για μένα.
Μένω σπίτι να ακούσω τα CDs που έχεις ξεχάσει.
Όλα μιλούν για αγάπη.
Αγάπη μου..

Άρχισα να παίζω ξανά μουσική,
σου έχω γράψει και τραγούδι.
Έχει το όνομά σου.
θα στο κάνω περίληψη
" Αν Άννα έρχόσουν ξανά θα φεύγαν τα ΑΝ και θα ερχονταν τα ΝΑ!"
Είσαι τόσο όμορφη και αυτό δεν στο είπα ποτέ μου.
Ίσως γιατί δεν ήθελα να πάρουν τα μυαλά σου αέρα.
Αλλά τώρα που το  ξανά σκέφτομαι... από φόβο ήταν όλα.
Δεν ήθελα να δεθώ.
Ξέρεις...΄ότι δεν πέρασα όμορφες σχέσεις.
Και ποιος πέρασε άλλωστε...?
Έσυ ήσουν εκεί, όλο με χαμόγελα και εκπλήξεις.
Ήσουν και εκεί όταν ήμουν κι αλλού.

Εϊμαι τόσο ανόητος.
Η όψη μου αρχίζει να με τρομάζει.
Τα γένια μου πυκνώσανε.
Τα μαλλιά μου είναι μακρυά.
Το σώμα μου μυρίζει άσχημα.
Ξεχνάω να πλυθώ.
Η αδελφή μου όλο φωνάζει να μαζέψω τα σκατά από το πάτωμα.
Μερικές φορές δεν καταλαμβαίνω αν εννοεί εμένα, ή του σκύλου.

Δεν ξέρω αν μπορείς να με συγχωρήσεις.
Αν μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Δεν είναι ότι σε χρειάζομαι ή ότι σε έχω ανάγκη.
Απλά σ΄αγαπώ.
Σ' αγαπώ όπως δεν θα είχε σημασία το αυτοκίνητο χωρίς τις ρόδες.
Το στυλό χωρίς μελάνι.
Εγω χωρίς εσένα.
Απλά έλα.
¨Ελα πίσω.
Θα αλλάξω,
Θα σε εκτιμώ.
Θα σου μιλώ.
Θα σε φιλώ.

Απλά Έλα...
Έλα πίσω.


Ταξίδεψες σε χώρες που δεν είχες φανταστεί.
Ήπιες νερό από σταγόνες που σου είχα εκμυστηρευθεί.
Εϊδες έναν ήλιο κόκκινο την νύκτα της Πρωταπριλιάς.
Κρίμα. Θα στο πω ξανά.
Είσαι τόσο λίγος που δεν είσαι ούτε για δανεικά.
Αυτά τα κόλπα τα τρελά.
Να τα κάνεις εκεί που θα δεις δοντάκια άσπρα από την χαρά.
Εμένα μάθε να μην με πατάς.
"Παίξε το" λίγο πιο αντρικά.
Κι αυτά που έχεις ανάμεσα στα πόδια να μην τα ξεχνάς.

Μην περιμένεις να γυρίσω ράχη για να αρχίσεις το μπλα μπλα.
Θα σου πεταχτώ από μπροστά
και θα δεις εκεί ποιος είναι αυτός που τολμά!

Αυτά, φυσικά, στα λέω φιλικά.
Έτσι όπως ξηγιέσαι και εσύ.
Με την παλικαριά.

Κι αν γυρίσεις να μου πεις ότι με λυπάσαι.
Κοίταξε την ζωή σου.
Κοίταξε και την δική μου.
Κοίταξε τα άτομα σου.
Κοίταξε και τα δικά μου.
΄
Κοίταξε ότι μπορώ να φτιάξω να χαλάσω και να αρχίσω ξανά.

Κοίταξε να εκτιμάς.

Κοίταξε ρε,
αλλά μη με κοιτάς στα μάτια.
Κοίταξε εκεί που μπορείς.

Μόνο μη δαγκώσεις τη γλώσσα σου.
Δεν είναι ώρα για κηδείες.
Σύγγνώμη και πάλι φιλικά!!!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Σήμερα ξύπνησα διαφορετικά.
Βρήκα κάτι εσώρουχα στο πάτωμα και ένα γυμνό κορμί απάνω στο κρεβάτι μου.
Το δωμάτιο μύριζε τσιγαρίλα με μερικές σταγόνες αλκοόλ.

Ήταν δεν ήταν εφτά το πρωί...

Περπάτησα μέχρι την κουζίνα και έφτιαξα καφέ.
Μαύρο,  με δύο κουταλιές ζάχαρη.
Γύρισα πίσω και κάθησα στην άκρη του κρεβατιού.
Άρχισα να παρατηρώ τον άγνωστο.
Αρρενωπός άντρας.
Μελαχρινά χαρακτηριστικά.
Μέτριος σε ύψος,
μέτριος και σε άλλα απ΄ ότι θυμάμαι από εψες.
Νομίζω σου μοιαζει.. γι αυτό του ζήτησα λίγη φωτιά.
Να με συγχωρείς.
Δεν θυμάμαι τι έγινε χθες αλλά μπορώ να θυμηθώ πολύ έντονα τι έγινε πριν ένα χρόνο.
Το πως σε γνώρισα και πως σε έχασα.
Μου είπες εκατομμύριες φορές ότι εμείς δεν θα τελειώναμε ποτέ
και αναρωτιέμαι πόσα εκατομμύρια άλλα ψέματα μου είχες ξεστομίσει..
αλλά εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Εγω ήμουν ευτυχισμένη αγορι μου.
Εγώ ζούσα για σένα. Εγω..
Άσε τι σκέφτομαι τώρα...
Ας ανάψω ένα τσιγάρο.
Και μου είχαν τελείωσει ρε γαμώτο και που να τρέχω τώρα..
Έτσι ψαχούλεψα τις τσέπες του Άγνωστου Χ.
Δεν ήταν και της μάρκας μου ρε γαμώτο και με έκαναν να βήχω σαν νταλικέρης.
Καμιά φορά μου έρχεται να το κόψω το ρημάδι, αλλά είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από εσένα, άντε και τα Βlues που ακούγαμε μαζί αγκαλιά. Έτσι ανάβαμε και σβήναμε τον έρωτά μας.. σαν κεριά...

