Ακούω το κουδούνι να χτυπάει με τόση δύναμη και με τρομάζει -με αγχώνει.
Ούτε που θέλω να ανοίξω.
Ούτε έχω περιέργεια να δω ποιος είναι και τι γυρεύει εδω!
Εδώ δεν μένει πλέον κανείς.
Ένα ερείπιο όλο και όλο.
Ένα ερείπιο κι αυτό.
Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα,
ζαλισμένη από τις σκέψεις μου με ένα δικό σου μισοσβησμένο τσιγάρο στο χέρι,
αναπολώντας κάποιες ξεθωριασμένες στιγμές.
Έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοησίες ψυθιρίζω στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω ή τι θα καταφέρω στο τέλος!
Άλλωστε, στο είχα πει χιλιάδες φορές πως έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοήσιες, αλλά, δεν με άκουσες ούτε ένα δευτερόλεπτο, φοβήθηκες πως δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε τη ζωή!
Ποια ζωή να ζήσω τώρα?
Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα με το τελείως σβησμένο τσιγάρο.
Ελπίζοντας για λίγη φωτιά δική σου.
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
31 Αυγούστου.
Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...
-
Στερεύουν οι λέξεις. Έχει εξατμιστεί το μελάνι. Πάει να σκάσει από την ζήλια του! Το χαρτί έχει πάρει φωτιά. "Λίγο νερό άνθρωποι, λ...
-
Κάποια παλιά τραγούδια σε ένα ξεχασμένο cd μου φέραν θύμησες από έναν άλλο κόσμο, ονειρεμένο και παραμελημένο.
-
Απολογισμός 2014. Σαν να οι στεναχώρκες σου τζαι οι χαρές σου μετριούντε με το κουταλάκι. Σαν να θυμάσαι τις λεπτομέρειες τζαι τις μικρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου