Την τελευταία φορά που σε είδα κοιτούσες το κενό, το τίποτα  και παραμιλούσες.
Φορούσες εκείνο το πράσινο μπουφάν που σου είχα πάρει στην γιορτή σου και μύριζες κάτι σαν λουλούδι - κάτι σαν κήπος της Άνοιξής.
Την τελευταία φορά που σε κοίταξα στα μάτια, ήσουν στο κατάλληλο σημείο έτσι ώστε να αντανακλώμαι μέσα από τις κόρες των ματιών σου.
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε δεν γελάσαμε πολύ.
Άναψες ένα τσιγάρο και κάθισες με την πλάτη γυρισμένη.
Μου έλεγες "..Θυμάσαι την τεράστια κούνια, θυμάσαι την ημέρα που πήγαμε στο χωρίο, θυμάσαι όταν είχαμε μείνει από λάστιχο.."
"Θυμάμαι.Θυμάμαι..."
Όλα τα θυμάμαι. Πάντα θα τα θυμάμαι. Στο ορκίζομαι.
Στο ορκίζομαι όπως σου το είχα εκμυστηρευτεί από την αρχή - από την αρχή της ιστορίας μας.

 -Τι έχεις ρε κουνελάκι;
- Τι να έχω ρε.. τώρα ούτε εσένα εχω  και δεν ξέρω το γιατί.
- Ξέρεις ρε κουνελάκι.. δεν πάει άλλο η σχέση μας, το βλέπεις καθημερινα, όλο καυγάδες, όλο φωνές...
 Σ' αγαπάω, το ξέρεις ότι σ' αγαπάω αλλά δεν πάει άλλο. Τελείωσε.

Εκείνη την ώρα που σηκώθηκες, περπάτησες και έφυγες χωρίς ένα βλέμα, χωρός δισταγμό με λύγισε.
Με λύγισες...
Ούτε ένα από αυτά τα αποχαιρετιστήρια φιλία - εκείνα τα τελευταία που τα δίνεις με τόση αγάπη και τόση πίκρα συγχρόνως.

Ούτε ένα μείνε
ούτε ένα φύγε
μία ένταση
ένα ξέσπασμα
μια ανάλυση
μια κατάσταση.

Η αγάπη δεν είναι μέτρια.
Δεν μετρίεται στα  πόσα κουταλάκια ζάχαρη θα βάλεις στον καφέ.
Είναι γλυκιά, τόσο γλυκιά που σε στέλει στο νοσοκόμειο και είσαι ήδη νεκρός.

Η αγάπη δεν μετριέτε στις στιγμιαίες στιγμές αλλά στο σύνολό της.

Η αγάπη δεν έχει νικητή
ούτε ηττήμενο.

Η αγάπη μου..
η αγάπη σου...
είναι καθημερινή απόδειξη
σε εμένα,
σε εσένα και στον κόσμο.