Απολογισμός 2014.

Σαν να οι στεναχώρκες σου τζαι οι χαρές σου μετριούντε με το κουταλάκι.
Σαν να θυμάσαι τις λεπτομέρειες τζαι τις μικροπρέπειες.
Τζίνα που θέλεις θυμάσαι -Τζίνα που σε σημαδεύκουν.
Το να αναθεώρήσεις τζαι να βάλεις στόχους τζαι σκοπούς στην Ζωή σου - εν εύκολο.
Τζαιρός να αφήσεις κακίες τζαι να αγαπάς περισσότερο, να αντιδράς, να εκτιμάς, να κάνεις πράξεις τζαι ελύσαμε στις φιλοσοφίες.
Cheers στους δικούς μου τζαι τους άγνωστους. Ούλοι καλά!

Δεμένη  σαν δύσκολος ναυτικός κόμπος..

Και είναι όλα όπως τα φαντάζεσαι.
Όπως θέλουν να σου 'ρθουν.

Η φαντασία δεν είναι φανταστική - όπως ούτε και η πραγματικότητα.
Έτσι είναι  η Ζωή, σαν τροχός - σαν τροχός του λούνα -παρκ.
Φωτεινός - με στάσεις για καινούριους επιβάτες

Το εισιτήριο  πρόσεξε μη πληρώσεις ακριβά,
μη σου κλέψουν
την ανθρωπιά.

Πως αλήθεια.. πως;
Με πιο τρόπο... με πιο;
Αλήθεια πόσο,... πόσο;
τι είναι αυτό;
Αυτό που όταν σε βλέπω - δημιουργείτε ο κόσμος όλος.

--
Ξέρεις τι μ' αρέσει απάνω σου;
Τα μάτια σου - Τα μάτια σου που δεν θα μου κρύψουν ποτέ τίποτα.

Βλέπω πιο πολλά από ότι μπορώ να αντέξω

και βιώνω λιγότερα από ότι μπορείς να αρπάξεις.

Έχω ξεχάσει πως είναι να υποτάσσομαι στην εκλεκτική συμπεριφορά του καθωσπρεπισμού όσο αφορά την δική μου ερωτική πτυχή. 

Τους βλέπω - τους βλέπω πόσο εύκολα μετακινούνται κάτω από το φως του φεγγαριού -σαν τα φίδια που σέρνονται να καταπιούν ολόκληρη την αγάπη.

Τους βλέπω - τους βλέπω αλλά έχω ξεχάσει - έχω ξεχάσει να υποτάσσομαι με καθωσπρεπισμό.

Δεν έχω μυρίσει ποτέ εκείνα τα ακριβά αρώματα στα παράξενα μπουκαλάκια και δεν έχω συντονιστεί ποτέ με την ευκολία της μυρωδιάς τους.

Μου τα έλεγε η Νανά "Χτύπα ακόμη λίγο την πλάτη σου μήπως ισιώσει η καμπούρα σου - μήπως ισιώσει το γινάτι σου".

Αφού ρε Νανά γουστάρω, γουστάρω να δυσκολεύομαι στον Έρωτα - να ανταγωνίζομαι τον πάτο και να υποφέρω σαν τον Κουασιμόδο - για δες τον αυτό - για δες τον - ποτέ δεν κατέκτησε την αγαπημένη του...όσο κι αν κτυπούσε την καμπούρα του δεν ίσιωσε ποτέ - μόνο την κρυφοκοιτάζει με αγάπη από μακριά.

Μου τα έλεγε η Νανά με μάτια γεμάτα νερό - με μάτια χαμηλωμένα και ψυχική κούραση. 

Θέλει κότσια να ανασηκώνεις ανθρώπους από το πάτωμα και περισσότερα κότσια αν αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.

 Θέλει το μπρίο του και λίγη δόση τρέλας. 

Αυτή είναι η Νανά, ο προστάτης μου, ο άγγελος μου και ο επικριτικός δάσκαλός μου.

Αυτή είμαι και εγώ.

Να σ' ερωτεύομαι από μακριά.

Να χτυπώ την καμπούρα μου.

Να ματώνω στο γινάτι μου.

Να ανταγωνίζομαι τον πάτο.

