Την είχα δώσει την υπόσχεση μου, στην κακόμοιρη τη μάνα μου, ότι η κοιλιά θα γίνει μπόι και η ευχέρεια του λόγου δεν θα πάψει να ανατέλλει απ΄ το στόμα μου.
Η παρακμιακή μου ηλικία δεν φαινόταν, έτσι εκμεταλλευόμουν την μπλεγμένη κατάσταση του χρόνου παίζοντας το αθώο κοριτσάκι στους αγνώστους, υποβιβάζοντας με ευκολία διψήφιους μήνες που με βόλευαν ή ηλικίες που θα τους βόλευαν.
Έχτισα κι ένα όμορφο σπίτι στο παραλιακό, έτσι για να ξοδεύω το πόνο μου στα κύματα, καθώς το μόνο που δεν έβαλα υποθήκη για την μόστρα του κεφαλιού μου, ήταν τα όργανά μου, τα μουσικά όργανα, η ζωή μου, η δεύτερη ζωή μου -
Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -
Γνώριζες από πρώτο χέρι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ζώα, περίεργα ζώα - καρκινώματα στον καταθλιπτικό μας καθρέφτη.
Η παρακμιακή μου ηλικία δεν φαινόταν, έτσι εκμεταλλευόμουν την μπλεγμένη κατάσταση του χρόνου παίζοντας το αθώο κοριτσάκι στους αγνώστους, υποβιβάζοντας με ευκολία διψήφιους μήνες που με βόλευαν ή ηλικίες που θα τους βόλευαν.
Έχτισα κι ένα όμορφο σπίτι στο παραλιακό, έτσι για να ξοδεύω το πόνο μου στα κύματα, καθώς το μόνο που δεν έβαλα υποθήκη για την μόστρα του κεφαλιού μου, ήταν τα όργανά μου, τα μουσικά όργανα, η ζωή μου, η δεύτερη ζωή μου -
Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -
Γνώριζες από πρώτο χέρι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ζώα, περίεργα ζώα - καρκινώματα στον καταθλιπτικό μας καθρέφτη.
Ο έρωτας είναι ωμός, εντελώς ωμός κι όμως ήδη έχω φάει την σάρκα μου από δαύτων.
Οι νύκτες με εξάτμισαν, με ρεζίλεψαν, με υποτίμησαν πίνοντας εκρηκτικά κοκτέιλς την παράνοια μου, συνοδεύοντας την με σφηνάκια αίματος.
Ο νικητής , δεν με εγκατάλειψε ποτέ και ο χαμένος βρισκόταν πάντα απέναντι μου να χειροκροτάει με αγένεια καθώς έτρεμα από ήττα.
Ξέμπαρκη, τελειωμένη από επιλογές, να σε καμαρώνω δίπλα μου, από επιλογή, της προηγούμενης λανθασμένης μου επιλογής.
Αυθεντική και συνάμα υποκρίτρια να πληρώνω το λογαριασμό των παντελονιών μου, της ανεξαρτησίας μου και ταυτόχρονα της αυτοδημιούργητης φυλακής μου.
Το περίεργο χιούμορ μου, η ομορφιά μου, το μυαλό μου ,να με μπλέκουν, και να με ξεμπλέκουν σε καταστάσεις που άθελα μου δημιουργώ.
Εγωκεντρικό χάος θα με βάφτιζα!
Αλλά, είχα δώσει την υπόσχεση στην κακομοίρα τη μάνα μου, ότι η κοιλιά θα γίνει μπόι και η ευχέρεια του λόγου, δεν θα πάψει να ανατέλλει απ΄ το στόμα μου.
Mα όλο να λέω "Βάστα θα αλλάξουν τα κουσούρια σου"
κι όλο να επιμένω να τα στολίζω με πολύχρωμες κορδέλες.
Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -
Να στέκεσαι αμίλητος - ανήμπορος μέσα στο χάος μου,
μέσα στην ηδονή του κορμιού μου, χωρίς να κάνεις την παραμικρή
προσπάθεια να τα "τακτοποιήσεις".
