Ξοφλημένες υποσχέσεις.
Γέλια που αλλοιώθηκαν.
Λόγια που δεν υπόθηκαν.
H τρομοκρατία δεν γεννιέται μόνο από το κράτος.
Η τρομοκρατία γεννιέται κι από εμάς τους ίδιους.
Φοβερίζουμε τους γύρω μας με εντολές.
"Ζήσε, μείνε, φύγε".
Διαταγές από ανθρώπους σε ανθρώπους.
Διαταγές από συναίσθημα σε συναίσθημα.
Το ότι μεγαλώνω δεν παύει το μυαλό μου να θυμάται.
Μερικές φορές, θυμάται περισσότερα από ότι θα έπρεπε.
Το ότι γερνάω δεν παύει η ύπαρξη μου να σαστίζει τους άλλους.
Η απουσία είναι σκληρή.
Η απουσία ενός ζωντανού ατόμου είναι σκληρότερη.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες να ειπωθούν - και η θλίψη είναι μικρή τόσο μικρή που γίνεται μεγάλη.
Οι κόμποι στο λαιμό σε κάνουν να δυσκολεύεσαι - σε κάνουν να υποφέρεις κρυφά.
Φοράς εκατομμύρια μάσκες.
Μάσκες γέλιου - ειρωνείας - ευτυχίας - σαρκασμού.
Βλέπεις τριγύρω.
Είσαι σαν αντικείμενο ενός χώρου - τόσο υπαρκτό στην οπτική γωνιά ενός ματιού, μα τόσο ασήμαντο...
Με βια ζητάς ξανά την αγάπη σου την παλιά.
Βλέπεις τον εαυτό σου να σέρνεται.
Να ξεσπά.
Το ζωικό σου βασίλειο έχει λυγίσει. Η δύναμη σου χάθηκε.
Έστεκες στα πόδια σου για πολύ καιρό - αυτό ίσως να το θεωρούσες προσωπική σου νίκη, την οποία αναθεώρησες ξαφνικά.

Κάποιοι "μεγάλοι"από εμάς, η απουσία μας τρομοκρατεί, μας αφυπνίζει, μας κάνει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.
Κάποιοι "μικροί" από εμάς, έχουν το καβούκι τους συντροφιά. Κλείνονται, παραδίδονται.. αφήνονται..