Δεν πρόλαβα να το τελειώσω και άκουσα να με φωνάζεί.
Ρίτα με φώναζε! Δεν θυμάμαι πως και του συστήθηκα με αυτό το όνομα.
Μόνο ο πατέρας μου με έλεγε έτσι, όταν με κακομάθενε.

- Ρίτα? Έτσι σου έχω συστήθει?
- Ναι κορίτσι μου, γιατί έτσι δεν σε λένε?
- Κορίτσι σου? Τόσο πολύ προχωρήσαμε το θέμα και δεν το θυμάμαι. Άντε μάζευτα και φύγε από εδω.
- Ε? Τι έχεις πάθει?
- Έλα δεν  θα πιάσουμε και κουβέντα. Μάζεψτα.
- Όπως θες Ριτάκι.
- Κόφτο με το Ρίτα.
- Μάλιστα.

Τα μάζεψε τόσο γρήγορα που ξέχασε και  τα τσιγάρα του! Δεν ξέρω γιατί του φέρθηκα έτσι. Ίσως γιατί το πρωί βλέπεις πιο καθαρά τα πράγματα... Δεν ήταν, εσυ!

Έχει μέρες να σου τηλεφωνήσω..
Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Αν μπορείς να μου απαντήσεις.
Σκέφτομαι να έρθω να σε βρω.
Να σου κλέψω ένα βλέμμα.
Έχει μέρες να ακούσω την φωνή σου και πάω να τρελλαθώ.
Γυρνάω σαν τρελή στα Bar.
Πίνω και καπνίζω σαν μανιακή.
Τα χέρια μου είναι αδύναμα.
Το σώμα μου έχει σαστίσει.
Χαράζω το όνομα σου παντού.
Η μάνα μου κάτι λέει για κάποιο ψυχολόγο, ψυχίατρο... ψυχακια?
δεν της δίνω και πολύ προσοχή, γιατί σε σκέφτομαι.
Ο ¨Γκριν έχει μεγαλώσει,  το γαύβγισμά του είναι πιο έντονο,
ίσως να σε ψάχνει κι αυτός.

Πάει έχω τρελαθεί.
Ώρες - ώρες μαγειρεύω για δύο.
Τοποθετώ το πιάτο σου στην αγαπημένη σου θέση.
Πάει νομίζω έχω τρελαθεί.
Θα έρθω να σε βρω.
Πρέπει να γίνω όμορφη.
Θα βάλω το αγαπημένο μου φόρεμα.
Αγαπημένο μου, γιατί ήταν το αγαπημένο σου!
θα φτιάξω και τα μαλλιά μου έτσι όπως σου αρέσουν.

Που είσαι? Που είσαι?
Λένε ότι έχω τρελαθεί.
Μου βάζουν την κοκτέλα στο στόμα.
Λένε ότι οι μέρες μου είναι λίγες
Φοβάμαι.
Κρυώνω.
Που είσαι πάω να τρελαθω.
Γιατί?
Γιατί έφυγες?
Γιατί με άφησες?
Γιατί φοβάσαι την αγάπη.
Γιατί..
Γιατί ρε γαμώτο γιατί..

Με επισκέπτεται κάποιος που με φωνάζει Ριτάκι. Δεν ξέρω ποιιος είναι. Αλλά νομίζω σου μοιάζει. Συγχώραμε θυμάμαι ότι κάποτε του είχα ζητήσει φωτιά . Μη με ρωτήσεις λεπτομέρειες δεν θυμάμαι κάτι περισσότερο.  Λέει ότι θέλει το καλό μου και ότι νοιάζεται για μένα. Ότι θέλει να με πάρει σπίτι να με φροντίσει.
Την μάνα μου έχει να την δω μήνες. Είναι καλά? ΄Σίγουρα εσύ θα ξέρεις? ΄Τα πάντα γνωρίζες.
΄
Λένε ότι οι μέρες μου είναι λίγες και ότι θα φύγω από εδω.
Ότι δεν είμαι τρελή.
Ότι αγάπη θέλω.
Το άκουσα να το λέει μια νοσοκόμα στον Κύριο που σου μοιάζει.
Πω πω ντροπη! Ούτε το όνομα του δεν ξέρω.
Θα τον φωνάζω.. Άγνωστο Χ.

Πάει πέρασαν και οι μέρες και με έβγαλαν έξω από τις φυλακές.
Έτσι θα τις λέω εγω, γιατί απλά δεν βρίσκω καμιά διαφορά.
Ήταν και εκεί ο ¨Αγνωστος.
Ήταν τόσο όμορφος.
Μου χαμογελούσε συνέχεια και μου κρατούσε το χέρι μου.
Με πήρε σε ένα σπίτι τεράστιο.
Εντυπωσιαστήκα.

Κάπως ντροπιασμένη γύρισα προς το μέρος του.
- Μια ερώτηση θέλω να σου κάνω. Πως σε λένε?
- Χαζούλα.. Άγγελος είναι το όνομά μου.

Έπρεπε να το καταλάβω μουρμούρισα...

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Αύριο.. Θα είναι αργά Αύριο!