Να διψάω για πολύπλοκους οργασμούς και να μου προτείνεις τσάι -
Εσύ εκεί, να τα ξίνεις, με ύφος ζεν πρεμιέ, ατάραχος μέσα στην δήθεν αχαριστία μου,
να γελάς με εμένα,
με την άστατη συμπεριφορά μου, χωρίς να προτείνεις ούτε ένα αποκούμπι.
Εσύ εκεί,
όλο να κοιτάς,
να απογοητεύεις,
να σου ζητώ - να μη δίνεις -
να φεύγω, να έρχομαι, χωρίς να αντιδράς.
Με τις ανάσες ξόδεψες την ζωή μου, με τις ανάσες - και είμαι ήδη πια νεκρή.
Έθαψες τα χαμόγελα μου, μέσα στον τάφος ενός μικρού παιδιού
κι από το θάνατο μου, θα σου απομείνει μόνο η μνήμη και η μνήμη μου, κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει.
Θα ξεθωριάσω αθόρυβα σαν να μην υπήρξα ποτέ - σαν να μην υπήρξες ποτέ -
Οι νύκτες με εξάτμισαν, με ρεζίλεψαν, με υποτίμησαν πίνοντας εκρηκτικά κοκτέιλς την παράνοια μου, συνοδεύοντας την με σφηνάκια αίματος.
Ο νικητής , δεν με εγκατάλειψε ποτέ και ο χαμένος βρισκόταν πάντα απέναντι μου να χειροκροτάει με αγένεια καθώς έτρεμα από ήττα.
Ξέμπαρκη, τελειωμένη από επιλογές, να σε καμαρώνω δίπλα μου, από επιλογή, της προηγούμενης λανθασμένης μου επιλογής.
Αυθεντική και συνάμα υποκρίτρια να πληρώνω το λογαριασμό των παντελονιών μου, της ανεξαρτησίας μου και ταυτόχρονα της αυτοδημιούργητης φυλακής μου.
Το περίεργο χιούμορ μου, η ομορφιά μου, το μυαλό μου ,να με μπλέκουν, και να με ξεμπλέκουν σε καταστάσεις που άθελα μου δημιουργώ.
Εγωκεντρικό χάος θα με βάφτιζα!
Αλλά, είχα δώσει την υπόσχεση στην κακομοίρα τη μάνα μου, ότι η κοιλιά θα γίνει μπόι και η ευχέρεια του λόγου, δεν θα πάψει να ανατέλλει απ΄ το στόμα μου.
Mα όλο να λέω "Βάστα θα αλλάξουν τα κουσούρια σου"
κι όλο να επιμένω να τα στολίζω με πολύχρωμες κορδέλες.
Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -
Να στέκεσαι αμίλητος - ανήμπορος μέσα στο χάος μου,
μέσα στην ηδονή του κορμιού μου, χωρίς να κάνεις την παραμικρή
προσπάθεια να τα "τακτοποιήσεις".
Να διψάω για πολύπλοκους οργασμούς και να μου προτείνεις τσάι -
Εσύ εκεί, να τα ξίνεις, με ύφος ζεν πρεμιέ, ατάραχος μέσα στην δήθεν αχαριστία μου,
να γελάς με εμένα,
με την άστατη συμπεριφορά μου, χωρίς να προτείνεις ούτε ένα αποκούμπι.
Εσύ εκεί,
όλο να κοιτάς,
να απογοητεύεις,
να σου ζητώ - να μη δίνεις -
να φεύγω, να έρχομαι, χωρίς να αντιδράς.
Με τις ανάσες ξόδεψες την ζωή μου, με τις ανάσες - και είμαι ήδη πια νεκρή.
Έθαψες τα χαμόγελα μου, μέσα στον τάφος ενός μικρού παιδιού
κι από το θάνατο μου, θα σου απομείνει μόνο η μνήμη και η μνήμη μου, κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει.
Θα ξεθωριάσω αθόρυβα σαν να μην υπήρξα ποτέ - σαν να μην υπήρξες ποτέ -
