Φτύνω στο κόρφο μου, μη με ματιάσει κανείς.
Μη δει την δήθεν ευτυχία μου,
την δήθεν μυθοπλασία μου.

Θα ανατείλει ο ήλιος.
Θα δω το ουράνιο τόξο.
Θα χαμογελάσω.
Θα βρω εμένα μέσα από εσένα,
και θα βρεις εσένα μέσα από εμένα.

Και όταν θα  ανταμωθούμε,
θα  ξανά αγαπηθούμε όπως του Αυγούστου τα κρυφά φιλιά.

 

Δεν πρόσεξες ποτέ τα γόνατα μου,
πόσες πληγές τα σημάδεψαν,
δεν σε ένοιαξε ποτέ να τρέξεις δίπλα από εμένα,
να ζωγραφίσουμε με μουσική,
να χτίσουμε κάστρα,
να σε προσκαλέσω στο δείπνο της Ζωής.

Δεν πρόσεξες ποτέ πόσα χαμόγελα σκόρπισα εκείνο το βράδυ,
πόσες νύκτες ξάπλωσα απάνω στο κρεβάτι και ονειρευόμουν.
Δεν ξέρεις, δεν θες ούτε να μάθεις για τις στιγμές που έζησα για
τα αστέρια που μέτρησα,
για τους ανθρώπους που με σημάδεψαν, τις ιστορίες που άφησα.