Έτσι για να στο πω διαφορετικά,
ούτε κλειδιά στην πόρτα μου δεν αφήνω.
Μην τολμήσεις να κάνεις βήμα στο σπίτι μου.
Μην γκρεμίσεις τα θεμέλια μου.
Θα σου την στήσω από πίσω.
Θα δεις μαχαίρια να βγαίνουν,
δακρυγόνα να πέφτουν,
και αυτοσχέδιες Μολότοφ
να σπάνε σαν τρελές.
Η αναπνοή μου θα ΄"παίζει ρυθμικά"
έτσι για να δίνω Beat στην χαρά μου.
Τα ρούχα μου τα σκισμένα θα
φωνάζουν το όνομά σου και θα πανηγυρίζω σαν μαϊμού
μέσα στα σοκάκια της "Ελευθερίας"
Τα γάντια μου θα έχουν αίματα.
Το πρόσωπο μου θα έχει χαρακτηριστικά
ενός  άγριου λιονταριού
και η μορφή του κορμιού μου θα κινείται σε μουσική
Rock and Roll.
Θα γεννηθώ ξανά.
Θα έρθω από μια παλιά εποχή.
Θα ανατέλλω μέσα από την θάλασσα.
Θα φουμάρω ατελείωτο καπνό.
Θα ταξιδέψω κάτω από την θάλασσα
και ενδιάμεσα στα σύννεφα.
Κάπου εκεί θα με ταρακουνήσουν
οι πλάκες της γης και θα πεταχτώ στο σύμπαν.
Θα δω τα αστέρια από κοντά.
Θα λιώσω από τον Ήλιο και
δεν θα μου μείνει σταλιά οξυγόνο στο φεγγάρι.
Θα μεταλλαχτώ σαν ξωτικό.
Θα παραπονεθώ που δεν έχει άλλο σαν εμένα
και τότε θα δακρύζω.
Θα δακρύζω πολύ.
Θα βάλω τα δάκρυα μου σε ένα κουβά, θα έρθω πίσω στην Γη
και θα λούζω το χώμα.
Θα δω το πρώτο δεντράκι να βλαστά.
Να έχει ζωή.
Δεν θα ανησυχώ που θα είμαι μόνη.
Θα τα δημιουργήσω όλα ξανά.
Θα το αγκαλιάσω να μην το πειράξει κανείς.
Θα το αγαπάω σαν να είναι ο Άντρας μου.
Θα είμαι υποταγμένη σαν γυναίκα μιας παλιάς εποχής.
Θα συναντήσω τους καρπούς του.
Θα φάω από αυτό και θα με μεγαλώσει.
Έτσι άλλωστε είναι η αγάπη.
Τώρα που είμαι ξωτικό και κανείς δεν με βλέπει...
Θα πάω να καθίσω στο καφενείο να παραγγείλω
ένα γλυκύ. Εκεί  ίσως ακούσω τα παράπονα των ανθρώπων.
Για τα λεφτά, τα αυτοκίνητα, για τα σπίτια, για τα δάνεια... και τα τοιαύτα
Τα ρούχα μου θα είναι σκισμένα θα
φωνάζω το όνομά σου και θα πανηγυρίζω σαν μαϊμού
μέσα στα σοκάκια της "Ελευθερίας"
Τα γάντια μου θα έχουν αίματα.
Το πρόσωπο μου θα έχει χαρακτηριστικά
ενός άγριου λιονταριού
και η μορφή του κορμιού μου θα κινείται σε μουσική
Rock and Roll.
Αλλά κανείς δεν θα με βλέπει και ξαφνικά κανείς δεν θα μ΄ ακούει.
Έχουν ξεχάσει την Ελευθερία.
Τα τραγούδια έπαψαν.
Τα αίματα στα γάντια μου έχουν ξεράνει.
Τα χαρακτηριστικά μου έχουν αλλάξει από τον χρόνο.

Μου έρχεται  ξερατό... Στα μούτρα σας!
Σε εσένα τον δήθεν
και σε εσένα στον τάχα.
Σε εσένα με τα όλα σου
και σε εσένα με τα τίποτα σου.
Σε εσένα που μου χτυπάς μέρα νύκτα την πόρτα μου να ζητάς να σου δείξω πως είναι η ζωή.
Σε εσένα που γεννάς ένα μωρό και δεν ξέρεις ότι εκεί μέσα κάτι χτυπάει.
Σε εσένα ρε.. τον ναρκομανή που βρίσκεις εύκολη λύση στα πάντα.
Δεν ξέρω πως να σου τα χώσω.
Αφού είσαι και δούλος του καπιταλισμού.
Πως να σου εξηγήσω για την μαγεία.
Πως να σου δείξω τα αληθινά χαμόγελα, αφού οι μάσκες σου είναι πολλές.
Τι να σου πω για ξωτικά και για νεράιδες
για μάγισσες και λύκους
για νάνους και πρίγκιπες.
Πως να σου πω ότι στην ζωή,
ένα γαμημένο ρόλο παίζεις και εσύ.
Ότι όλα στην ζωή σου τα βρήκες έτοιμα.
Ότι εσύ είσαι σαν μιλιούνια άλλους.
Πως εγώ δεν ξέρω πως να μιλάω άπταιστα Ελληνικά, Αγγλικά, Ρώσικα, Γαλλικά,
αλλά έχω μάθει να τα λέω αλλιώς.
Κάποτε είχα ένα Σπρέι στην τσέπη και σας τα έχωνα ποιο εύκολα,
χωρίς περιορισμούς,
τα έμαθα στις γειτονιές με τα αγόρια.

Φέτος έβαλα φόρεμά αλλά αυτό δεν αλλάζει τα παντελόνια που φορούσα τα χρονια τα πολλά.
Μη μιλήσεις να μου πεις για νύκτες ιστορικές.
Εγώ θα σου τραγουδώ για την επανάσταση της καρδιάς.
Θα στα λέω αλλιώς.
Θα περνάω και θα σε χειροκροτώ.
Γιατί αν εγώ δεν χόρευα σαν μαϊμού για την Ελευθερία.
Εσύ δεν θα ζούσες όλα αυτά.
Δεν θα με λέγατε αλήτη.
Θα με λέγατε ανίκανο.
Δεν θα άκουγες ποτέ Ροκιά και ούτε
για την Μπέμπα θα ξεστόμιζες κουβέντα.
Η ψυχή μου τώρα το χαίρεται.
Που είστε σκυφτά ανθρωπάκια.
Αλλά δεν θα σας δώσω νερό.
Όχι από μίσος.
Ίσως σας ταρακουνήσω να βάλετε τα χέρια σας στην λάσπη να βρείτε μόνοι σας το νερό.
Δεν θα σου πω για εξεγέρσεις.
Ούτε για μπάτσους ούτε για σύστημα.
Δεν θα σου πω για άλλα παραμύθια.
Την Ελευθερία την φωνάζω και μου απαντάει κάπου κάπου η Κατερινά.
"Η ελευθερία βρίσκεται στις σόλες των αλήτικών παπουτσιών μου".

