31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος.

Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλος της ιδιοσυγκρασίας μας προβάλλουντε τα όνειρα μας. Πόσο μαγευτικά ανταποκρινόμαστε σε ψάξιμο συμβόλων και λαχτάρας πίσω από το υποσυνειδητό μας;

Κάθε καλοκαίρι την ζέστη την ζεις μέσα σου. Είναι το διάλλειμα από την ζωή μας, από τις αποφάσεις και την συνύπαρξη των ψυχολογικών μας θεμάτων. Κάθε καλοκαίρι τσουβαλιάζεις τα προβλήματα σου, τα βάζεις στο πλυντήριο του εγκεφάλου σου, στην χαμηλή θερμοκρασία ώστε να μην σε επηρεάσει κάνενα χρώμα του προβλήματος. 

Κάθε καλοκαίρι αντιμετωπίζεις τον καινούριο σου εαυτό σου με έκπληξη, εθελοτυφλέις για τον χειμώνα που έρχεται. Σφυράς με ένα τρόπο εγωκεντρικό, με ένα τόνο αλαζονείας πως όλα είναι καλά.

Όσα γελάς εσυ, τόσο ένας χειμώνας σε κατσαδιάζει απο μακρυά.

 7.15

 Όλα αυτά που κάποτε σκορπούσαν φόβο, βρεχτήκαν και γίναν λάσπη.

Ατρόμητη σε κάθε παιχνίδι υποταγής, με τα χιλιάδες βλέμματα του παρελθόντος να με τραβάνε πίσω στην δήθεν βάση μου -  χαμογελάω γυρίζοντας δελεαστικά την πλάτη μου.

Στη καινούρια βάση της ατέρμονης εξερεύνησης του εγω μου, τριγυρνώντας με μυστικό στέμμα τίτλου, παινεύοντας εριστικά τον εαυτό μου, τραντάσσομαι απο εκείνη την βροχερή ημέρα του Νοέμβρη.

Και αν κάποιοι βυθίζονται στις σκέψεις των καιρών, στα ερωτηματικά της υπαρξής τους και μία δηθεν κατάθλιψη της εποχής, εγω σε ευχαριστώ που με προκάλεσες να σ΄αγαπάω για πάντα.