Τρομακτικές υπεραναλύσεις με μεγεθυντικό φακό άγνοιας.

Παιδικές αντιδράσεις ενός αψυχολόγητου χαρακτήρα  με  πεντάλεπτες διαφημίσεις για ανακούφιση.

Να σε τρομάζει η ψυχή στο πιάτο, να σε τρομάζει  το επιδόρπιο πριν το κυρίως πιάτο.

Σε κάθε παράλληλο σύμπαν θα αναζητούσα την ταυτότητα που σε ορίζει -  κι αν σε ορίζα σε κάθε παράλληλο σύμπαν θα έψαχνα να βρω εμένα.
Τραγική ειρωνία  είναι η ρυθμική  μετανάστευση της αγαπής σου σε χρόνο που το μυαλό μου δεν αντιλαμβάνετε.

Θέση.

Κάποιες από τις ζωές μας είναι οι επιλεγμένες προσπάθειες για την φυσιολογική ανάγκη να μην αποτύχουμε.
Στάδια της προσωρινής εγωκεντρικής τάσης για αποδοχή από τους γύρω μας, στάδια αποχώρησης και συγχώρεσης φαντάζουν σενάρια ύστατης αγένειας προς τον εκλεπτυσμένο δήθεν εαυτό μας.
Στις κατηφόρες που  συνάντησα, στα  αρπακτικά που δε συγχώρεσα, στη καμένη σάρκα που αντίκρισα στον κάθε υπέρτατο προδωμένο δούλο φιλίας και αγάπης έχω να δηλώσω ότι η επούλωση των πληγών μου, έχει ολοκληρωθεί.
Θα διεκδικήσω τη θέση απαλλαγής και τη θέση αξιοπρέπειας.
Όπως μου αξίζει.
Όπως σου αξίζει.

Πιθανότητες

Δε  πολύ γουστάρω  να μιλήσω για τις πιθανότητες ούτε αν είναι μεταβλητές ούτε αν είναι καταρτήσεις κατανομής. Δε θα ασχοληθώ με την ανάλυση τυχαίων φαινομένων και δε θα περιγράψω το αποτέλεσμα ενός πειράματος τύχης.
Η διαδικάσία από μόνη της θα με εξαντλήσει, έτσι  με ευκολία θα υποτιμήσω  το νόμισμα που βρίσκεται μέσα στα χέρια μου, θα το αφήσω κάτω και θα αναλύσω τη ζωή μου με υπευθυνότητα των πράξεων μου,
και ενώ η πράξη από μόνη της παράγει μια νέα τιμή δε θα σταθώ στη μαθηματική ανάλυση αλλά στην γλωσσική πράξη.
Έχω διαπράξει μαθηματικό έγκλημα με φιλολογικό υπόβαθρο, με ξεκάθαρη  νυκτερινή βούληση.
Έτσι θα χωρίσω τους ανθρώπους σε μέρα και νύκτα - σε σκοτάδι και φως.
Αγαπώ πολύ τα σκοτάδια του κόσμου, τη μαύρη, την άυλη, την ανεξήγητη συμπεριφόρα, τα καλά κρυμμένα μυστικά, τα εκατομμύρια κλειδιά που θέλουν ν' ανοίξουν τη θωρακισμένη πόρτα που με βία κρατάς τόσα χρόνια σαν μυστική κληρονομιά.
Στο κάθε ανατριχιαστικό μπουντρούμι του εαυτού μας, στη πιο σκοτεινή πλευρά του είναι μας, ξεκλέβουμε ματιές απελπισίας, ματίες απόγνωσης με μια καρτερική ελπίδα σ' ένα παράθυρο γεμάτο φώς, γεμάτο ζωή.

Οι μέρες παλεύουν με τις νύκτες μας, το εγώ μας διαμελίζεται,
συνορεύει και πολιτεύεται σε ένα διχασμένο κράτος
που υπερασπίζει τρανταχτά την αγάπη.

Για κοιτάξε πόσα πλοία περνάνε καθώς το "λίγο ακόμη" σε  βολεύει,
κι ένα σωσίβιο που  αργοπεθαίνει,
για δες πόσο ακόμη ο βυθός  θα σε αναστατώνει...
Πόσο καλά τα βλέπεις όλα όταν το άσπρο το χεις για φόλα;

Κι αν οι ερωτήσεις αυτές σε κουράζουν, οι πιθανότητες θα σε ξεκάνουν...

Για αυτό δε  πολύ γουστάρω  να μιλήσω για τις πιθανότητες ούτε αν είναι μεταβλητές ούτε αν είναι καταρτήσεις κατανομής.
Δε θα ασχοληθώ με την ανάλυση τυχαίων φαινομένων και δε θα περιγράψω το αποτέλεσμα ενός πειράματος τύχης.
Η διαδικάσία από μόνη της θα με εξαντλήσει, έτσι  με ευκολία θα υποτιμήσω  το νόμισμα που βρίσκεται μέσα στα χέρια μου, θα το αφήσω κάτω και θα αναλύσω τη ζωή μου με υπευθυνότητα των πράξεων μου.

Τιάρα.

Η γυναίκα που ονειρεύτηκες ότι θα ήσουν, θα σε κοιτάει από μακρύα και θα γελάει.
Η γυναίκα που σκάλιζες από μικρό παιδί θα κουνάει το κεφάλι της, θα σε κατσαδιάζει
θα σου ουρλιάζει και θα σε κοιτάει...
Θα σε κοιτάει σαν μικρό παιδί που φορά την κατάντια σε στεφάνι αγνότητας.
Κοίτα πως χορεύουν οι  σκέψεις στοιχειωμένες, από αναμνήσεις υποχρεωμένες, από παραμύθια "φτιαγμένα" κι από φίλτρα του δάσους μαγεμένα.
Κατάρα να έχουν οι ανθρώποι που σε προσκαλούν σε τσίρκο κι ενώ σου τάζουνε θεάματα, ξεσπάς μέρα με τη μέρα σε κλάματα, κατάρα να έχουν τα αμάθητα,συλλογικά του κάθε είδους ποιητικά αποσπάσματα.
Η γυναίκα που δεν αγάπησες, που δεν την θέλησες ή δεν έψαξες έχει αποκοιμηθεί σε ένα σκουριασμένο κρεβάτι, έχει αγκαλιά την ψυχή της και κάνει δήθεν ότι προσεύχεται.
Αν το κερί είναι ελπίδα, το φιτίλι μου τελειώνει.
Αν το κερί είναι φως, είναι σκοτεινά εδώ που είμαι.
Καθέ φορά που λέω να αναπνεύσω, να ζεστάνω λίγο τα χέρια μου,
φοβάμαι... φοβάμαι μη σβήσω το κερί μου.
Κρύωσα από ανθρώπους και πάγωσα από από κάθε είδους εσωτερικών επαναλήψεών,
Κι απορώ..απορώ  τώρα που 'εχω μεγάλωσει, με την κατάντια, με την κατάντια να φοράω την τιάρα μου σαν στεφάνι αγνότητας.