Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Χαμόγελο-

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Αυτό που φοβάσαι θα ξανά ρθει.
Θα έχεις το κόκκινο φόρεμα στο ντουλάπι χωρίς να το αντιμετωπίζεις σαν ρούχο.
Θα του μιλάς για τα πάθη σου για τα λάθή σου, θα λες αστείες ιστορίες και θα γελάς.
Είσαι πολύ όμορφη όταν γελάς.
Το χαμόγελο σου είναι τεράστιο και τα άσπρα σου δόντια είναι σαν ομοιόμορφα τετράγωνα.
Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ τα χείλη σου.
 -
Μου είχες πει ότι τα πάντα σε σημάδεψαν.
Ότι ο έρωτας σου χρωματίστηκε στον πίνακα της ψυχής σου.
Το ορκίζομαι, μέσα μου έκλαιγα.
Δεν είχα τη δύναμη να σε αγκαλιάσω.
Το ήξερα ότι πονάς και σκέφτεσαι τις απαγορευμένες σου αγάπες.
Το χαμόγελο σου διακρινόταν ειρωνικό.
-
Τώρα με κοιτάς στο δρόμο και δε μου μιλάς.
Φοβάσαι μη σου θυμίσω τα παλιά.
Μη σου μιλήσω για το κόκκινο ρούχο.
Μη σου χαλάσω το χαμόγελο.
Διακρίνεται φτιαγμένο από δάκρυα και πόνο.
Ποτέ δεν είπα σε κανένα τίποτα.
Ούτε για την μάσκα που φοράς.
Θα το κρατώ σαν μυστικό.

Άστο χαμόγελο όμως, να είναι αληθινό -

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Όταν θα φύγω θα σκεπάσει η γη το μαύρο της πέπλο.
Όταν θα σκοτεινιάζω σαν άνθρωπος δεν θα ευελπιστεί κανείς.
Τα εξαγριωμένα ζώα γύρω μου δεν θα ζητάνε φαγητό και οι ερωτευμένοι δεν θα ζητάνε τα φιλιά.
Και εγω..εγω..που θα είμαι αδύναμη απέναντι σου θα σε κοιτάζω θα σε επεξεργάζομαι σαν ξένο αντικείμενο δεν θα μπορώ να σε ονομάσω δεν θα μπορώ να σε φωνάζω αγάπη και τα καρφιά θα είναι σφηνωμένα στο λαιμό απαγορεύοντας μου κάθε λέξη.
Εγώ..εγώ που σ'αγαπάω και ούτε που σε γνώρισα.
Εγώ σε έχω ήδη μισείσει.
Αντίο.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Δεν γύρισα να ακούσω ούτε μία σου λέξη.
Δεν άκουσα ούτε πως ήρθες ούτε πως έφυγες.
Ήρθες, ξέσπασες και έτρεξες.
Ούτε πρόλαβα να σου πω πόσο λείπεις, πόσο απουσιάζεις.
Το σκοτάδι μου φέρνει νοσταλγία.
Το κρύο με αναστατώνει.
Και η μυρωδιά του καλοκαιριού με αποτελειώνει.
Δεν θυμάμαι καν τι σου είχα πει τι μου είχες πει και άρχισα να κλαίω.
Δεν σταματούσα να κλαίω, κι αυτή η άρνηση του εαυτού μου με παγιδεύει.
Έχω ξεμείνει από λευκά φτερά κι αυτό το καταραμένο ράδιο δεν σταματά να τραγουδά.
Οι προσπάθειες είναι εύλογες για ένα κομματιασμένο εαυτό.
Στο χαρτί σου να γράφεις πόσο σου λείπω
να το επιδιώκεις 
να μην το ξεχάσεις.
Στο χαρτί  σου να γράφεις για μένα
για όλο αυτό τον πόνο.
Να μην πάψεις να πίνεις.
Να ξενυχτάς
Να πονάς.
Να ξευτιλίζεσαι

Να μην νιώσω ποτέ μόνη.
Υπάρχουν κάτι κορίτσια διαφορετικά από τα άλλα.
Πίνουν την μπύρα σαν κρασί και το κρασί σαν το νερό.
Τις νύκτες χάνονται στα γέλια - τις μέρες καλύπτονται σαν ψέμα.
Κάτι παράξενα κορίτσια σαν κι αυτά, που όλοι τις ερωτεύονται και κανείς δεν μένει.
Τα φρικιά - τα άγρια-  τα ιδιόρρυθμα.
Τα άστατα - τα άγνωστα - τα ανύπαρκτα.
Θα έρθει ο καιρός που θα την γνωρίσετε και εσείς.
Δεν θα την αντιμετωπίσεις - θα ξαφνιάστεις και θα γοητευετείς.
Τα παράξενα δεν είναι για τους παράξενους - αλλά για τους τολμηρούς.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Με μια ματιά όλα μεταμορφώνονται ξανά.
Αισθησιακά.
Απλά.
Χαμογελαστά.
Όταν ένα κορίτσι σ΄ αγγίξει ένα αγόρι μπορεί να ξυπνήσει.
Όταν ένα αγόρι σ' αφήσει μπορεί να σε δημιουργήσει.
Η ουσία του έρωτα δεν βρίσκετε πουθενά, μόνο στα δικά του χαμογελά.
Αυτά που δεν έχουν ειπωθεί,ένα παιχνίδι  ματιών,το πιο βασανιστικά εξευτελιστικό.
Δεν μιλάς αλλά όταν κοιτάς τα λες πολύ ξεκάθαρα.
Τότε να το ξέρεις, θα σε περιμένω στη γωνιά!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Η πραότητα του προσώπου είναι η δυσκολία της ηρεμίας.
Τα βράδια μας έγιναν κόκκινα.
Μιλούσαν με πάθος.
Τα τσιγάρα μας κάηκαν μισά.
Οι κουβέντες μας έμειναν μισοτελειωμένες.
Κάπως αρχίσαμε και κάπως το τελειώσαμε.
Μα το φως δεν μας σώζει. Ξυπνάμε απάνω σε λερωμένα σεντόνια.
Μεταμορφωνόμαστε σε κτήνοι.
Εξαπατούμε τους γύρω μας ντυμένοι χαμόγελα...

Δυσκολεύομαι μέσα μου να συμβιβαστώ.
Δεν φοράω καμία μάσκα να με καλύψει.
Είμαι αμέτοχη.
Απλά χαμογελώ και παρακολουθώ τος ανθρώπους γύρω μου.
Εϊναι τρέλα αυτό που βλέπω.
Δεν πιστεύω και δεν εμπιστεύομαι.

Θα με έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου,
να περπατάω μέσα στο σκοτάδι,
να μιλάω με παρανόμους όλο το βράδυ,
να μη φοβάμαι το πονό
και να αγαπάω μέχρι να βρούμε κάποιο τέλος.

Άστους ανθρώπους είναι τρελοί.
Δεν ξέρουν.
Δεν μπόρεσαν να μάθουν.
Και ίσως κάποια μέρα να είναι αργά.


Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Υπεριμημένο

Αυτό που μας άλλαξε δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο τελικά.
Δεν είχα συνηθίσει αλλιώς και ήταν υπερτιμημένο πως μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένας καφές,μια μπίρα, ένα μπουκάλι νερό..
Οι ευθύνες μας είναι κυρίως οι σκέψεις ή οι πράξεις που αναγκάζονται να είναι σωστές και μετρημένες. Η οικογένεια είναι ένα μέρος που δεν τόλμησε ποτέ κανείς να πουλήσει και όμως έτσι εύκολα μπορεί να έχει  ξεχρεώσει.
Τα γέλια είναι δανεικά, επίσης και τα δάκρυα.
Μη νοιαστεί κανείς όταν φύγω, θα γυρίσω πλάτη να εξαφανιστώ.
Θα φορέσω το μαύρο μου μανδύα γιατί αυτός μπορεί να κρύψει πολλά από κάτω.
Μη ρωτήσει κανείς τι έπαθα. Δεν έμαθα να μιλάω.
Θα αρχίσω να αντιμετωπίζω την ζωή διαφορετικά και θα το κάνω σιωπηλά.

