Κανείς δεν θα μάθει.
Κανείς δεν θα καταλάβει.
Κανείς δεν θα  ακούσει όσο θα ήθελες να ακούσει.

Αν το νόμισμα σου έχει δυο πλευρές,
μπορώ να σου βρω και τρίτη.
Να σου βρω μια άλλη εκδοχή.

Τι θα πει ότι τώρα πια δεν πονάς?
Τι θα πει ότι έσβησε για πάντα η δική μας η φωτιά?
Τι θα μας πουν όλα αυτά.?
Ότι τελειώσαμε χωρίς καρδιά?
Ότι δεν αντέξαμε όλη αυτή την ερημιά?

Τι άραγε σημαίνουν όλα αυτά..
Ότι δεν αγαπήσαε πραγματικά?

Η ζωή ίσως να είναι ύπουλη.
Και ο θάνατος το έχει παρακάνει...
Η αμφιβολία βρίσκεται μέσα στην ίδια  του την λέξη. "Θ(αν)ατός".
Λυπημένα πρόσωπα. Λόγια που σφραγίστηκαν, λέξεις που δεν γλίστρησαν...

Πάντα είναι αργά. .. Πολύ αργά.
Πάντα ο χρόνος δεν είναι αρκετός.
Χθες ήμουν παιδί.
Σήμερα είμαι ενήλικος.
Αύριο..
Αύριο τι θα είμαι?

Δεν έχω ούτε καιρό για ερωτήσεις.
Το τι παίρνουμε από το ταξίδι της ζωής μας είναι προσωπικό θέμα.
Το τι αφήνουμε δυστυχώς δεν το αντιλαμβανόμαστε γρήγορα.

Η ζωή δεν μπορεί να είναι ύπουλη..
Δεν μπορεί..

Ξοφλημένες υποσχέσεις.
Γέλια που αλλοιώθηκαν.
Λόγια που δεν υπόθηκαν.
H τρομοκρατία δεν γεννιέται μόνο από το κράτος.
Η τρομοκρατία γεννιέται κι από εμάς τους ίδιους.
Φοβερίζουμε τους γύρω μας με εντολές.
"Ζήσε, μείνε, φύγε".
Διαταγές από ανθρώπους σε ανθρώπους.
Διαταγές από συναίσθημα σε συναίσθημα.
Το ότι μεγαλώνω δεν παύει το μυαλό μου να θυμάται.
Μερικές φορές, θυμάται περισσότερα από ότι θα έπρεπε.
Το ότι γερνάω δεν παύει η ύπαρξη μου να σαστίζει τους άλλους.
Η απουσία είναι σκληρή.
Η απουσία ενός ζωντανού ατόμου είναι σκληρότερη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες να ειπωθούν - και η θλίψη είναι μικρή τόσο μικρή που γίνεται μεγάλη.
Οι κόμποι στο λαιμό σε κάνουν να δυσκολεύεσαι - σε κάνουν να υποφέρεις κρυφά.
Φοράς εκατομμύρια μάσκες.
Μάσκες γέλιου - ειρωνείας - ευτυχίας - σαρκασμού.
Βλέπεις τριγύρω.
Είσαι σαν αντικείμενο ενός χώρου - τόσο υπαρκτό στην οπτική γωνιά ενός ματιού, μα τόσο ασήμαντο...
Με βια ζητάς ξανά την αγάπη σου την παλιά.
Βλέπεις τον εαυτό σου να σέρνεται.
Να ξεσπά.
Το ζωικό σου βασίλειο έχει λυγίσει. Η δύναμη σου χάθηκε.
Έστεκες στα πόδια σου για πολύ καιρό - αυτό ίσως να το θεωρούσες προσωπική σου νίκη, την οποία αναθεώρησες ξαφνικά.

Κάποιοι "μεγάλοι"από εμάς, η απουσία μας τρομοκρατεί, μας αφυπνίζει, μας κάνει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.
Κάποιοι "μικροί" από εμάς, έχουν το καβούκι τους συντροφιά. Κλείνονται, παραδίδονται.. αφήνονται.. 

Φρεσκοβαμμένο άσπρο δωμάτιο.
Η μπογιά μυρίζει ακόμη.
Το κρεβάτι μου είναι ξύλινο, σκουριασμένο, απογοητευμένο από τους καιρούς.
Τη μέρα ξυπνάω απότομα.
Τη νύκτα κοιμάμαι σαν μωρό.
Τριγυρίζω σε αυτό το δωμάτιο σαν δραπέτης.
Τρώω τα νύχια μου από αδυναμία.
Από αδυναμία, γιατί δεν θέλω να βγω εκεί έξω.
Φοβάμαι.
Τρομοκρατούμε.
Απουσιάζω..
Απουσιάζω από τη ζωή.
Κάνω ένα διάλειμμα.
Το ξυπνητήρι βομβαρδίζει τον εγκέφαλο μου.
Ξύπνα χαζή!
Ξύπνα!
Εκεί έξω υπάρχει ζωή.

Tρώω τα νύχια μου που και που και ξεχνιέμαι
για αυτή την ζωή που μου είπαν ότι υπάρχει
κάπου εκεί ζωντανή.

Τα τραγούδια που ακούς κάθε βράδυ είναι
δανεισμένες στιγμές,
δανεισμένες χαρές
και σαν κλαις
εμφανίζονται πρόσωπα με κλεφτές ματιές.

Επαναλαμβάνουμε τον πόνο μας σε τραγούδια.
Επαναλαμβάνουμε τα τραγούδια για να νιώσουμε τον ίδιο πόνο.

..Σαν ψυχική ευχαρίστηση...
σαν επιβράβευση του εαυτού μας ότι εξακολουθούμε να μπορούμε να πονάμε.