klefta.

Θυμάμαι εκείνες τις παράξενες νύκτες του χειμώνα, αγκαλιασμένοι, να σιγοτραγουδάμε το αγαπημένο μας τραγούδι.
Τα γυμνά μας κορμιά έπαιζαν αρμονικά στις ανάσες μας.
Τα όνειρα να ταλαντεύονται απάνω από τις σκέψεις μας, σαν αστέρια στο δικό μας ουρανό.
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξαπλώσαμε μαζί, αλλά μπορώ με σιγουριά να θυμηθώ το αίσθημα της λύπης όταν σταμάτησε το τραγούδι μας.

Ένα τελευταίο τσιγάρο είχε απομείνει...Κάτι λεπτά ευτυχίας και όλα θα τελείωναν.
Δεν ήξερα ποιος και γιατί όριζε το τέλος σε αυτό το κακόγουστο αστείο...

Το πονεμένο σου κορμί μάτωνε το δικό μου.
Στρίγκλιζες από πόνο και εγώ ατάραχη να μετρώ τα δάκρυα των ματιών σου.
"Μη φοβάσαι την στιγμή, να φοβάσαι το μετά" σου είχα πει με αναφιλητά.

Άλλωστε, ήταν η τελευταία μας φορά.
Το είχαμε ορκιστεί εκείνη την μέρα που σε συνάντησα τυχαία.
Ήσουν τόσο όμορφος. ¨Ελαμπες απο αισιοδοξία.
Φορούσες το άσπρο σου μπουφάν που σου είχα κάνει δώρο στα γενέθλια σου.
Ήσουν σαν άγγελος... Ο δικός μου άγγελος.
Δεν σταμάτησες  στιγμή να μου χαμογελας.
Μου ζητούσες αυτό το "κάτι". Αυτό το κάτι που χάσαμε στην πορεία..
Οι σκέψεις με τριγυρίζαν.. Ζητούσαν κάτι από εμένα, κάτι από εσένα.
Ήταν η μαγεία που με αναστάτωνε στο κάθε λεπτό που με κοίταζες.
Ήταν η θάλασσα και η στεριά σου.
Ήταν η θλίψη σου και η χαρά σου.

Τα λόγια σου είχα πει χιλιάδες φορές ότι δεν είναι περιττά.
Τα λόγια υπάρχουν για να ειπώνονται.
Είναι αυτά τα λόγια όμως, που δεν τόμησες ποτέ να ξεστομήσεις για να με κρατήσεις.