όνειρα

"Φέρε ένα ποτήρι νερό" είπες με αγριεμένο ύφος.
Aν και το δικό μας ποτήρι είχε ξεχειλίσει απο καιρό.
Σου πρόσφερα τα όνειρα σου έτσι οπως τα ήθελες...
Kαλοφτιαγμένα με ένα ωραίο και πρόσχαρο περιτύλιγμα.
Ένα περιτύλιγμα γεμάτο πόνο.
Εσυ δεν ήσουν δίπλα μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Δεν θέλησες να με γνωρίσεις.
Ήσουν τόσο αποσχολημένος με το ΕΓΩ σου.
Αυτό το καταραμμένο εγω σου...

Κάθε νύκτα έκανα την προσευχή μου.
να είσαι καλά.. ελπίζοντας να ξυπνήσεις και
να με αγγίξεις. Να μου διαβάσεις μια γλυκιά ιστορία
όπως έκανες πριν τόσα χρόνια.
Αλλά τι ίστοριες γυρεύω?
Οι ιστορίες είναι για τα χαζά παιδιά.
Όσες προσευχες κι αν έκανα.
Εσυ ήσουν εκεί.
Άδειος.
Μονότονος.
Σκληρός.
Πάνω σε αυτή την καρέκλα.
Σε αυτή την καρέκλα που κάποτε μου
χαμογελούσες και μου έλεγες για όνειρα και φιλοδοξίες.
Ποια όνειρα και ποιες φιλοδοξίες αγόρι μου?
Τωρα δεν υπάρχει τίποτα.
ένα κενό.
Ένα κενό που δεν μπορείς καν να το αναπληρώσεις.
Γιατί απλά δεν έχεις την δυνατότητα να αγαπήσεις.
Το μόνο που αγαπας είναι αυτό το καταραμμένο Εγω.
Αυτό που πάντα μας χώριζε.

Εξακολουθείς να είσαι εκεί. Με ένα κομμάτι χαρτί.
Κάτι θα γραφείς...Δεν γνωρίζω.. Ίσως να είναι άθλιοι υπολογισμοί.

Τώρα για ποια όνειρα να μιλήσουμε.
Εμείς που μοιάζουμε σαν δυο ξένοι.
Δυο ξένοι που μοιράζοντε το ίδιο κρεβάτι.
Να μ αγγίζεις και να αηδιάζω.
να σε αγγίζω και να τρομάζεις.
Τώρα για ποια όνειρα να μιλήσουμε?
Για ποια..