Όταν θα φύγω θα σκεπάσει η γη το μαύρο της πέπλο.
Όταν θα σκοτεινιάζω σαν άνθρωπος δεν θα ευελπιστεί κανείς.
Τα εξαγριωμένα ζώα γύρω μου δεν θα ζητάνε φαγητό και οι ερωτευμένοι δεν θα ζητάνε τα φιλιά.
Και εγω..εγω..που θα είμαι αδύναμη απέναντι σου θα σε κοιτάζω θα σε επεξεργάζομαι σαν ξένο αντικείμενο δεν θα μπορώ να σε ονομάσω δεν θα μπορώ να σε φωνάζω αγάπη και τα καρφιά θα είναι σφηνωμένα στο λαιμό απαγορεύοντας μου κάθε λέξη.
Εγώ..εγώ που σ'αγαπάω και ούτε που σε γνώρισα.
Εγώ σε έχω ήδη μισείσει.
Αντίο.

Δεν γύρισα να ακούσω ούτε μία σου λέξη.
Δεν άκουσα ούτε πως ήρθες ούτε πως έφυγες.
Ήρθες, ξέσπασες και έτρεξες.
Ούτε πρόλαβα να σου πω πόσο λείπεις, πόσο απουσιάζεις.
Το σκοτάδι μου φέρνει νοσταλγία.
Το κρύο με αναστατώνει.
Και η μυρωδιά του καλοκαιριού με αποτελειώνει.
Δεν θυμάμαι καν τι σου είχα πει τι μου είχες πει και άρχισα να κλαίω.
Δεν σταματούσα να κλαίω, κι αυτή η άρνηση του εαυτού μου με παγιδεύει.
Έχω ξεμείνει από λευκά φτερά κι αυτό το καταραμένο ράδιο δεν σταματά να τραγουδά.
Οι προσπάθειες είναι εύλογες για ένα κομματιασμένο εαυτό.
Στο χαρτί σου να γράφεις πόσο σου λείπω

να το επιδιώκεις 

να μην το ξεχάσεις.

Στο χαρτί  σου να γράφεις για μένα

για όλο αυτό τον πόνο.

Να μην πάψεις να πίνεις.

Να ξενυχτάς

Να πονάς.

Να ξευτιλίζεσαι

Να μην νιώσω ποτέ μόνη.

Υπάρχουν κάτι κορίτσια διαφορετικά από τα άλλα.
Πίνουν την μπύρα σαν κρασί και το κρασί σαν το νερό.
Τις νύκτες χάνονται στα γέλια - τις μέρες καλύπτονται σαν ψέμα.
Κάτι παράξενα κορίτσια σαν κι αυτά, που όλοι τις ερωτεύονται και κανείς δεν μένει.
Τα φρικιά - τα άγρια-  τα ιδιόρρυθμα.
Τα άστατα - τα άγνωστα - τα ανύπαρκτα.
Θα έρθει ο καιρός που θα την γνωρίσετε και εσείς.
Δεν θα την αντιμετωπίσεις - θα ξαφνιάστεις και θα γοητευετείς.
Τα παράξενα δεν είναι για τους παράξενους - αλλά για τους τολμηρούς.