Φρεσκοβαμμένο άσπρο δωμάτιο.
Η μπογιά μυρίζει ακόμη.
Το κρεβάτι μου είναι ξύλινο, σκουριασμένο, απογοητευμένο από τους καιρούς.
Τη μέρα ξυπνάω απότομα.
Τη νύκτα κοιμάμαι σαν μωρό.
Τριγυρίζω σε αυτό το δωμάτιο σαν δραπέτης.
Τρώω τα νύχια μου από αδυναμία.
Από αδυναμία, γιατί δεν θέλω να βγω εκεί έξω.
Φοβάμαι.
Τρομοκρατούμε.
Απουσιάζω..
Απουσιάζω από τη ζωή.
Κάνω ένα διάλειμμα.
Το ξυπνητήρι βομβαρδίζει τον εγκέφαλο μου.
Ξύπνα χαζή!
Ξύπνα!
Εκεί έξω υπάρχει ζωή.

Tρώω τα νύχια μου που και που και ξεχνιέμαι
για αυτή την ζωή που μου είπαν ότι υπάρχει
κάπου εκεί ζωντανή.