Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος.

Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλος της ιδιοσυγκρασίας μας προβάλλουντε τα όνειρα μας. Πόσο μαγευτικά ανταποκρινόμαστε σε ψάξιμο συμβόλων και λαχτάρας πίσω από το υποσυνειδητό μας;

Κάθε καλοκαίρι την ζέστη την ζεις μέσα σου. Είναι το διάλλειμα από την ζωή μας, από τις αποφάσεις και την συνύπαρξη των ψυχολογικών μας θεμάτων. Κάθε καλοκαίρι τσουβαλιάζεις τα προβλήματα σου, τα βάζεις στο πλυντήριο του εγκεφάλου σου, στην χαμηλή θερμοκρασία ώστε να μην σε επηρεάσει κάνενα χρώμα του προβλήματος. 

Κάθε καλοκαίρι αντιμετωπίζεις τον καινούριο σου εαυτό σου με έκπληξη, εθελοτυφλέις για τον χειμώνα που έρχεται. Σφυράς με ένα τρόπο εγωκεντρικό, με ένα τόνο αλαζονείας πως όλα είναι καλά.

Όσα γελάς εσυ, τόσο ένας χειμώνας σε κατσαδιάζει απο μακρυά.




Τρίτη 6 Απριλίου 2021

 7.15

 Όλα αυτά που κάποτε σκορπούσαν φόβο, βρεχτήκαν και γίναν λάσπη.

Ατρόμητη σε κάθε παιχνίδι υποταγής, με τα χιλιάδες βλέμματα του παρελθόντος να με τραβάνε πίσω στην δήθεν βάση μου -  χαμογελάω γυρίζοντας δελεαστικά την πλάτη μου.

Στη καινούρια βάση της ατέρμονης εξερεύνησης του εγω μου, τριγυρνώντας με μυστικό στέμμα τίτλου, παινεύοντας εριστικά τον εαυτό μου, τραντάσσομαι απο εκείνη την βροχερή ημέρα του Νοέμβρη.

Και αν κάποιοι βυθίζονται στις σκέψεις των καιρών, στα ερωτηματικά της υπαρξής τους και μία δηθεν κατάθλιψη της εποχής, εγω σε ευχαριστώ που με προκάλεσες να σ΄αγαπάω για πάντα.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Αγέννητο.

Να γράφεις μου λένε, να γράφεις να ξορκίζεις τα κακά.
Μα είχα γίνει εκατομμύρια θρύψαλλά κομμάτια μέσα σε μία νύκτα -
Το θέατρο του παραλόγου θα έλεγα.
Η ψυχή να πονά και οι αισθήσεις να χαμογελούν.
Παράδοξο και άδοξο.

Είχα ονομαστεί μάνα, κουβαλώντας ένα όνειρο, ένα παραμύθι που είχε γίνει πραγματικότητα - και είναι τόσες απερίγραπτα πολλές οι ευθύνες μιας μάνας.

Είχα ζήσει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα όλα τα πρώτα που μπορείς να φανταστείς, η πρωτη φορά που θα το έβλεπα, η πρώτη φορά που θα το άκουγα, η πρώτη φορά που θα μου γελούσε όταν θα με κοιτούσε.

Μα η ζωή είναι παράδοξη και άδοξη.
Εϊχα γίνει εκατομύρια θρύψαλλά κομμάτια μέσα σε μια νύκτα.
Κανένα "πρώτο" δεν αξιώθηκα να ζήσω - κανένα αστέρι δεν πρόφτασα να αγγίξω.

Πονάω σιωπηλα,νεκρά, με μυστικότητα - μα τι να πω,,,
ειναί τόσες απερίγραπτα πολλές οι ευθύνες μιάς μάνας.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Μέσα στις άτονες νύκτες,
μέσα στο σκοτάδι της ερωτικής μου διάθεσης,
δεν έπαψες να αυνανίζεις στο αυτί μου ερωτικούς ήχους τραγουδιών.

Πάλεψες τα πόστα μου,
τις αμφιβολλίες μου,
απλά για να αντικρήσεις
την μούρη σου απέναντι από την δική μου.

Κι αν η μούρη σου συναντήθηκε με την δική μου
σε κλάσματα θαρραλέων δευτερολέπτων -

κι αν τα χείλη σου τόλμησαν κι άγγιξαν τα δικά μου -

είναι αγραφος νόμος -
σ' αγάπησα -
έστω και στιγμιαία.






Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Θύμιζες καλοκαιρινή ανάμνηση εφηβικού έρωτα με πολυδιάστατες εμπειρίες.

Μα έτσι όπως μ' αγάπησες, τρόμαξες όλα τα γέλια μου, που εξαφανιστήκαν μέσα σε φωτογραφίες της στιγμής.



Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Κάτσε.

Χαμογέλασες και κάθισες δίπλα μου.

Ήταν σαν να μην πέρασε ούτε ένας χρόνος από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε όμως είχαν περάσει τόσα.
Μα η αγάπη εκεί, να ζεσταίνει την κάθε ανάμνηση του παρελθόντος.
Έμπλεξες τα χέρια σου ανάμεσα στα δικά μου και με θράσσος τα τοποθέτησες  στην καρδιά σου, κάνοντας τον εξή όρκο ότι  θα ήταν η τελευταία φορά που θα έφευγες, ότι μου κράτησες ακόμη μία φυγή για το ένδοξο τέλος, έτσι για την επιβεβαίωση των συναισθημάτων μας.

Σου είχα πει κάθησε ακόμα λίγο, κάτσε αμίλητος στην γωνιά σου, να σε βλέπω καθώς θα σε προδώνω. 
Κάθησε εκεί, να κλάψουμε μαζί, φορώντας τα χαμόγελα της προσωρινής μας συνάντησης.
Κάθησε εκεί, να υπολογίζουμε πως θα ήταν η ζωή μας ή πως θα μοιάζαν τα αγέννητα παιδιά μας.
Κάθησε εκεί, να υποφέρουμε μαζί, να φταις εσυ, να φταίω εγω, να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας από δήθεν χαρά.

Κάθησε εκεί να σε βλέπω, να με βλέπεις, ενώ οι ψυχές θα κλαίνε.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2018

Τελευταία ρουφηξιά πριν να αφήσω το τσιγάρο στο τασάκι και να αποχωρήσω.
Δεν τόλμησα να κοιτάξω πίσω μου, δεν ήθελα να κρατήσω στο μυαλό μου την τελευταία εικόνα, δεν ήθελα να πω το μεγάλο αντίο.
Συνηθίσαμε άλλωστε, χρόνια τώρα....τα μικρά, τα στιγμιαία αντίο, εκείνα τα ανούσια που δεν αντέχαμε για πολύ και στην εβδομάδα επικοινωνούσαμε. 

Η σιωπή μας, η μεγαλύτερη  μας κραυγή.
Δεν παίξαμε άρα θεωρώ ότι δεν χάσαμε.
Θα σ'αγαπώ  σε αυτή την ζωή αλλά θα σε περιμένω στην επόμενη.


31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...