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Η καθημερινή μου ψυχανάλυση μου.
Το απρόσμενο Εγώ μου.
Οι πιο βαθιές σκιές μου - είναι όλα αυτά που ακόμη δεν έχω πει.
Η αρχή της ενηλικίωσης και ο θάνατος μου καταγράφεται μέσα από τις μικρές μου λέξεις τις απρόσμενες μου παύσεις και τις τελειωτικές μου εκφράσεις.
Όσοι δεν με γνωρίζετε δεν θα με μάθετε και όσοι προσπαθήσετε θα ανταμειφθείτε.
Μη περιμένετε και πολλά -  Μερικά χαμόγελα και κάτι απρόσμενες αγκαλιές.
Δεν θα πάψω ποτέ να αγαπώ την ζωή γιατί με μεγάλωσε.
Με έκανε ευτυχισμένο μέσα από τις δυστυχίες μου και  ώριμο μέσα από τις ανωριμότητες μου.
Δεν θα χάσω την πίστη μου στα ζωντανά δίποδα πλάσματα είτε φορούν φορέματα  είτε φορούν παντελόνια. Άλλωστε κάποιοι ξέρουν να τιμούν ότι κι αν φοράνε.
Οι φυλακές είναι για τους φοβισμένους ή μπορώ να τους ονομάσω συναισθηματικά φορτωμένα όντα - και σίγουρα δεν εννοώ τις φυλακές ως κτίρια.
Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν για μια αγάπη.
Έχω δεν ανθρώπους να θέλουν να πετάξουν.
Έχω δει και κάποιους από αυτούς να είναι μίζεροι αναζητώντας ευτυχία στα λεφτά.

Σήμερα περπάτησα αρκετά και σκέφτηκα για αυτούς που εξουσιάζονται από αυτά.
Πως μπορεί μια "αγάπη" να γεννηθεί από χαρτί και ειλικρινά είχα φοβηθεί.
Τότε ανακάλυψα ότι βρίσκομαι στον ουρανό φοβώντας μη με βάλουν σε μια φυλακή.

Η αγνότητα των ανθρώπων εκπορνεύτηκε.
Έγινε  μια κολασμένη νύκτα.
Κάτι τετραγωνικά μέτρα.
Ένα καλοστημένο μοντέλο.
Ένα μάτσο πεταλούδες πεταμένες απάνω στο κορμί σας.

Κρυφτήκατε πίσω από σωρούς διαφημιστικών που σας προσφέρουν μια φθήνια με σκληρή ποιότητα.
Μια σκληροπυρηνική σκήνη μιας Χολιγουντιανής ταινίας. Τάχα ερωτεύεστε τάχα αγαπάτε τάχα αφοσιώνεστε.  Γεννάται άνθη και δημιουργείτε τέρατα.

Γεννάται άνθη και δημιουργείτε τέρατα...

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Ότι κι αν πεις δεν θα σε συγχωρήσω.
Είναι όλα μάταια.
Μη με κοιτάζεις στα μάτια, γιατί αυτά τα μάτια έχουν κλάψει πολύ.
Μη με κοιτάς στα μάτια, δεν θέλω να δω την προδοσία σου.
Έχω στερέψει, κι αυτός ο ποταμός όλο εξατμίζεται.
Μη γυρίσεις πίσω.
Έχω τακτοποιήσει την ζωή μου.
Υιοθέτησα δυο σκυλιά για να μου κάνουν συντροφιά και τώρα δεν μου λείπεις καθόλου.
Α! Ψέματα!
Κάποιο θα ήθελα να μου κουβαλάει τα σκουπίδια - αφού σ' αυτό ήσουν καλός.
Η ύπαρξη σου στην ζωή μου ήταν ένα ευχάριστο γεγονός.
Λένε ότι από τα λάθη μαθαίνεις.
Τώρα μετατράπηκα σε στιγμιαίο σου λάθος.
Τώρα μετατρέπηκες σε ανούσια ανάμνηση.

Το μόνο που μου έχει μείνει τόσο έντονό από εσένα είναι το άνοιγμα της πόρτας.
Όταν έφευγες κι όταν έρχοσουν.
Η ταυτόχρονη εναλλαγή εποχών.
Φθινόπωρο- Άνοιξη.
Ότι πιο ασταθές δηλαδή.