Μα έχω πει τόσα πολλά
και η πάρλα είναι για μωρά μικρά.
Ούτε το στυλό με αντέχει.
Έχει βγάλει φωτιά.
Ενώ η μιζέρια κάνει Party κάθε Σάββατό σε κάθε μικροαστό.
Αλλά δεν νιώθω τσαμπουκάς.
Τις φτηνές σας δικαιολογίες έχω βαρεθεί.
Είναι η ευκολία της ζωής.
Έτσι ο κάθε βολεμένος
ερωτεύεται και κάνει σεξ από το PC.
Έτσι ο κάθε βολεμένος κάνει delete
κάθε άνθρωπο από το PC
Έτσι γιατί βολευτήκαμε αγαπάμε, μισάμε, πονάμε, αναζητάμε, κλαίμε, ηλεκτρονικά.
Δεν μιλάω για ξεπεσμό.
Μιλάω για κατάντια.
Φωνάζω για Ελευθερία και κανείς δεν με ακούει.
Κάποιος μου είπε αστό για Αύριο.

Αύριο.. Θα είναι αργά Αύριο!


Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Να με συγχωρείς.

Θα ηθελά να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία.

Το σώμα δεν είναι άφθαρτο.
Αυτό το γνωρίζουμε αρκετά καλά και οι δύο μας.
Και μη μου μιλήσεις για ψυχές ούτε για καρδιές.
Δεν ξέρω να σου μιλήσω με όμορφα λόγια.
Όλα για μένα ήταν ζημιές.
Όλα για μένα ήταν δύσκολα.
Μίλα μου για πόνο.
Αυτά μπορώ να σου τα εξηγήσω πολύ καλά.

Στο σώμα μου δεν έχω γραντζουνιές.
Έχω "σημάδια πολέμου".
Έτσι λένε τους ήρωες - αυτούς που δεν τα βάζουν κάτω.
Αυτούς που κάνουν την άμμο - παλάτι, και την σταγόνα - καταρράκτη

Ακούω που και που τα σπουργίτια να μου χτυπάνε με το ράμφος το παράθυρό μου.
Το γνωρίζω ότι αν είχαν την ευκαιρία, το κεφάλι μου θα χτυπούσαν.
Έτσι, για να μη στεναχωριέμαι.
Έτσι για να μην περνάει από το μυαλό μου ότι μπορεί κάποια στιγμή να λυγίσω.

Ότι με φοβερίζει είναι μόνο οι σκιές.
Οι σκιές των στιγμών.
Οι σκιές των ανθρώπων..
Είναι σαν να σε στοιχειώνουν.
Είναι που δεν θέλουν να σε αφήσουν.
Είναι σαν να σε κατέκτησαν και σε θέλουν για πάντα δικό τους.
Είναι όλα αυτά που δημιουργούν το εγώ μου.
Είναι όλα αυτά  που με κάνουν να σέρνομαι σαν μωρό στο κρεβάτι μου
κλαίγοντας κάτω από τα σεντόνια μπας και μ' ακούσει κανείς...
Είναι κι άλλα πολλά αλλά τι να σου εξηγώ για μένα..
Είμαι πολλές χειροβομβίδες.
Τα πάντα με παίρνουν πίσω για να μπορώ να προχωρώ μπροστά.
Να με συγχωρείς αν γίνομαι άνθρωπος αδύναμος.
Να με συγχωρείς.
Προσπαθώ να το παλέψω μέσα μου.
Προσπαθώ να βγάζω νότες όμορφες.
Προσπαθώ να είμαι μουσική.


Θα ηθελά  όμως να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία
και κάπου- κάπου να μ αγκαλιάζεις.
Έτσι για να σε νιώθω.



Πνοή.

Σήμερα όλα με πνίγουν.
Με πνίγει ο τρόπος που με κοιτάζεις,
ο τρόπος που πίνεις το κόκκινο σου τσάι.
Με πνίγει όπως παίρνεις το στυλό στα χέρια σου και μουντζουρώνεις το χαρτί.

Βγαίνω από το σπίτι
και με πνίγουν οι άνθρωποι.

Με πνίγει όλη αυτή η βαβούρα που κινείται πέρα - δώθε.
Με πνίγει ο κάθε γραβατωμένος άνθρωπος...
Θέλω να τους αρπάξω από την γραβάτα και να περιορίσω τις αναπνοές τους.

Ακόμη και ο εαυτός μου με πνίγει.
Τα όρια που μου έβαλαν χωρίς να με ρωτήσουν τα συχαίνομαι.

Συχαίνομαι και όλους εσάς που δεν σας πνίγει τιποτα.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Είχε περάσει η ώρα..
Το ρολόι άρχισε να με ενοχλεί.
Τα τρένα μπροστά μου έρχονταν και φεύγαν σαν μανιακά.
Οι άνθρωποι τρέχαν να προλάβουν.
Εγώ εκεί..στάσιμη..να σε περιμένω.
Τα τσιγάρα μου είχαν τελειώσει.
Δανείστηκα από έναν περαστικό.
Είχαμε προλάβει να συστηθούμε και να "κόψουμε" δυο-τρεις κουβέντες.
Ο Ευτύχιος πήγαινε στην Λαμία να βρει την "Ευτυχία" του.
Τον περίμενε το κορίτσι του για να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι.
Συνέχιζε την κουβέντα του αλλά εγώ αδιάφορα είχα αλλάξει κατεύθυνση.
Τον ευχαρίστησα με ένα χαμόγελο και του ευχήθηκα "Καλή τύχη".

