Ακούω το κουδούνι να χτυπάει με τόση δύναμη και με τρομάζει -με αγχώνει.
Ούτε που θέλω να ανοίξω.
Ούτε έχω περιέργεια να δω ποιος είναι και τι γυρεύει εδω!
Εδώ δεν μένει πλέον κανείς.
Ένα ερείπιο όλο και όλο.
Ένα ερείπιο κι αυτό.
Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα,
ζαλισμένη από τις σκέψεις μου με ένα δικό σου μισοσβησμένο τσιγάρο στο χέρι,
αναπολώντας κάποιες ξεθωριασμένες στιγμές.
Έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοησίες ψυθιρίζω στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω ή τι θα καταφέρω στο τέλος!
Άλλωστε, στο είχα πει χιλιάδες φορές πως έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοήσιες, αλλά, δεν με άκουσες ούτε ένα δευτερόλεπτο, φοβήθηκες πως δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε τη ζωή!
Ποια ζωή να ζήσω τώρα?
Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα με το τελείως σβησμένο τσιγάρο.
Ελπίζοντας για λίγη φωτιά δική σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου