Δεν ξέρω αν τα όνειρα εξακολουθούν να παραμένουν όνειρα.
Δεν ξέρω αν τις νύκτες τρομάζεις ή από πίκρα γελάς.
Περάσαν τα χρόνια, οι σχέσεις μας έχου φθαρεί.
Μονάχα η έμπνευση των καταστάσεων μου έχει απομείνει και αυτή είναι μισοάδεια.
Είναι κάποιες στιγμές που χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου ή τα πόδια σου κάτω από την γη, κάτω από το πεδίο της μάχης σου.
Έχω ακούσει αμέτρητες σκέψεις για την αγάπη.
Έχω καθίσει με καφέ και τσιγάρο να απολαύσω τις οπτικές τους γωνιές.
Δεν ξέρω αν η πίκρα τους έβγαινε τόσο έντονα, ή έφτανα στο τέλος της συζήτησης.
Τέλοσπαντων, πως να μιλήσω, σαν θεατής, σαν ρεαλιστής, σαν άνθρωπος μια σχέσης?
Δεν μιλάω.
Με στενεύουν οι τοίχοι, με στενεύουν τα βλέματα, με στενεύουν τα ψέματα.
Έχω στενέψει κι από ιδέες.

Τι να πω για τις σιωπές τους?
Τι να πω για τις στιγμές τους?
Τι να πω για όλα αυτά που παλεύουν και ξαφνικά σαν στοίχημα το παίζουν.

Έτσι κατέληξα πως κάποιοι ανθρώποι είναι για να τους λυπάσαι.
Δεν έχουν μάθει να πολεμάνε.
Όλα τα αφήνουν να σκορπάνε.