Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Τελικά, αυτόν που αγάπησα  δεν τον γνώρισα ποτέ μου - δεν είχα την ευκαιρία βλέπετε...
Ήταν στημένος στην γωνιά του, περιμένοντας κάτι να τον ξυπνήσει - κάτι να τον ταρακουνήσει,
σαν να ήμουν το ξυπνητήρι του, σαν να ήμουν το εγερτήριο των αισθήσεων του.
Αυτόν που αγάπησα δεν τον γνώρισα ποτέ μου, κρυβόταν πίσω από  διαφανές κουρτίνες,
αναγνώρισα  όμως την όψη του, την φιγούρα του, μα η προστασία του με δυσκόλευε να δω την θελησή του.

Ξέρετε.. αυτό που με πλήγωνε περισσότερο, ήταν η αφορμή του, η ψευδαίσθηση της αγάπης του,
το πονεμένο του βλέμμα, η ιστορική του ομολογία, η πεποίηθηση ότι δεν υπάρχει προστασία, ότι φανερώνετε και εκδηλώνετε.
Είμαι χαζή - είμαι εντελώς χαζή.
Τα μάτια μου δεν μπορούν να κάνουν λάθος, είναι η ζωντανή απόδειξη των σκεψεών μου.

Βλέπετε, τελικά δεν είμαι και τόσο τυχερή όσο νομίζατε.
Όσο πιστεύατε ότι πίστευα.
Δεν είμαι η τυχερή σε αυτή την ιστορία, άλλωστε η επιλογή έχει και λίγη τύχη μέσα - είναι σαν τον λαχνό που αγοράζεις και έχεις την τύχη να κερδίσεις, το τι κερδίζεις όμως, δεν το ξέρεις, στην πορεία θα το μάθεις, στην πορεία θα το δεις, στην πορεία θα δεις αν είναι χρήσιμο.

Είμαι χαζή.
Εντελώς χαζή.
Γιατί αυτόν που αγάπησα ίσως τον γνώρισα και \πέταξα τον λαχνό μου.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Να σε χαζεύω ήθελα - να σε χαζεύω,
έστω για λίγο να ένιωθα την ικανοποίηση της στιγμής.
Να σε χαζεύω ρε μούτρο - να σε χαζέυω πίσω από οθόνες,  βρόμικα τζάμια,εσωτερικά κουτιά, πλαστικές αναμνήσεις, να σε χαζεύω κι ας  δεν μου χαμογέλασες από τότε κι ας δεν ρήμαξες τις πόρτες του εγώ σου.

Να σε χαζεύω ήθελα - να σε χαζεύω.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Ο έρωτας δε λερώθηκε από καμία ευθύνη γιορτής.
Ο έρωτας δεν είναι η φαινομενική φωτογραφία,
το φαινομενικό δείπνο με κεριά, με την φαινομενική μουσική να ηχεί στα αυτιά.
Ο έρωτας είναι καθάριος και βρόμικος.
Ουσιώδης και ασταμάτητος.
Ένα φάσμα γεγονότων.
Ένας πόλεμος,
Μία κυριαρχία -μια σφαιρική διαδικασία σκέψης με συγκεκριμένα σημεία στίξης.

Ο έρωτας μου δεν θα υποκύψει σε καμία γιορτή του έρωτα,
γιατί σίγουρα η γιορτή θα υποκύψει στον έρωτα μας.

Στα γραφόμενα μου,  πάντα θα υπάρχει το κόμμα,
η συνέχεια των πραγμάτων,
η μη στασιμότητα.

Ο έρωτας μου για εσένα,
είναι καθημερινός,
εξουσιαστικός,
χωρίς στερεότυπες γιορτές,
στερεοτυπες καρδούλες,
στερεότυπες βραδιές,
στερεότυπες κουβέντες,
στερεότυπα Σ'αγαπώ.


Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Δεν έχω καταλάβει ποτέ μου, γιατί  δεν με κατηγόρησες,
γιατί  δεν γύρισες μαχαίρι απάνω μου,
γιατί δεν ξεστόμισες μια κουβέντα πόνου...
δεν έχω καταλάβει την ψυχραιμία σου- σου είπα ότι φεύγω,... φεύγω -
Μάζεψα σε μια βαλίτσα όλες τις αναμνήσεις, όλες τις φωτογραφίες μας και τις καρτ - ποστάλ από τα ταξίδια.

Μα να που έμαθες να  ικανοποιήσε σε μια αραχτή θέση της πολυθρόνας σου και της δήθεν επανάστασή σου.
Μα να που ικανοποιήσε με τα λόγια τα μεγάλα, τα σοφιστικέ, με το πνεύμα της αντιλογίας σου και την μυστικοπάθεια του ωραιοπαθισμού σου.
Να φύγεις, να φύγεις όπως φεύγω και εγω, χωρίς βλέμματα, δάκρυα, προσανατολισμούς, υπαινιγμούς, ικετεύσεις 
Να φύγεις όπως φεύγουν οι εποχές - απότομα!
Σαμπώς ήξερα πότε έφευγε ο χειμώνας και πότε έρχετουν το καλοκαίρι.

Να φεύγεις όπως φεύγω κι εγώ.
Αθόρυβα.
Χωρίς πολλά πολλά.
Χωρίς βλέμματα, δάκρυα, προσανατολισμούς, υπαινιγμούς και ικετεύσεις - 


Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Τζίνα που θέλω εν τζαι ξέρει τα κανένας - δαμέ είμαι σε φάση που εν τα ξέρω ούτε εγω.
Ένιξερω ούτε αν μπορώ να κλειστώ σε κουθκιά ούτε αν μπορώ να μπω σε κονσέρβες, αλλά τα αισθήματα εν αισθήματα, εν τζαι μπορώ συνέχεια να φταίω εμένα, εν τζαι μπορώ να σκάζω για να περάσω. 
Εν τζαι είμαι εγω τούτη. Ουσιαστικά καμιά εν είμαι. Ούτε ένα γίνω. 
Εξίασα ντάλως εν τζαι η μουσική.
Πάντα ήθελα μουσική. Πάντα εθαύμαζα τζίνο το πράμα που με κάμνει να νιώθω συναισθήματα.
Τζαι τωρά που εν μου μιλάς, που εν μου γράφεις τίποτε, εσταμάτησε η μουσική - τζαι τούτο ξέρεις ότι με κάμνει να πελλανίσκω. -
Τζαι τζίνο που με κάμνει να πελλανίσκω ακόμα παραπάνω που ούλα εν ότι εμπήκα που μονόδρομο τζαι εν έκαμα ούτε τον κόπο να γυρίσω πίσω., εν σαν να ήθελα να δώσω με τα μούτρα σε ότι ένα έρκετουν μπροστά μου...
Εν σαν να εν εφοούμουν το άγνωστο.
Ήντα μαλακίες λαλώ,..
Τζίνο που φοούμαι έχω το κάθε μέρα μαζί μου, ξυπνώ τζαι τζοιμούμαι μαζί του - υπάρχω μαζί του - αναπνέω μαζί του - τζίνο που φοούμαι παραπάνω που ουλα εν το μυαλό μου ...

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...