Μία βουτιά κάτω από τα σύννεφά σου.
Μία σκέψη δίπλα από τα όνειρά μου.
Ένα τραγούδι γύρω από τα συναισθήματά σου.
Ένας κόκκινος ήλιος κοντά στην καρδιά μου.
Τα πρώτα χαζά βήματα μου,
με κίτρινες ηλιαχτίδες στα ψέματά σου.
Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί την παντοτινή χαρά μου.
Κόκκινα, πράσινα, μπλε, όμορφα ποιηματάκια
με ένα ραβδάκι τα πιο γλυκά στιχάκια.
Τώρα με ξόρκια βασανίζω τη ζωή σου,
να μην αφήσω στιγμή να χαραμίσω, στην ζωή μου.
Όλο το φως που υπάρχει είναι δικo μου!
Μην γελαστείς να αρπάξεις ούτε χούφτα αν θες το καλό σου!
Τώρα τα αστέρια είναι για εμένα.
Ούτε ευχή μη τολμήσεις για κανέναν.
Όλα δικά μου θα γίνουν πάλι...
Αφού κατάφερες όλα να μου τα παρείς.
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
31 Αυγούστου.
Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...
-
Στερεύουν οι λέξεις. Έχει εξατμιστεί το μελάνι. Πάει να σκάσει από την ζήλια του! Το χαρτί έχει πάρει φωτιά. "Λίγο νερό άνθρωποι, λ...
-
Κάποια παλιά τραγούδια σε ένα ξεχασμένο cd μου φέραν θύμησες από έναν άλλο κόσμο, ονειρεμένο και παραμελημένο.
-
Είναι τέτοιες μέρες που δεν αντέχω τον πόνο. Με χτυπάει σαν κύμα στην καρδιά. Είναι αυτές οι μέρες που είναι σκοτεινές και μοναχικές. Ακό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου