Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Η ματαιοδοξία της στιγμής,
η αισιοδοξία της ζωής,
είναι σαν δυο σταγόνες από την ίδια την ψυχή.
Τα νεκρά κύτταρα των ανθρώπων ζωντανεύουν.
Κάνουν πως σκέφτονται..
Κάνουν πως αγαπάνε.
Κάνουν τα πάντα και στο τέλος κάνουν πως μετανοιώνουν.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Δεν ξέρω αν τα όνειρα εξακολουθούν να παραμένουν όνειρα.
Δεν ξέρω αν τις νύκτες τρομάζεις ή από πίκρα γελάς.
Περάσαν τα χρόνια, οι σχέσεις μας έχου φθαρεί.
Μονάχα η έμπνευση των καταστάσεων μου έχει απομείνει και αυτή είναι μισοάδεια.
Είναι κάποιες στιγμές που χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου ή τα πόδια σου κάτω από την γη, κάτω από το πεδίο της μάχης σου.
Έχω ακούσει αμέτρητες σκέψεις για την αγάπη.
Έχω καθίσει με καφέ και τσιγάρο να απολαύσω τις οπτικές τους γωνιές.
Δεν ξέρω αν η πίκρα τους έβγαινε τόσο έντονα, ή έφτανα στο τέλος της συζήτησης.
Τέλοσπαντων, πως να μιλήσω, σαν θεατής, σαν ρεαλιστής, σαν άνθρωπος μια σχέσης?
Δεν μιλάω.
Με στενεύουν οι τοίχοι, με στενεύουν τα βλέματα, με στενεύουν τα ψέματα.
Έχω στενέψει κι από ιδέες.

Τι να πω για τις σιωπές τους?
Τι να πω για τις στιγμές τους?
Τι να πω για όλα αυτά που παλεύουν και ξαφνικά σαν στοίχημα το παίζουν.

Έτσι κατέληξα πως κάποιοι ανθρώποι είναι για να τους λυπάσαι.
Δεν έχουν μάθει να πολεμάνε.
Όλα τα αφήνουν να σκορπάνε.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Ξέρεις τόσα πολλά αλλά ποτέ δεν μιλάς -
Ξέρεις τόσα πολλά και φοβάμαι ότι ο χρόνος σε τυραννά.
Αρρωσταίνεις μέσα από τα σκουπίδια και ο εγωκεντρισμός
προσπαθεί να σε βγάλει  εξω από αυτό το γολγοθά.
Θα ξεχάσεις. Θα αλλάξεις. Θα τρομάξεις.
Θα ξανα κοιταχτείς και από τα ξένα κομμάτια σου θα προσπαθείς να απαλλαχτείς.
Δεν θα φοβάσαι τα πρωινά, αφού τις νύκτες έρχονται  όλα τα βαθιά μας μυστικά.

Ανεχτικότητα της καθημερινότητας.
Σταδιακή ζάλη.
Τρομαγμένες φιγούρες.

Τώρα όλα τα ζητάς.
Θα ήθελες να ήταν όλα όπως παλιά, όλα να ήταν παιδικά.

Ο χρόνος τελειώνει.
Πάμε αντίστροφα.
Δεν έχω και πολλά να πω.

Έπαιξα και έχασα.
Γέλασα και έκλαψα.
Πέθανα αλλά έζησα!

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Καταδικάζουμε τις μεγάλες μας αγάπες να μην τολμήσουν να γυρίσουν.
Καταδικάζουμε τους εαυτούς μας να φύγουμε για αλλού...
Όλα τα σφραγίζουμε και τάχα τα πετάμε.
Mα οι πρώτες μας οι σκέψεις είναι για αυτά που δεν μιλάμε...
Που γι αυτά που κάποτε πονάμε και σιωπηλά αγαπάμε.

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...