Kαι εγώ ακόμα εδώ, είναι σαν να μην αντέχω.
Είναι που προσπαθώ να δω τα μάτια σου σαν απελπισμένη.
Να ακούσω τα λόγια σου ξανά ξανά.
Να με ζαλίζεις από αγάπη.
Και εγώ εδώ.. είναι σαν να μην αντέχω μάτια μου να μην σε έχω.
Είναι που ζητάω πίσω λίγο από το εγώ σου, που έχει μέσα σου το δικό μου.
Αυτά τα "Εγω" μας είχαν διαλύσει. Αυτά και η μάνα σου.
Μην μας δει μαζί. Δεν με γούσταρε για την μαχαιριά που είχα φάει από μικρή.
Για την μαύρη μου την μοίρα. Για τα αναμορφωτήρια. Για την μάνα και τον πατέρα που δεν γνώρισα ποτέ.
Για όλα αυτά που έχτισα μόνη μου, για ότι σύρθηκα χαμηλά, για ότι πέρασα κι από ναρκωτικά.,.
Μα εγώ για σένα είχα αλλάξει ριζικά!

Tι να σου πω τώρα;
Τι να ευχηθώ για μας;
Θα θελα να ακούσω όλα τα γιατί.
Όχι όχι..
Δεν θα ήθελα να ακούσω τίποτα.
Εγώ σε περιμένω στο σταθμό.
Πάνε μέρες.
Μου έχουν λείψει και τα τσιγάρα.
Ούτε την διάθεση έχω να μιλήσω στους περαστικούς.
Αρκετές ιστορίες είχα ακούσει τόσες μέρες.
Εδω σε περιμένω καρδιά μου.
Ξέχασες?
Τέτοια μέρα γνωριστήκαμε,
τέτοια μέρα αγαπηθήκαμε,
τέτοια μέρα υποσχεθήκαμε,
τέτοια μέρα μου είπες να είμαστε μαζί.
Δεν είχαμε και την μάνα σου απάνω στο κεφάλι μας.

Είχες κατεβεί από αυτό το σταθμό μετά από μια σύγκρουση με τους μπάτσους.
Μου έλεγες την ιστορία με τόσο ενθουσιασμό και με φίλησες.
Χωρίς να σε ξέρω, χωρίς να με ξέρεις.
Δεν ξέρω ακόμη γιατί το έκανες αυτό.
Μια άγνωστη ήμουν που ζητούσε τσιγάρα.
Aυτά τα τσιγάρα θα με καταστρέψουν στο τέλος.
Έτσι σε γνώρισα έτσι θα σε τελειώσω.
Υπόσχομαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μου.
Σε "παίρνω" κάτω με τόση ευχαρίστηση.
Σε νιώθω μέσα μου.
Αχ πόσο το απολαμβάνω..
Και έτσι απλά σε αφήνω να φύγεις σαν καπνός..
Έτσι θα σε τελειώσω.. σαν το τελευταίο μου τσιγάρο.
Δεν πάει άλλο.
Τα τρένα τόσο καιρό ήταν μπροστά μου,
έρχονταν και φεύγαν,
ενώ εγώ ήμουν κολλημένη σε μια διαδρομή που δεν θα γίνονταν ποτέ.

Τα λέμε κάπου αλλού, άλλα σίγουρα
όχι στο ίδιο σταθμό,
στο ίδιο τρένο,
ούτε καν στο ίδιο βαγόνι...

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Θα στα πω αλλιώς θα στα πω ξεκάθαρα.
Θα σου πω πόσο σε λυπάμαι.
Μη μιλάς για αισθήματα και παιχνίδια.
Μη μιλας για αλήθειες και ψέματα.
Θα γυρίσει ο τροχός θα τα βρεις αλλιώς.
Μη φτύνεις εκεί που τρως.
Τώρα.. θα το δεις.. θα τα βρεις αλλιώς.
Πόση κακία έχεις μέσα σου.
Πόσες μάσκες φοράς.
Θα σου πω όλα αυτά που κανείς δεν τολμά.
Μη μιλάς για εμένα. Δεν ξέρεις καν την ιστορία μου.
Δεν μπορείς  να την διαβάσεις.
Ξέρεις μόνο να μεταλλάσσεσαι σε ρουφιάνο.
Είναι της μόδας ρε παιδιά.
Δεν τα ξέρω όμως εγώ αυτά!
Κοίτα τι ωραίοι είναι οι ηθοποιοί.
Τους ξέρεις πολύ καλά εσυ.
Τώρα.. τώρα.. θα τα βρεις αλλιώς.
Θα γελάω δυνατά και όταν βοήθεια θα θες,
να πάρεις "αυτά που έχεις για διακοσμητικά"!
Μη μιλάς!
Μη μιλάς!
Να φοβάσαι!
Όλα αυτά που έλεγες πως αγαπάς..
Να τα πάρεις και στο διαόλο να πας.
Μην κοντραρειστείτε όμως ποιος θα είναι πιο ψηλά
Εσύ ή ο διάολος τα ίδια σκατά!
Πω ρε γαμώτο τι μου θυμίζεις...Ανακυκλώσιμό σκουπίδι!
Θα σου φτιάξω ένα τραγούδι, και χάρισμα σου το τραγούδι της ντροπής!
Kι αν με διαβάζεις ακόμα, πάρε αυτό, από εμένα!

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Με μανιά προσπαθώ να καταλάβω όλα αυτά που βλέπω τόσο καιρό -
Με δυνατό χειροκρότημα στις άρρωστες καλοντυμένες ψυχές σας, γουστάρω που δεν έχω το μυαλό σας.
Όταν έφτυνα στα χέρια σας και ζητούσα πίσω λίγο νερό, τα γλύφατε σαν μαιμούδες έξω απ' το χορό.
Έλα που θα τα δεις αλλιώς τα πράγματα και δεν θα υπάρξουν καιρό για θαύματα - μη κλαις σαν μικρό μωρό..

