Με μια ματιά όλα μεταμορφώνονται ξανά.
Αισθησιακά.
Απλά.
Χαμογελαστά.
Όταν ένα κορίτσι σ΄ αγγίξει ένα αγόρι μπορεί να ξυπνήσει.
Όταν ένα αγόρι σ' αφήσει μπορεί να σε δημιουργήσει.
Η ουσία του έρωτα δεν βρίσκετε πουθενά, μόνο στα δικά του χαμογελά.
Αυτά που δεν έχουν ειπωθεί,ένα παιχνίδι  ματιών,το πιο βασανιστικά εξευτελιστικό.
Δεν μιλάς αλλά όταν κοιτάς τα λες πολύ ξεκάθαρα.
Τότε να το ξέρεις, θα σε περιμένω στη γωνιά!

Η πραότητα του προσώπου είναι η δυσκολία της ηρεμίας.
Τα βράδια μας έγιναν κόκκινα.
Μιλούσαν με πάθος.
Τα τσιγάρα μας κάηκαν μισά.
Οι κουβέντες μας έμειναν μισοτελειωμένες.
Κάπως αρχίσαμε και κάπως το τελειώσαμε.
Μα το φως δεν μας σώζει. Ξυπνάμε απάνω σε λερωμένα σεντόνια.
Μεταμορφωνόμαστε σε κτήνοι.
Εξαπατούμε τους γύρω μας ντυμένοι χαμόγελα...

Δυσκολεύομαι μέσα μου να συμβιβαστώ.
Δεν φοράω καμία μάσκα να με καλύψει.
Είμαι αμέτοχη.
Απλά χαμογελώ και παρακολουθώ τος ανθρώπους γύρω μου.
Εϊναι τρέλα αυτό που βλέπω.
Δεν πιστεύω και δεν εμπιστεύομαι.

Θα με έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου,
να περπατάω μέσα στο σκοτάδι,
να μιλάω με παρανόμους όλο το βράδυ,
να μη φοβάμαι το πονό
και να αγαπάω μέχρι να βρούμε κάποιο τέλος.

Άστους ανθρώπους είναι τρελοί.
Δεν ξέρουν.
Δεν μπόρεσαν να μάθουν.
Και ίσως κάποια μέρα να είναι αργά.

Υπεριμημένο

Αυτό που μας άλλαξε δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο τελικά.
Δεν είχα συνηθίσει αλλιώς και ήταν υπερτιμημένο πως μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένας καφές,μια μπίρα, ένα μπουκάλι νερό..
Οι ευθύνες μας είναι κυρίως οι σκέψεις ή οι πράξεις που αναγκάζονται να είναι σωστές και μετρημένες. Η οικογένεια είναι ένα μέρος που δεν τόλμησε ποτέ κανείς να πουλήσει και όμως έτσι εύκολα μπορεί να έχει  ξεχρεώσει.
Τα γέλια είναι δανεικά, επίσης και τα δάκρυα.
Μη νοιαστεί κανείς όταν φύγω, θα γυρίσω πλάτη να εξαφανιστώ.
Θα φορέσω το μαύρο μου μανδύα γιατί αυτός μπορεί να κρύψει πολλά από κάτω.
Μη ρωτήσει κανείς τι έπαθα. Δεν έμαθα να μιλάω.
Θα αρχίσω να αντιμετωπίζω την ζωή διαφορετικά και θα το κάνω σιωπηλά.