Ότι κι αν πεις δεν θα σε συγχωρήσω.
Είναι όλα μάταια.
Μη με κοιτάζεις στα μάτια, γιατί αυτά τα μάτια έχουν κλάψει πολύ.
Μη με κοιτάς στα μάτια, δεν θέλω να δω την προδοσία σου.
Έχω στερέψει, κι αυτός ο ποταμός όλο εξατμίζεται.
Μη γυρίσεις πίσω.
Έχω τακτοποιήσει την ζωή μου.
Υιοθέτησα δυο σκυλιά για να μου κάνουν συντροφιά και τώρα δεν μου λείπεις καθόλου.
Α! Ψέματα!
Κάποιο θα ήθελα να μου κουβαλάει τα σκουπίδια - αφού σ' αυτό ήσουν καλός.
Η ύπαρξη σου στην ζωή μου ήταν ένα ευχάριστο γεγονός.
Λένε ότι από τα λάθη μαθαίνεις.
Τώρα μετατράπηκα σε στιγμιαίο σου λάθος.
Τώρα μετατρέπηκες σε ανούσια ανάμνηση.

Το μόνο που μου έχει μείνει τόσο έντονό από εσένα είναι το άνοιγμα της πόρτας.
Όταν έφευγες κι όταν έρχοσουν.
Η ταυτόχρονη εναλλαγή εποχών.
Φθινόπωρο- Άνοιξη.
Ότι πιο ασταθές δηλαδή.

Έχω γεράσει ψυχικά.
Έχω βολευτεί στην ζωή μου.
Με δυο σκυλιά.
Μια ραγισμένη καρδιά.
Και λίγο κόκκινο νερό.
Το γλεντάω μόνη μου.
Κι όταν έρθει η ώρα για τα σκουπίδια έχω την διάθεση να σε βρίσω.
Η καλύτερη ώρα της ημέρας.