BΛaCκ

Κομπλεξική γυναίκα σε αποκαλούσαν, χωρίς ίχνος λογικής,
με ένα τσουβάλι ελπίδες στο μυαλό
κάπου ξεχασμένες στο σκοτεινό κελάρι του κρυμμένου εαυτού σου.
Ξύπναγες πάντα το μεσημέρι γιατί δεν άντεχες αυτόν τον ήλιο!
Δεν άντεχες αυτές τις μυρωδιές του πρωινού..
Ποτέ δεν έμαθα...
Αλλά έμαθα εύκολα να σε δικαιολογώ ακόμη κι αν δεν είχαμε ανταλλάξει
ούτε μία κουβέντα...

Όλοι σε κορόιδευαν.
Στιγματισμένη ήσουν από παιδί μικρό..
Έμαθες όμως να κυνηγάς τα θέλω σου και να σκοτώνεις τα πρέπει σου!
Ήσουν πάντα η "τρελή, προοδευτική.φεμινίστρια μιας άλλης διαφορετικής εποχής."
Με ξανθά μαλλιά σαν ξωτικό παλεύεις στην πλατεία του χωριού για μια επανάσταση ζωής.

Πάει πέρασε ο καιρός...
Τα ξανθά μαλλιά εξαφανίστηκαν.
Τα άσπρα πήραν θέση στην περήφανη χαίτη σου!
Ούτε μια άσπρη μέρα,όμως, δεν κατάφερες να ζήσεις.
Μεθούσες από ηδονή όταν συναντούσες τα σκούρα.
Ζούσες για το μαύρο.
Το διαφορετικό- το μυστηριώδης..
Είχες μια αδίσταχτη δύναμη καρδιάς .

Πάει πέρασε ο καιρός...
Έχει μήνες να σε δω.
Θα ήθελα να σου πω κάτι αυτή την φορά...

Σε ζηλεύω!