Ένα μίζερο προφιλ.

Φωτιά στη νύκτα μας απλώνωκαι με ένα χαμόγελό σου εγώ λιώνω.

Στήριξα το κορμί μου απάνω σου και όλα έμοιαζαν τόσο μαγικά.
Η σκιά σου είχε δεθεί με την δική μου, αρμονικά, ερωτικά, τρυφερά δίνοντας ρεσιταλ
στο χορό της αγάπης.
Σαν δυο πουλιά τιτιβίζαμε.
Δεν μας ένοιαζε ούτε αν ήταν χειμώνας, ούτε αν ήταν καλοκαίρι.
Είχαμε την αγάπη μας. Είχαμε την δική μας φωλιά.

Κάθε μέρα ήταν γιορτή.
Κάθε μέρα ένιωθα να μ' αγαπάς περισσότερο.
Κάθε μέρα ήσουν εσύ.

Τώρα...
Τώρα δεν είσαι εσύ.

Τώρα προσπαθώ να σε αναγνωρίσω.
Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι σου παλιό να το περιποιηθώ να το συναρμολογίσω μήπως βρω αυτό που αγαπώ.
Τα χρόνια περάσαν.
Όλα ήταν τόσα μουντά.
Δεν χορεύαμε πλεόν.
Δεν είχαμε την δική μας φωλιά.
Δεν μ αγαπούσες όπως παλιά.
Δεν ήθελες να με φιλάς ούτε καν να με κοιτάς.

Και έτσι η αγάπη απο γιορτή έγινε ένα μίζερο προφίλ.
Με τραγούδια λυπητερά, ποιηματάκια τόσο δα μικρά.
Μηνυματάκια ηλεκτρονικά, κουβεντούλα με ποτό.
Μήπως σταθώ στα πόδια μου σαν ένα μικρό μωρό.

Σαν ένα μικρό μωρό με είχες κάνει στο λεπτό.
Να κουρνιάζομαι στο κρεβάτι από πόνο
μήπως δεν σε ξαναδώ,
Τα ματάκια σου να χω στο μυαλό
και με αναφιλητά να προσπαθω να τα ξεχνώ.
Μια διαδικασία που μου πήρε πολύ καιρό.

Ένα λεπτό.

Ένα λεπτό μόνο ζητούσα.
Ένα λεπτό της στιγμής σου...
Ποτέ δεν μου το χάρισες κι ας ήμουν κάποτε όλη η ζωή σου.
Ξεψυχούσα όταν άκουγα τα κλειδιά στην πόρτα.
Έλπιζα να ήσουν εσύ.
Να είχα ένα λεπτό μαζί σου.
Ένα καταραμμένο λεπτό.

Ούρλιαζα μόνη μου αναρωτιώντας τα γιατί..

Μια ευθεία γραμμή τράβηξες με αποφασιστικότητα.
Σ' αναζητούσα, στα κρυφά μας ραντεβού, στα μέρη τα μυστικά,
στα κύμματα που πολιορκήσαμε, στα βήματα που μετρήσαμε.
Εκατομμύρια λεπτά σου χάρισα.
Τι κρίμα, δεν θέλω να το σκέφτομαι ούτε λεπτό.
Αυτό το καταραμμένο λεπτό που ακόμη αναζητώ.