Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Έτσι ξαφνικά

Eίχα βάλει στο παλιό ραδιόφωνο κάποιο σταθμό να με κρατάει συντροφιά καθώς οδηγούσα.
Η νύκτα ήταν τόσο κρύα και τόσο μοναχική.
Αν μπορούσα θα σταματούσα στη μέση του δρόμου να μετρήσω τα αστέρια για να κάνω όσες ευχές ήθελα.
Η διαδρομη φαινόταν ατέλειωτη...
Δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου και "τσάκωσα" τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά κάποιο τραγούδι-να με πέρνει πίσω.. πολύ πίσω- στα πιο ανέμελα χρόνια.
Σε αυτά τα χρόνια που ζούσα - που ήμουν ένα παιδί- με αυτές τις πρωινές μυρωδιές του αληταριού.
Και ήθελα να ήμουν πάντα εκεί- σε αυτή την χώρα να ζούσα- να ήμουν πάντα ένα παίδι. Ένα παιδί αλλιώτικο από ότι είμαι τώρα. Με ξέχασα κάπου εκεί στο παρελθόν.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ξαναγίνω είναι που δεν ξέρω πως..



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΞΑΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑ ΩΡΙΜΟ ΠΑΙΔΙ, ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ, ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΥ ΑΤΟΜΟΥ. ΠΡΩΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΣ ΤΟ ΑΓΧΟΣ (ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ) ΚΑΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΨΕΥΤΟΣΟΒΑΡΩΝ. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ...

Ελπίδα. είπε...

Να σαι καλά, σ΄ ευχαριστώ πολύ.

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...