Πάντοτε χτυπούσες την πόρτα μου την νύκτα όταν έφτιαχνα τα όνειρα μου..
έτσι απλά για να με στοιχειώνεις..έτσι απλά για να σε φοβάμαι..

Δεν έπαψα όμως ποτέ να σε φοβάμαι, ακόμη εξακολουθώ!
Αγριεύομαι όταν την νύκτα χτυπάς την πόρτα μου
και αναζητάς μια δική μου κουβέντα.

Λες πως μια κουβέντα μου θα σε αναστήσει ξανά.
Αλλά έχεις ξεχάσει πως εγώ έχω πεθάνει εδώ και πολύ καιρό..

Κατασκοπεύεις τα βήματα μου πίσω από την βαριά μαύρη κουρτίνα.
Πληγώνεσαι όταν χαμογελάω γιατί δεν σου ανήκει αυτό το χαμόγελο.
Πληγώνεσαι όταν πονάω γιατί δεν σου ανήκει αυτός ο πόνος.

Κατασκοπεύεις πίσω από μια κλειδαρότρυπα
Στοιχειώνεις τα όνειρά μου
Αναζητάς..
Πονάς...
Μετανιώνεις..
Μετανιώνεις..
Μετανιώνεις...


Μετανιώνω...

Και ήταν κάποτε..

Είχα ξυπνήσει και ακόμη νόμιζα πως βρισκόμουν σε λήθαργο. Ξέρεις κάποια όνειρα ακόμη τα θυμάμαι και νοσταλγώ να έρθουν οι στιγμές του σαν ένα ξεχασμένο παραμύθι.Είχα ξεχάσει κιόλας πως μερικές φορές τα έβαζα στα πόδια γιατί φοβόμουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβόμουν.Ακόμη το ψάχνω...Ίσως να φοβόμουν να αναπνεύσω. Να κυριεύσω το εγώ μου.Να σταματήσω και να αρχίσω ξανά την ζωή μου.Δεν θυμάμαι και πολύ καλά... Άλλωστε τώρα είναι νύκτα...Έχουν σκοτεινιάσει όλα γύρω μου.Δεν θυμάμαι πολύ καλά αυτό το παραμύθι.Πέρασε και πολύς καιρός που έπαψα να πιστεύω.... Μεγάλωσα για παραμύθια...Μου το είχαν πει αρκετές φορές αλλά αρνιόμουν να το ακούσω. Έκλεινα τα αυτιά μου και άκουγα την μελωδία που ήθελα να ακούσω.Ίσως αν προσπαθήσεις ξανά να ακούσεις απο μένα αυτή την μελωδία.... θα σε πονέσει!Είχα ορκιστεί στον ευατό μου να σε φάω ζωντανό.Δεν ξέρω τι κατάφερα, τι κέρδισα, τι έχασα στο τέλος.Ήταν μιαν νίκη χαμένη!΄...Έκλεισε και πάλι η αυλαία...το χειροκρότημα ήταν αδύνατό,αργό,ασταθής...
Αλλά πάλι θυμάμαι ακόμη αυτό το παραμύθι...

Η οδός μου!

Κάποτε στερέωσα κάτω από ένα δέντρο τα όνειρα μου και θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την τελευταία στιγμή όταν διάβασα το τελευταίο γράμμα σου.
Μου είχες πει πως θα έφευγες μακριά, να βρεις καινούργιες στεριές και καινούργιες θάλασσες.
Είχα ξεσπάσει σε λυγμούς. Τράνταζε όλο μου το κορμί. Τα νύχια μου είχαν ματώσει όλο μου το πρόσωπο. Δεν πίστευα ότι έφευγες. Δεν πίστευα πως είχες φύγει. Θα ξυπνούσα χωρίς ζωή. Θα ανάσαινα τον θάνατό σου. Ήταν μικρές οι λέξεις για να σου πώ ένα αντίο και δεν στο είπα ποτέ. Τώρα θα είσαι σε κάποιους ουρανούς και θα ταξιδεύεις σε καινούργιες στεριές και σε καινούργιες θάλασσες. Τώρα θα πετάς μαζί με τους αγγέλους. Το πρόσωπο μου είναι ακόμη ματωμένο. Το αντίο είναι πλέον ξεσκισμένο. Η ανάσα μου αργή,σταθερή,ήπια..Το κορμί μου έχει κουραστεί, έχει λυγίσει και επιμένει χωρίς λόγο να σε περιμένει.
Ίσως κάποια μέρα σε συναντήσω σε καινούργιες στεριές και σε καινούργιες θάλασσες...