Ουρανός.

Πίσω από τον γκρίζο τοίχο ανασαίνω αδιάκοπα- Χωρίς σταματήμο - Χωρίς δισταγμό!
Πίσω από αυτό τον τοίχο κάποτε ζωγράφισα εσένα και εμένα..
Η τραγική φιγούρα του εαυτού μου με εγκλωβίζει.
Τα τραγούδια σου με ακολουθούν σαν παλιές φωτογραφίες.
Δεν είμαι ούτε σκάλα στον ουρανό ούτε το τέλος του βυθού.
Λίγη παρηγοριά αναζητώ στο μαγεμένο σου μυαλό.
Να με τραγουδήσεις - με στιχάκια μαγικά να μου μπλέξεις
αγάπη με φτερά. Όχι σε κλουβί  εγώ να πετώ.
Θέλω να είμαι ελεύθερη στο
δικό σου ουρανό.

Μυστικό.

Αν τα όνειρα κρύβουν μυστικά της ζωής μας.
Τότε εσύ είσαι το πιο μεγάλο μου!
Αν τα όνειρα αποκαλύπτουν το σκοτεινό μας πόθο
τότε σε βάζω στην πρώτη θέση!
Με κλειστό στόμα και τα χέρια απάνω στα χείλη μου-
μη βγει ούτε άχνα- μη πω κουβέντα - μη ξεστομίσω συλλαβή κοιτάζω γύρω-γύρω..
Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από την πρώτη μέρα που σε κοίταξα.
Ακόμη  εξακολουθείς να με κοιτάζεις με αυτό το αλλιώτικο βλέμμα..
Μέσα στην ίριδα  σου χάνομαι, κατρακυλώ,μεθώ.
Γελάω μηχανικά.
Πίνω μια γουλιά ποτό.
Παραδίνομαι στην μουσική.
Καταπίνοντας μια στιγμή.
Μια ματ κίνηση αναζητείς μήπως σου δοθεί μια ευκαιρία για καινούργια ζωή.
Τρομαχτικά
Σιωπηλά
με βλέμματα σοβαρά.

το καράβι της ελπίδας.

Καραβάκια απο ελπίδες τριγυρούν μέσα στο μυαλό μας.
Ένα κορδόνι, λίγο σχοινί, μια σταλιά γης, ένα σωσίβιο
είναι η ελπίδα μας ότι θα αλλάξουν όλα....
Θα αναποδογυριστούν - θα ανατιναχθούν...
Κάποτε είχα διαβάσει ότι η "ελπίδα" είναι για τους ηλίθιους.
Είναι για αυτούς που δεν έχουν την εσωτερική δύναμη.

Κάποτε το πίστευα και εγώ.
Αλλά κάποτε ήταν κάποτε!
Σήμερα είμαι με μία ελπίδα αγκαλιά.
Καραβάκια επιπλέουν ταξιδεύουν και μαγεύουν.
Μία άρπα ακούγεται από την στεριά.
Παραλύω στο άκουσμα της.
Σκέψεις με εγκλωβίζουν σαν θηρία.
Μου κρατάνε τα χέρια με μανία.
Οι ψίθυροι στο αυτί γίνονται όλο και πιο έντονοι..
όλο και πιο τρομακτικοί.
Λίγο νερό θέλω!
Λίγο νερο...
Μην με περιφρονείται.
Δεν ζητώ πολλά.
Την βάρκα μου θέλω και λίγο νερό να επιπλέω.