Έχω ξεχάσει πως είναι να υποτάσσομαι στην εκλεκτική συμπεριφορά του καθωσπρεπισμού όσο αφορά την δική μου ερωτική πτυχή. 

Τους βλέπω - τους βλέπω πόσο εύκολα μετακινούνται κάτω από το φως του φεγγαριού -σαν τα φίδια που σέρνονται να καταπιούν ολόκληρη την αγάπη.

Τους βλέπω - τους βλέπω αλλά έχω ξεχάσει - έχω ξεχάσει να υποτάσσομαι με καθωσπρεπισμό.

Δεν έχω μυρίσει ποτέ εκείνα τα ακριβά αρώματα στα παράξενα μπουκαλάκια και δεν έχω συντονιστεί ποτέ με την ευκολία της μυρωδιάς τους.

Μου τα έλεγε η Νανά "Χτύπα ακόμη λίγο την πλάτη σου μήπως ισιώσει η καμπούρα σου - μήπως ισιώσει το γινάτι σου".

Αφού ρε Νανά γουστάρω, γουστάρω να δυσκολεύομαι στον Έρωτα - να ανταγωνίζομαι τον πάτο και να υποφέρω σαν τον Κουασιμόδο - για δες τον αυτό - για δες τον - ποτέ δεν κατέκτησε την αγαπημένη του...όσο κι αν κτυπούσε την καμπούρα του δεν ίσιωσε ποτέ - μόνο την κρυφοκοιτάζει με αγάπη από μακριά.

Μου τα έλεγε η Νανά με μάτια γεμάτα νερό - με μάτια χαμηλωμένα και ψυχική κούραση. 

Θέλει κότσια να ανασηκώνεις ανθρώπους από το πάτωμα και περισσότερα κότσια αν αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.

 Θέλει το μπρίο του και λίγη δόση τρέλας. 

Αυτή είναι η Νανά, ο προστάτης μου, ο άγγελος μου και ο επικριτικός δάσκαλός μου.

Αυτή είμαι και εγώ.

Να σ' ερωτεύομαι από μακριά.

Να χτυπώ την καμπούρα μου.

Να ματώνω στο γινάτι μου.

Να ανταγωνίζομαι τον πάτο.

Να υποτάσσομαι στην τελική -

στην εκλεκτική συμπεριφορά

του έρωτα.

Αυτή είμαι εγώ.

Με δόση αδυναμίας.

Σκέψεων.

Λάθος η σωστών κινήσεων.

Ντροπή.

Υπαινιγμοί.

Ξεκαθαρίσματα.

Φόβοι.

Ανασφάλειες.

Κούραση.

Ματαιότητα.

Αυτή είμαι εγώ.

Αυτή που σε ερωτεύεται σαν τον Κουασιμόδο.