Έχω γεράσει ψυχικά.
Έχω βολευτεί στην ζωή μου.
Με δυο σκυλιά.
Μια ραγισμένη καρδιά.
Και λίγο κόκκινο νερό.
Το γλεντάω μόνη μου.
Κι όταν έρθει η ώρα για τα σκουπίδια έχω την διάθεση να σε βρίσω.
Η καλύτερη ώρα της ημέρας.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Βάζω στοίχημα ότι τα ανέραστα παιδιά είναι καπνογόνες ουσίες που θα μας βλάψουν - έτσι το μόνο που με νοιάζει είναι η δυστυχία τους σε κάθε τους χαμόγελο.
Θα ήθελα να ήμουν ένα πηγάδι, να τους δείξω τον πάτο και να τους δείξω και το νερό.
Πάντα στα πιο βαθιά σημεία χρειάζεσαι ένα καλό κολύμπι ή απλα σταγόνες αισιοδοξίας.
Αυτά τα μαύρα που κρύβετε αυτά τα αστεία που δεν είπατε είναι τα παραμύθια που δεν ακούσατε.
Έχω κουραστεί τους ανθρώπους που δεν είναι ανθρώποι.
Έχω κουραστεί και αυτούς τους δήθεν που γελάνε από πίσω μου.

Και έτσι για τέλος..
Έχω κουραστεί και εσάς που δεν εκτιμάτε αληθινά.


Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Δεν θέλω να συντάξω κάποιο κείμενο.
Απλά γράφω.
Ίσως γράψω λίγα ίσως και πολλά.
Αλλά αυτά που δεν λέω και υπάρχουν στην καρδιά.
Τα ακούνε οι δικοί μου άνθρωποι απλά με μια ματιά.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Βρόντηξα κάποιες ιδέες από τις πολυπόθητες ζωές μου.
Αρκέστηκα στο σινεμά και σε βρομισμένες πατάτες μιας γνωστής αλυσίδας.
Έγινα κυνική.
Ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Η αγάπη δεν μετριέται μόνο σε μια νύκτα.
Οι πληγές που αφήνει δεν απαλύνονται στις πατάτες ,ούτε σε αμερικάνικες ταινίες.
Κάποτε σε περίμενα να ρθεις πίσω.
Κάποτε ήσουν λαχτάρα.
Τ'ωρα επαψα.
Δεν έχω ούτε καν την ψευδαίσθηση της αναμονής.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Κάποια θέματα έχουν τα όρια τους και εγω μπορώ να πω ότι ζω σε οριακά σημεία.
Κάποτε θέλω να ξεφύγω, να ξεμπλέξω, όλα να τα ξανα απαλύνω.
Ο πόνος πλεον δεν μετριέται σε πετραδάκια, ούτε σε σταγονίτσες - το παρελθόν που έχεις πίσω σου, σε "σπάζει" και σε λυγίζει με ευκολία.
Ενα μέρος υπάρχει για τον καθένα.
Κάπου θα πάει - κάπου θα κρυφτεί, κάπου θα καταλήξει.

Ίσως σε μια ζεστή αγκαλιά ή σε ένα μέρος κρυφό.


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Φοβός είναι η στιγμιαία ή η διαρκής πλάνη.
Τα μυστικά μας είναι τα κεφάλαια της ζωής μας και ο πόνος η αιτία των δακρύων μας.
Νομίζω πως έχω ξεχάσει. Ότι έγινα ένας ξένος.
Χάθηκαν και τα όμορφα απογεύματα - που μύριζαν αλάτι και νερό.
Τέλειωσαν όπως όλοι οι άλλοι - με μια καθημερινότητα να τους κουβαλάει στην πλάτη.
Τελείωσε και η αισιοδοξία των πραγμάτων.
Άλλοι ξεχνάνε και κάποιοι έχουν την ικανότητα να πετάνε.
Και σ΄ αυτό το κλουβί που αναγκαστικά τραγουδώ, κανείς δεν μπορεί να μ΄ ακούσει.

Ένα θέατρο βουβό.
Να μη μιλάμε.
Να μη πονάνε.
Να τα πνίγουμε
και στις αρρώστιες μας να καταλήγουμε.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Τσιγάρα.