Τα εκπροσωπώ αλλιώς, χωρίς αρχίδια, χωρίς ρουφιάνους, χωρίς καβάτζες, είναι σαν ανεξίτηλη μορφή - σαν τατουάζ στο χέρι, είναι ο τρόπος που έμαθα να ζω, με τα αλάνια τις γειτονιάς εκείνης της "ηρωικής χρονιάς". Έτσι έμαθα να ζω, κι αν με φωνάζετε γύφτο, βρε ουστ από εδώ. Οι σκέψεις, η κουλτούρα μου, και όλα αυτά δεν θα τα φτάσετε ποτέ. Εγω μιλάω με καρδιά, κι ας έχουν σφηνωθεί χίλια μαχαίρια μέσα σε αυτήν. Πρέπει να το δεχτείς. Έτσι έμαθα να ζω.
Δεν γαμάω το χθες, ούτε το παρελθόν απλά το σέβομαι με το χέρι ψηλά.

Με δυνατό χειροκρότημα στις άρρωστες καλοντυμένες ψυχές σας, γουστάρω που δεν έχω κουκούτσι από το μυαλό σας. Βρε ουστ από εδώ.
Σας έχω μασήσει, εξαντλήσει, και ούτε για χέσιμο δεν θα σας βοηθήσω.
Όλοι ηθοποιοί στο "ίδιο έργα θεατές" μου γυρνάνε τα σωθικά, είστε αηδία.
Τι γίνετε ρε!?
Τώρα αν μιλάτε για μένα σαν κυρίες και με χαιρετάτε σαν αδελφές σας γυρίζω  πλάτη,
έτσι ντρόπρα όπως είστε και εσείς.
Τώρα μιλάτε για μένα τώρα ζητάτε εμένα, τώρα αρχίδια αν είχα εκεί θα σας μάζευα.
Εϊστε βρομιάρηδες, κοριτσάκια της μεσημεριανής εκπομπής, ορισμός της απομίμησης.
Τώρα καθήστε φρόνιμα γιατί όταν μιλήσω δηλητήριο στα μούτρα σας θα φτύσω.
Μη με πείτε οχιά. γιατί τα φίδια ξέρουν πως να σέρνονται χαμηλά.
Ονομάστε με μέλισσά και θα σας τα πω αλλιώς.
Πάρτε το χαμπάρι, ο κόσμος το χει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι.
Πόσο πάτο να πάρετε?
Αλλίως είναι η διαφορά του είναι και τι του φαινεσθαι.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Σήμερα δεν θα γράψω τίποτα.
Σήμερα θα μιλήσω με σιωπή.
Σήμερα δεν θα γράψω τίποτα.
Θα μιλήσω με μυρωδιές.
Θα μιλήσω με χρώματα.
Σήμερα.. με αγαπάω σήμερα.
Δεν θα γράψω όμως τίποτα.
Σήμερα ζω το σήμερα.
Σήμερα θα γίνω αγρίμι.
Σήμερα θα φορέσω τα καλά μου,
σήμερα θα απαθανατίσω τις στιγμές μου σε εικόνες.
΄
Σήμερα... θα τα πούμε σήμερα!

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Η ζέστη εν ανυπόφορη.
Το καλοτζαίρι εμπήκε για τα καλά τζαι εγω ενήμουν τζαι τόσο καλά προετοιμασμένη για τόση ζέστη.
Ενα γίνει απόγευμα σε λίο τζαι πάλε ένα αποφεύγουμε τον ήλιο.
Τελικά ένεκατάλαβα αν έχω πρόβλημα με τούτη την εποχή. .
Οι ανθρώποι αρκέφκουν να κάμουν όπως τους πελλούς.
Θυμούντε τα πάρτυ τα ξενύκτια τα ποτά και τα τσιγάρα (μεν γελάς Σοφία)!
Βλέπει παντού να εν ούλα μες στην καλή χαρά, σαν κάποιος τους έμπηξε μια ένεση αδρεναλίνης, σαν τόσο τζαιρό ήμασταν όπως τις αρκούδες..υπνοτισμένες σε χειμερία νάρκη!
Toύτο εν για σένα Σοφάκι.
Αρέσκει μου να δίνω όρκους τζαι υποσχέσεις στους ανθρώπους.
Ένιμε καμιά κότα. Τζαι προσπαθώ να τις πραγματοποιώ.
Ο λόγος μερικές φορές του ανθρώπου πρέπει να εν δυνατός - όπως τζαι οι πράξεις του.
Έτσι τζαι εγω θέλω να υποσχεθώ, ότι τζιαμέ που ενα πέφτεις.. ένθα σε σηκώνω!
Ενα σε αινώ να σηκωστείς μόνη σου, να βρεις την δύναμη, απλά ένα σε ενθαρύννω με τα λόγια μου.
Ένθα σου λαλώ όμως όμορφα πακεταρισμένα λόγια, ένα σου λαλώ τις αλήθκιες κατάματα.
Τζιαμέ που πρέπει όμως ενα σου θυμώνω!
Ένα σε αγκαλιάζω τζαι ενα σε φιλώ γιατί ξέρουμε τζαι οι θκιο ότι τούτα έχουν αξία στην ζωή τα μικρά τζαι τα ωραία.
Ένα πίνω πάντα μαζί σου ένα τσιάρο, γιατί ξέρεις.. ότι όλα κάπως έτσι αρχίζουν τζαι τελειώνουν.
Είσαι το καλύτερο παρεάκι για να μιλώ ασταμάτητες ώρες.. άλλωστε είσαι η μόνη που γνωρίζει τόσα πολλά για εμένα, που μιλώ ανοικτά για τις ανησυχίες μου, που μπόρεσα να κλάψω μπροστά σου.
Θα συνεχίζουμε να βγαίνουμε ραντεβού μεταξύ μας, κι ας μας περνάνε όλοι για ζευγάρι.
Θα είσαι η Οh Nana Μου!
Tζαι έτσι μια ευχή για το τέλος.. να μην ξαναχωρίσουμε ποτέ μας.
Cheers :)
Μια φορά και ένα καιρό υπήρχαν λύκοι, κοιμωμένες, πρίγκηπες, βασίλισσες και ιππότες.
Τέλοσπαντων.. δεν κρατιέμαι από παραμύθια.
Δεν λέω ότι είναι ψέματα αλλά δεν είναι και αλήθεια.
Έχω το δικαίωμα να πιστεύω όμως ότι τα παραμύθια παραμένουν παραμύθια.
Αν πίστευα ότι όλα είναι ωραία στην ζωή, θα απογοητεύομουν από την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο, που ήθελα την μάνα μου, θα απογοητευόμουν όταν έσπαζα το αγαπημένο μου παιχνίδι, όταν χτύπησα, όταν πόνεσα, όταν ικέτευσα, όταν μετάνιωσα, όταν έκλαψα, όταν δεν έπαψα, όταν τα διάλυσα όλα κι άρχισα ξανά από την αρχή.
Θα απογοητευόμουν ακόμα και τώρα που κάπου - κάπου δεν με βαστάνε τα πόδια μου.
Που θέλω να κάθομαι στα βράχια και να μου λένε ιστορίες σαν τα παραμύθια που άκουσα τότε.
Κανείς όμως δεν μου λέει. Οι άνθρωποι είναι τόσο απασχολημένοι με το εγώ τους. Δεν σκέφτονται ούτε τον διπλανό ούτε τον μπροστινό τους.
Όλους πίσω τους βάζουν. Πίσω όλα..
Έτσι κάνουν πως ξεχνάνε, έτσι συζητάνε και δεν πονάνε.
Έτσι όπως το κάνουν, μιά μούντζα θέλω να τους δώσω.
Τώρα είναι καιρός να σκεφτείς.
Πόσο πίσω θα μπω.
Πόσο μπροστά θα με δεις και που θα καταλήξω.
Για να γνωρίζω πόσε μούντζες πρέπει να δώσω.
Σαν προετοιμασία το βλέπω..
Όλα τα περιμένω.