Να υποτάσσομαι στην τελική -

στην εκλεκτική συμπεριφορά

του έρωτα.

Αυτή είμαι εγώ.

Με δόση αδυναμίας.

Σκέψεων.

Λάθος η σωστών κινήσεων.

Ντροπή.

Υπαινιγμοί.

Ξεκαθαρίσματα.

Φόβοι.

Ανασφάλειες.

Κούραση.

Ματαιότητα.

Αυτή είμαι εγώ.

Αυτή που σε ερωτεύεται σαν τον Κουασιμόδο.

αν -

Κι αν δεν έμενα
κι αν δεν σταμάταγα
κι αν δεν φοβόμουν
κι αν δεν υποψιαζόμουν
κι αν δεν υπέκυπτα
κι αν δεν τα έσπαζα
κι αν δεν έφευγα
κι αν δεν υπέφερα
κι αν τα μετρούσα
κι αν δεν τα υπολόγιζα
κι αν τα επέτρεπα θα μ' αγαπούσες;

Θα μ' αγαπούσες κι αν δεν τα έφτανα
αν τα  μετέτρεπα
αν τα έμπλεκα
κι αν τα ξέχναγα;

Θα μ' αγαπούσες πριν τα "Αν" μου
και πριν τα "Αχ" μου.
Πριν όλα τα ερωτηματικά μου;

Την τελευταία φορά που σε είδα κοιτούσες το κενό, το τίποτα  και παραμιλούσες.
Φορούσες εκείνο το πράσινο μπουφάν που σου είχα πάρει στην γιορτή σου και μύριζες κάτι σαν λουλούδι - κάτι σαν κήπος της Άνοιξής.
Την τελευταία φορά που σε κοίταξα στα μάτια, ήσουν στο κατάλληλο σημείο έτσι ώστε να αντανακλώμαι μέσα από τις κόρες των ματιών σου.
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε δεν γελάσαμε πολύ.
Άναψες ένα τσιγάρο και κάθισες με την πλάτη γυρισμένη.
Μου έλεγες "..Θυμάσαι την τεράστια κούνια, θυμάσαι την ημέρα που πήγαμε στο χωρίο, θυμάσαι όταν είχαμε μείνει από λάστιχο.."
"Θυμάμαι.Θυμάμαι..."
Όλα τα θυμάμαι. Πάντα θα τα θυμάμαι. Στο ορκίζομαι.
Στο ορκίζομαι όπως σου το είχα εκμυστηρευτεί από την αρχή - από την αρχή της ιστορίας μας.

 -Τι έχεις ρε κουνελάκι;
- Τι να έχω ρε.. τώρα ούτε εσένα εχω  και δεν ξέρω το γιατί.
- Ξέρεις ρε κουνελάκι.. δεν πάει άλλο η σχέση μας, το βλέπεις καθημερινα, όλο καυγάδες, όλο φωνές...
 Σ' αγαπάω, το ξέρεις ότι σ' αγαπάω αλλά δεν πάει άλλο. Τελείωσε.

Εκείνη την ώρα που σηκώθηκες, περπάτησες και έφυγες χωρίς ένα βλέμα, χωρός δισταγμό με λύγισε.
Με λύγισες...
Ούτε ένα από αυτά τα αποχαιρετιστήρια φιλία - εκείνα τα τελευταία που τα δίνεις με τόση αγάπη και τόση πίκρα συγχρόνως.

Ούτε ένα μείνε
ούτε ένα φύγε
μία ένταση
ένα ξέσπασμα
μια ανάλυση
μια κατάσταση.

Η αγάπη δεν είναι μέτρια.
Δεν μετρίεται στα  πόσα κουταλάκια ζάχαρη θα βάλεις στον καφέ.
Είναι γλυκιά, τόσο γλυκιά που σε στέλει στο νοσοκόμειο και είσαι ήδη νεκρός.

Η αγάπη δεν μετριέτε στις στιγμιαίες στιγμές αλλά στο σύνολό της.

Η αγάπη δεν έχει νικητή
ούτε ηττήμενο.

Η αγάπη μου..
η αγάπη σου...
είναι καθημερινή απόδειξη
σε εμένα,
σε εσένα και στον κόσμο.