Το κάθε σκαλοπάτι έχει δυσκολίες.
Το αναπόφευκτο κομμάτι της ιστορίας, είναι σαν προγραμματισμένη επανάληψη από επιτυχημένη παλιά σειρά - δεν θα παύει να υπάρχει αλλά ούτε θα παύουν να μας το υπενθυμίζουν.
Κι αφού έχω παρατηρήσει ότι όσο "πιάνουμε"από λεπτομέρειες ξεφεύγω από κάθε είδος ελπίδας, κάθε είδος ύπαρξης των πραγμάτων και των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.
Κάποιοι από εμάς παρασέρνονται σε αυταπάτες - κάποιοι εμάς δεν παύουν να ξεχνούν τα γεγονότα.

Αν ένα γεγονός αλλάζει την κοινωνική μας τάξη, την ιστορία μας, τις αλληλεπιδράσεις μας, τις σχέσεις μας ή και τον ίδιο μας εαυτό - τότε δεν μπορώ να τοποθετηθώ αν δεν γνωρίζω το ιστορικό υπόβαθρο.
Τώρα με βλέπω που μιλάω και χαμογελάω σαν άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις. 
Όχι πως μου προκαλούν διέγερση οι γνώσεις που μας τοποθετούν στο μυαλό μας από νιάναρα ως ενήλικες - μιλάω για κάποιες άλλες γνώσεις - κάποιες γνώσεις που τις γεύεσαι αλλού.
Έτσι το μόνο που μου έχει απομείνει από τον δρόμο - είναι τα τσιγάρα.
Τα τσιγάρα δεν προκαλούν θάνατο - θάνατο προκαλούμε εμείς στα τσιγάρα

Μπορούμε να σβήνουμε σχέσεις, φιλίες, γνωριμίες.

Τα αρχίζουμε με φωτιά και τα τελειώνουμε με καπνό.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Πάλιωσα σαν διεφθαρμένη συνουσία.
Πάλιωσα σαν κούκλα πλαστική που χαρά δεν βρίσκει ούτε μια στιγμή.
Πάλιωσα και κανείς δεν θέλει να παίξει μαζί μου.
Λένε ότι σκούριασα.
Κάποιοι με φωνάζουνε βολεμένο άνθρωπο.
Κάποιοι γελάνε πίσω από την πλάτη μου.
Νιώθω σαν εγωκεντρικό ρεμάλι.
΄
Κάθε πρώι χαμογελώ στον εαυτό μου και λέω ότι θα είναι μια καινούργια αρχή.
Γιατί λένε πως οι αρχές πρέπει να είναι όμορφες.
 - Μου την σπάνε οι αρχές. Ή όποιαδήποτε μορφή αρχής.
Μου αρέσει το τέλος. Το τέλος  άλλωστε είναι δημιουργικό.
Είναι η μετάβαση της ψυχής σου από το λήθαργο στην πραγματικότητα ή και το αντίθετο.
Έγω, ότι αρχίζω μου αρέσει να τελειώνω και ότι τελειώνω μου αρέσει να μην το αρχίζω.
Το μόνο που περιμένω από εμένα είναι η προσωπική μου επανάσταση.
Να βλέπω το είδος μου να εξαπλώνεται.
Να αφήσω δυο - τρια ρεμάλια στην κοινωνία, με την ελπίδα να καταφέρουν όσα δεν κατάφερα εγώ.
Υπάρχουν κάτι μάτια που ζαλίζουν τη φωτιά.
Υπάρχουν αυτά τα χείλη που δε σταματάνε να μιλάνε για ελευθεριά.

Κοντοστέκομαι τόσο δα κοντά, τόσο όσα να μυρίσω τις ομορφιές των ζευγαριών.
Είναι κάτι  νύκτες που τα χάδια πληρώνονται φτηνά.
Είναι κάτι χαμόγελα που αρνούνται να ξεσπάσουν σε  γέλια τρανταχτά.

Οι συνάξεις των ανθρώπων είναι σαν τις διαδηλώσεις -
 όλοι φωνάζουν για κάτι αλλά κανείς δεν ακούει -
 κανείς δεν θα δώσει την απαραίτητη προσοχή.
Κανείς δεν θα πονέσει όσο, τόσο, όσο έσυ.
Τόσο.. Όσο..
Όσο , τόσο.
Μπορέσεις να πονέσεις εσύ.

*Γιατί μερικές φορές ο πόνος  είναι προσωπική ευχαρίστηση.

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...