Πάλιωσα σαν διεφθαρμένη συνουσία.
Πάλιωσα σαν κούκλα πλαστική που χαρά δεν βρίσκει ούτε μια στιγμή.
Πάλιωσα και κανείς δεν θέλει να παίξει μαζί μου.
Λένε ότι σκούριασα.
Κάποιοι με φωνάζουνε βολεμένο άνθρωπο.
Κάποιοι γελάνε πίσω από την πλάτη μου.
Νιώθω σαν εγωκεντρικό ρεμάλι.
΄
Κάθε πρώι χαμογελώ στον εαυτό μου και λέω ότι θα είναι μια καινούργια αρχή.
Γιατί λένε πως οι αρχές πρέπει να είναι όμορφες.
 - Μου την σπάνε οι αρχές. Ή όποιαδήποτε μορφή αρχής.
Μου αρέσει το τέλος. Το τέλος  άλλωστε είναι δημιουργικό.
Είναι η μετάβαση της ψυχής σου από το λήθαργο στην πραγματικότητα ή και το αντίθετο.
Έγω, ότι αρχίζω μου αρέσει να τελειώνω και ότι τελειώνω μου αρέσει να μην το αρχίζω.
Το μόνο που περιμένω από εμένα είναι η προσωπική μου επανάσταση.
Να βλέπω το είδος μου να εξαπλώνεται.
Να αφήσω δυο - τρια ρεμάλια στην κοινωνία, με την ελπίδα να καταφέρουν όσα δεν κατάφερα εγώ.

Υπάρχουν κάτι μάτια που ζαλίζουν τη φωτιά.
Υπάρχουν αυτά τα χείλη που δε σταματάνε να μιλάνε για ελευθεριά.

Κοντοστέκομαι τόσο δα κοντά, τόσο όσα να μυρίσω τις ομορφιές των ζευγαριών.
Είναι κάτι  νύκτες που τα χάδια πληρώνονται φτηνά.
Είναι κάτι χαμόγελα που αρνούνται να ξεσπάσουν σε  γέλια τρανταχτά.

Οι συνάξεις των ανθρώπων είναι σαν τις διαδηλώσεις -
 όλοι φωνάζουν για κάτι αλλά κανείς δεν ακούει -
 κανείς δεν θα δώσει την απαραίτητη προσοχή.
Κανείς δεν θα πονέσει όσο, τόσο, όσο έσυ.
Τόσο.. Όσο..
Όσο , τόσο.
Μπορέσεις να πονέσεις εσύ.

*Γιατί μερικές φορές ο πόνος  είναι προσωπική ευχαρίστηση.