Οι άνθρωποι εύκολα καθησυχάζονται, τόσο εύκολα, που ξεχνάνε να "πολεμάνε" για αυτό που έχουν δίπλα τους.... Που ξεχνάνε να αγαπάνε, να ερωτεύονται το ίδιο άτομο ξανά και ξανά.
Οι έντονες στιγμές καθορίζονται από τα έντονα συναισθήματα.
Οι έντονοι άνθρωποι καθορίζουν τις έντονες στιγμές. Άρα στην τελική.. όλα καθορίζονται με το πόσο έντονα είναι. Εγω δεν έχω συνηθίσει στα ήρεμα ούτε στα απλά. Η ζωή μου είναι έντονη. Θέλω το ξύπνημα μου να είναι απότομο, όπως και ο ύπνος μου. Θα ησυχάσω όταν γεράσω. Θα κοιμηθω αρκετά όταν πεθάνω. Τώρα ... τώρα που ζω. Θέλω ατελείωτες στιγμές. Αμέτρητές ώρες. Ασταμάτητα λεπτά.
Θέλω κι άλλα.
Θέλω να μην παύω να θέλω.
φωνές και κραυγές.
Θέλω να βγω από τους τέσσερις τοίχους να περπατώ στους δρόμους και να μιλώ.
Μισώ τους τοίχους, με εγκλωβίζουνε.
Θέλω την φύση.
Θέλω πολλά παραμύθια να ζωντανέψουν...
Πολλά από τα παραμύθια.. να έχουν σώμα και ψυχή.
Θέλω να πάρουμε ένα κουτί, να βάλουμε όλες τις σκέψεις, τα προηγούμενα, τα υστερικά, τα κοπλεξικά και να το θάψουμε στην άμμο.
Θέλω να γίνουμε κάτι άλλο. Να συμβιβαζόμαστε με τον χαρακτήρα του άλλου.
Να αρχίσουν τα γέλια να ακούγονται ξανά.
Να είναι ακόμα πιο δυνατά.
Να φωνάζουμε από χαρά.
Να μην είναι όλα χλιαρά.
Έντονα να είναι. Να χορεύουν ομοιόμορφα οι σκιές.
Να μπορούσα τα λόγια να μην τα άκουα ποτέ, να μην τα πίστευα.
Δεν είναι ανάγκη καν.
Να ζωγραφίζω στο κορμί σου με τα δάκτυλα μου τις πιο όμορφες λέξεις, χωρίς να ηχήσει ούτε μια νότα από το στόμα μου.
Θέλω πολλά.
Αλλά είναι αυτά τα έντονα που θα ήθελα να υπάρχουν παντοτίνα σαν ξεχασμένα παραμύθια, είναι δεν είναι αληθινά.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ένθελω άλλο πόνο.
Θέλω συνέχως να νιώθω χαμόγελα.
Ενθελω να μαντεύκω τι γίνεται.
Θέλω να είμαι σίουρη.
Θέλω να γελώ δυνατά τζαι να ακούω τον άλλο να γελά μαζί μου.
Ένθελω μιζέρκες.
Θέλω παραπάνω αγκαλιές.
Ένθελω αίματα.
Θέλω χρώματα...
Θέλω να ζητώ τζιάλα.
Να μεν σταματώ.. γιατί αν σταματήσω ένεσχει ουσία.
Θέλω δυνατές στιγμές.
Ένθελω να στεναχωρκούμε με μικροπρέπειες.
Ένθελω να κλαίω που μέσα μου τζαι κανένας να μεν το καταλάβει.
Θέλω απλά να μπορείς να με κοιτάζεις στα μάθκια να μου διάς μια αγκαλιά τζαι να μου λαλείς ότι ούλα ένα πάσειν καλά.
Θέλω ούλες οι μέρες να εν καλές.
Ενθελω να σκέφτουμε πολλά πράματα.
Ούτε γιατί, ούτε μήπως, ούτε ίσως.
Θέλω να είμαι αυθόρμητη.
Οι σκέψεις σκοτώνουν τα συναισθήματα.
Σκοτώνουν τον έρωτα.
Ενθελω να πέφτω που το ροζ μου το σύννεφο.
Θέλω να το κρατήσω ώσπου πάει.
Θέλω να κάμω πράγματα πελλά.
Θέλω θάλασσα.
Θέλω νύκτες πολλά διαφορετικές που την ρουτίνα.
Θέλω να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες.
Θέλω να με χαιδευκείς σαν να εν η τελευταία φορά.
Θέλω να εν ούλα έντονα.
Να μεν μας σκοτώσει τίποτε.
Ότι τζαι να θέλω στην τελική...έν εξαρταται μόνο από εμένα.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Οι ανθρώποι δεν μετριόνται από τις στιγμές, ούτε από τα λόγια.
Οι ανθρώποι μετριόνται με τις πράξεις τους.
Το πόσο αθόρυβα ή εντονα φεύγουν δεν έχει σημασία, γιατί πάλε νιώθω την φυγή τους.
Ένιξερω να μιλήσω τζαι πολλά για τούτο.
Οι ανθρώποι που εγνώρισα ως τωρά, εν πολλοί.
Οι Ανθρώποι που εγνώρισα ως τωρά,εν λίοι.
Μια φορά θυμούμαι που μου είπες " Ξέρεις τι θέλεις, γι αυτό αν εν κάτι που εν σε ολοκληρώνει, θκιώχνεις το". Τζαι μεν μου λαλείς ότι θυμάσαι τα πάντα. Σκατά. Αν εθυμάσουν τα πάντα ενα μάθενες να εκτιμούσες. Εκτίμηση.. Ξέρεις τι ένει?
Έχω θυμό μέσα μου, όι μαζί σου- με εμένα ρε μαλακισμένε μου εαυτέ .
 Είπα σου σχίλιες φορές να έσχεις αποστάσεις που έτσι ανθρώπους, τζαι εσύ το μόνο που κάμνεις είναι να αφήνεσαι όπως το μωρό τζαι να τους αγαπάς ούλους, ότι τζαι να σου κάμουν. Άφου είσαι χαζή ρε κορίτσι μου.
Πόσες φορές στο είπα? Πόσες φορές άραγε θα στο ξαναπώ?
Είναι κάτι ανθρώπια φίδια.
Που σέρνονται χαμηλά, σου κλείνουν τα πόδια, σε σφίγγουν και μετά βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή να σου μοιράσουν το δηλητήριο τους.
Είναι αυτοί οι ανθρώποι φίδια.
Έτσι για να μην πανικοβαλλόμαστε εν παντού τούτοι. Εν όπως τον Λάλλη έναν πράμα, που μόνο έσσω σου εν τον βρίσκεις. Γιατί αν τον έβρισκες τζαι τζιαμέ ένα ανησυχούσες.
Τέλοσπαντων έτσι για να γυρίσω την ευχή που μου έχεις δώσει, ελπίζω εσύ να μην μείνεις μόνο σου, τζαι να μεν ένει δίπλα σου οι ανθρώποι γιατί σε λυπούντε.
Cheers "φιδ(λ)ούι μου"
Έχω μία αδυναμία.
Να τοποθετώ τους ανθρώπους σε σκαλοπάτια.
Έχω μία αδυναμία.. και εσύ μπόρεσες να γίνεις αμέσως η αδυναμία μου!
Αν μπορούσα να γίνω ότιδήποτε άλλο εκτός από άνθρωπος θα διάλεγα να ήμουν Γη...
Να πλανιέμαι συνέχως γύρω από εσένα.
Να γίνω θάλασσά και στεριά σου.
Να πατήσω στα κρυφά σου μονοπάτια.
Να  αγγίξω τους θησαυρούς σου.
Θα ήθελα να είμαι αυτή που θα εξερευνούσε τα μυστικά σου,
να είμαι αυτή που θα γνώριζε όλο τον βυθό σου.
Θα ήθελα να είμαι ο πιο μεγάλος σου όρκος που δεν θα έσπαζες ποτέ.
Θα ήθελα να είμαι τα πάντα που έχει σχέση μαζί σου.
Η μουσική σου.
Η ζωγραφιά σου.
Η ποίηση σου.
Τα σημάδια σου.
Οι αναπνοές σου.
Οι στιγμές σου.
Οι χαρές σου.
Οι μελωδίες σου...
Θα ήθελα να είμαι η ορολογία του έρωτα σου- να με σφραγίσεις στην καρδιά σου και να με κλείσεις εκεί.
Εκεί που δεν θα έχει κανέναν άλλο.
Μόνο εγώ και εσύ.
ή εσύ και εγώ
ή απλά εμείς..

