Χαμόγελο

Θα σε παρακαλέσα χιλιάδες  φορές  να ακούσω  ένα
τραγούδι απο εκείνα που είχες  μπλέξει.
Τι τραγικό είναι να ζωγραφίζεις με  το  πινέλο σου στο σκοτάδι!
Απο εκείνα τα σκοτάδια τα διαφορετικά –
που έχουν αλλιώτικη μυρωδιά – που σε αναγκάζουν να ψάξεις
τον εαυτό σου.
Απάνω σε μια άμαξα  αναζητάς τις στιγμές σου –
τις κρατάς μέσα στην χούφτα σου  σφιχτά να μην σου ξεφύγουν-
όπως σου ξέφυγαν τα άτσαλα βήματα της.

Βρήκες ένα κομμάτι ανάσα πεταγμένή σε μια γωνιά.
Τράβηξες για τον γύρο του κόσμου.
Μεταλλάκτηκες σε πικραμένο όνειρο.
Για ένα χαμόγελο όπου αναζητούσες –
έγινες κομμάτια.

Άλλωστε δικό σου ήταν το φταίξιμο και το αναγνώριζες –
το ένωθα κάποιες στιγμές ότι σε ικανοποιούσε αυτό -
το επαινούσες..

Τώρα θλιμμένος μέσα σε μια χούφτα κρατάς το χαμόγελό
της...
Ίσως να είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Έτσι ξαφνικά

Eίχα βάλει στο παλιό ραδιόφωνο κάποιο σταθμό να με κρατάει συντροφιά καθώς οδηγούσα.
Η νύκτα ήταν τόσο κρύα και τόσο μοναχική.
Αν μπορούσα θα σταματούσα στη μέση του δρόμου να μετρήσω τα αστέρια για να κάνω όσες ευχές ήθελα.
Η διαδρομη φαινόταν ατέλειωτη...
Δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου και "τσάκωσα" τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά κάποιο τραγούδι-να με πέρνει πίσω.. πολύ πίσω- στα πιο ανέμελα χρόνια.
Σε αυτά τα χρόνια που ζούσα - που ήμουν ένα παιδί- με αυτές τις πρωινές μυρωδιές του αληταριού.
Και ήθελα να ήμουν πάντα εκεί- σε αυτή την χώρα να ζούσα- να ήμουν πάντα ένα παίδι. Ένα παιδί αλλιώτικο από ότι είμαι τώρα. Με ξέχασα κάπου εκεί στο παρελθόν.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ξαναγίνω είναι που δεν ξέρω πως..