Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Και ήταν κάποτε..


Είχα ξυπνήσει και ακόμη νόμιζα πως βρισκόμουν σε λήθαργο. Ξέρεις κάποια όνειρα ακόμη τα θυμάμαι και νοσταλγώ να έρθουν οι στιγμές του σαν ένα ξεχασμένο παραμύθι.Είχα ξεχάσει κιόλας πως μερικές φορές τα έβαζα στα πόδια γιατί φοβόμουν. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβόμουν.Ακόμη το ψάχνω...Ίσως να φοβόμουν να αναπνεύσω. Να κυριεύσω το εγώ μου.Να σταματήσω και να αρχίσω ξανά την ζωή μου.Δεν θυμάμαι και πολύ καλά... Άλλωστε τώρα είναι νύκτα...Έχουν σκοτεινιάσει όλα γύρω μου.Δεν θυμάμαι πολύ καλά αυτό το παραμύθι.Πέρασε και πολύς καιρός που έπαψα να πιστεύω.... Μεγάλωσα για παραμύθια...Μου το είχαν πει αρκετές φορές αλλά αρνιόμουν να το ακούσω. Έκλεινα τα αυτιά μου και άκουγα την μελωδία που ήθελα να ακούσω.Ίσως αν προσπαθήσεις ξανά να ακούσεις απο μένα αυτή την μελωδία.... θα σε πονέσει!Είχα ορκιστεί στον ευατό μου να σε φάω ζωντανό.Δεν ξέρω τι κατάφερα, τι κέρδισα, τι έχασα στο τέλος.Ήταν μιαν νίκη χαμένη!΄...Έκλεισε και πάλι η αυλαία...το χειροκρότημα ήταν αδύνατό,αργό,ασταθής...
Αλλά πάλι θυμάμαι ακόμη αυτό το παραμύθι...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο πιο θλιμμένος άνθρωπος είναι αυτος που συμβιβάζεται με την ιδέα ότι έχει μεγαλώσει. Τα παιδιά κρατάνε μέσα τους την πιο ουσιώδη λογική για τη ζωή,την οποία, οι 'μεγάλοι' που ξέχασαν πως κάποτε υπήρξαν και αυτοί παιδιά, τη ζηλεύουν. Στήριξε τη ζωη σου και πάλι στα παραμύθια, εναπόθεσε και πάλι τις ελπίδες σου σ'αυτά. Γίνε και πάλι παιδί.

Φιλικά!

Ελπίδα. είπε...

:)

Ανώνυμος είπε...

na prosexeis..

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...