Τιάρα.

Η γυναίκα που ονειρεύτηκες ότι θα ήσουν, θα σε κοιτάει από μακρύα και θα γελάει.
Η γυναίκα που σκάλιζες από μικρό παιδί θα κουνάει το κεφάλι της, θα σε κατσαδιάζει
θα σου ουρλιάζει και θα σε κοιτάει...
Θα σε κοιτάει σαν μικρό παιδί που φορά την κατάντια σε στεφάνι αγνότητας.
Κοίτα πως χορεύουν οι  σκέψεις στοιχειωμένες, από αναμνήσεις υποχρεωμένες, από παραμύθια "φτιαγμένα" κι από φίλτρα του δάσους μαγεμένα.
Κατάρα να έχουν οι ανθρώποι που σε προσκαλούν σε τσίρκο κι ενώ σου τάζουνε θεάματα, ξεσπάς μέρα με τη μέρα σε κλάματα, κατάρα να έχουν τα αμάθητα,συλλογικά του κάθε είδους ποιητικά αποσπάσματα.
Η γυναίκα που δεν αγάπησες, που δεν την θέλησες ή δεν έψαξες έχει αποκοιμηθεί σε ένα σκουριασμένο κρεβάτι, έχει αγκαλιά την ψυχή της και κάνει δήθεν ότι προσεύχεται.
Αν το κερί είναι ελπίδα, το φιτίλι μου τελειώνει.
Αν το κερί είναι φως, είναι σκοτεινά εδώ που είμαι.
Καθέ φορά που λέω να αναπνεύσω, να ζεστάνω λίγο τα χέρια μου,
φοβάμαι... φοβάμαι μη σβήσω το κερί μου.
Κρύωσα από ανθρώπους και πάγωσα από από κάθε είδους εσωτερικών επαναλήψεών,
Κι απορώ..απορώ  τώρα που 'εχω μεγάλωσει, με την κατάντια, με την κατάντια να φοράω την τιάρα μου σαν στεφάνι αγνότητας.