Σβήνει η τηλεόραση της ψυχής μου.

Έχω την ζωή μου σε ζάπινγκ με επίκεντρο τα έκτακτα γεγονότα και τις αλαζονικές αλλαγές των καιρικών σου συνθηκών.
Φθηνά τα προγράμματα, με ατελείωτες επαναλήψεις και ένα τέλος που έχουμε ήδη υποψιαστεί.
Δεν μπορώ ούτε να καταλάβω τους ανθρώπους που ικανοποιούνται με μια εικόνα, μια συνήθεια,
ένα ψοφίμι στο καλημέρα και μια νεκρώσιμη  καληνύχτα.

Μου φέρθηκες σαν μαλάκας.
Ντρόπιαζες τον εγωισμό μου με την αδιαφορία σου και την στοιχειώδη αυταπάρνηση του ενδιαφέροντος σου για εμάς.
Δεν έκανες τον παραμικρό κόπο να με ρωτήσεις αν έχω πονέσει με τις πράξεις σου και το πέρασες στο ντούκου.

Καθόσουν χαλαρός στην πολυθρόνα του εγώ σου, έχοντας μαζέψει γύρω σου όλα σου τα φιλαράκια για  την φιλοσοφημένη μπάλα της ζωής.
Ξεχάστηκα  και εγώ στην κατάσταση της προτεινόμενης ρουτίνας σου και έγειρα σαν κούτσουρο στα απομεινάρια της δήθεν πλατωνικής ευτυχίας.

Μου φέρεσαι σαν μαλάκας, που ικανοποιείται με τις μηδαμινές πράξεις του σαν συμπέρασμα εναλλακτικής μποέμικης ζωής.

Θα εξακολουθείς να  μου φέρεσαι σαν μαλάκας
καθώς θα ονειρεύομαι
θα ταλαντεύομαι,
φεύγοντας,
ξεμπλέκοντας,
κόβοντας
οτιδήποτε σχετίζεται με εσένα.

Γιατί η αγάπη δεν έχει πόνο και εσύ εξακολουθείς να μου φέρεσαι σαν μαλάκας.
 Κι αν το "σαν"  σε πιεζεί, σκέτο μαλάκας.
 

Ξέρεις τι είμαι;
Αχάριστη.
Ξέρεις τι είμαι;
Ψεύτρα.
Ξέρεις τι είμαι;
Μετανιωμένη.

Ελεεινά μετανιωμένη με σνομπ εγωισμό.

Φθηνές δικαιολογημένες συμπεριφορές με αιτίες και συνειρμούς
σαν να έχει απομείνει λίγη από την ανθρωπιά του Σαββατοβραδού.

Ανέραστη σε κάθε επίπεδο
της πρακτικής μου κολασης,
με ένα συνάφι των διαβολεμένων σκέψεων
και άβουλων  συναντήσεων
στο κρεβάτι που εξιστορούσε
το πάθος,
τον έρωτα,
το τρέμουλο
του οργασμού μας.