Κι αν στο μέλλον υπάρξουν κάποια σημεία, όπου δεν θα γνωρίζω πως θα μεταχειριστώ κάποιες καταστάσεις, να με συγχωρέσεις αγάπη μου..
Πρώτη φορά ερωτεύομαι αληθινά!



Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Δεν ντρέπεσαι καθόλου ρε ανθρωπάκι?
Δεν ντρέπεσαι να με κοιτάς στα μάτια και να ζητάς κι άλλες στιγμές μου!?
Κοίτα πόσο ψέμα έχεις σκορπίσει?
Πόσες φορές με πόνεσες?
Πόσες φορές έφυγες?
Δεν ντρέπεσαι καθόλου?
Να ζητάς κι άλλο.
Oύτε με τα λίγα ούτε με τα πολλά.
Είσαι το καθόλου.
Είσαι τα όχι.
Είσαι όλα τα απαγορευτικά.
Ούτε που με ξέρεις.
Ούτε που με ένιωσες ποτέ.
Nα φύγεις να μην σε ξαναδώ,
να μην σε νιώσω ποτέ ξανά την παρουσία σου,
ούτε καν την αύρα σου.
Δεν ντρέπεσαι ρε ανθρωπάκι?
Δεν ντρέπεσαι..
Καθόλου δεν ντρέπεσαι.
Ούτε κοντά μου σε θέλω.
Oύτε καν να σε ξέρω.
Άντε τώρα γεια!
Και μην σε δω ποτέ μα ποτέ ξανά!


31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...