Απορούσα με την επίγνωση της καχυποψίας σου, όποτε  λάμβαναμε μέρος  στο συγκεκριμένο στρογγυλό τραπέζι των συναντήσεών μας.
Όσο μιλούσαμε για επίλυση του προβλήματος τόσο μούγκριζες από εγωισμό.
Όσο σου ομολογούσα το "φόνο" που είχα διαπράξει, τόσο κατηγορούσες την  λυσσασμένη γυναικεία μου φύση.

Υπερέβαλα επιδεικτικά με τα ίχνη της ισόβιας φυλάκισης μου, που είχα το θράσος να κρεμάσω  όλα τα αποδεικτικά στοιχεία απάνω στον τοίχο,
χωρίς ενοχές, χωρίς δολοπλοκίες, χωρίς ντροπή,
εκεί, κρεμασμένα ξεκάθαρα με τις τύψεις να μου χαμογελάνε.

Η απάτη, δεν έχει να κάνει μόνο με προδοσία της επιλογής σου,
έχει περισσότερο να κάνει με την προδοσία του εαυτού σου,
του λανθασμένου ευατού σου, τη λάθος όψη του νομίσματος, την απενεργοποίηση των συναισθημάτων, τον εκ μηδενισμό της αλήθειας και της πραγματικότητας.

Χόρτασα κι εγώ με τις ρομαντικές ηλιθιότητες του κάθε πονεμένου επιπόλαιου αριστερού, αναρχικού ή φιλελεύθερου ατόμου που έταζε βόλτες ατελείωτες στα Ηλύσια Παρισιού και καταλήγαμε στα Ιλίσια Αθηνών.