Η πραότητα του προσώπου είναι η δυσκολία της ηρεμίας.
Τα βράδια μας έγιναν κόκκινα.
Μιλούσαν με πάθος.
Τα τσιγάρα μας κάηκαν μισά.
Οι κουβέντες μας έμειναν μισοτελειωμένες.
Κάπως αρχίσαμε και κάπως το τελειώσαμε.
Μα το φως δεν μας σώζει. Ξυπνάμε απάνω σε λερωμένα σεντόνια.
Μεταμορφωνόμαστε σε κτήνοι.
Εξαπατούμε τους γύρω μας ντυμένοι χαμόγελα...

Δυσκολεύομαι μέσα μου να συμβιβαστώ.
Δεν φοράω καμία μάσκα να με καλύψει.
Είμαι αμέτοχη.
Απλά χαμογελώ και παρακολουθώ τος ανθρώπους γύρω μου.
Εϊναι τρέλα αυτό που βλέπω.
Δεν πιστεύω και δεν εμπιστεύομαι.

Θα με έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου,
να περπατάω μέσα στο σκοτάδι,
να μιλάω με παρανόμους όλο το βράδυ,
να μη φοβάμαι το πονό
και να αγαπάω μέχρι να βρούμε κάποιο τέλος.

Άστους ανθρώπους είναι τρελοί.
Δεν ξέρουν.
Δεν μπόρεσαν να μάθουν.
Και ίσως κάποια μέρα να είναι αργά.