Φρόντισε να κρύψεις τα χέρια σου κάτω από το παλτό -τώρα που έξω θα έχει κρύο τα άκρα σου παγώνουν - το μυαλό σου θα κυριευτεί και η καρδιά σου θα απαιτεί.
Ο έρωτας δεν θέλει τις συντηρητικές του συνήθειες γύρω από την καθημερινή του υπόσταση.
Ο έρωτας δεν βάζει παλτό, δεν προσέχει, δεν φοβάται μήπως κρυώσει.
Ο έρωτας έχει λουλούδια, έχει πανηγυρισμούς, δοξολογίες και θριάμβους.

Η Αθηνά πάντα μου το έλεγε, πάντα μου το φώναζε, ότι αυτό που θα σε πονέσει είναι αυτό που θα σε λυτρώσει και εγω, σαν αιώνιος έφηβος, σαν αλήτικο πουλί, δεν έβαζα μυαλό.

Δεν θέλω καμία ζεστασιά κάτω από το παλτό.
Δεν θέλω την ασφάλεια της ικανοποίησής  μου - την δικαιολογία του κρύου.

Δεν θέλω καμία φωνή λογικής.

Ευτυχώς που στον θάνατο μου, γνώρισα το ζωντανό σινάφι των σκοτεινών ανθρώπων.
Ευτυχώς που συμμάζεψα λίγο τα σκουπίδια, έστρωσα τα βήματα μου και άφησα τα επίθετα μου.
Ευτυχώς που μεγαλώνω με την ικανοποίηση της ηλικίας μου.
Ευτυχώς που το πρωί εξακολουθώ να γυρεύω τον ήλιο, αναζητώ τις μυρωδιές των λουλουδιών και μαγειρεύω την  ημέρα μου.
Ευτυχώς που ακόμη οι ευχές υπάρχουν, χωρίς να κρύβονται πίσω από ουρανούς  - χωρίς να κρύβονται πίσω από τ' αστέρια.

Ευτυχώς που μέσα σε αυτά τα ευτυχώς είσαι εσύ.

Χάρη.

Έχω την ουσία ενός βρόμικου μυαλού,
επεξεργασμένου ανθρώπου,
με αναπόφευκτα λάθη,
ιστορικές σημειώσεις,
καθαρή καρδιά.

Έχω μια ματιά πίστης,
του βάθους - του ύψους,
του χλευασμού,
τον πεποιθήσεων
του σοκαρισμένου αγοριού γύρω από την μπάλα.

Έχω το τιποτένιο μου τίποτα,
το μόνιμο παράπονο για την Ζωή,
τις περιπαιχτικές συμπτώσεις,
του έρωτες που πήγαν στράφι,
και τα τσιγάρα που δεν μοιράστηκαν ακόμη.

Τα παιχνίδια σε μάραναν -τα παιχνίδια...
Δε στρώνω όμως σε καμιά παρτίδα.
Μόνο χάρες σου ζητώ - Να μου κάνεις τις χάρες...
να μου τις κάνεις,
γιατί  παιδί είμαι ακόμη,
και μου κακοφαίνεται.

Κάνε μου την χάρη,,
Κάνε μου την χάρη να νιώσω το κορμί σου δίπλα στο δικό μου,
ακούμπα με από λάθος,
φίλα με,με πάθος
χαμογέλα μου
σαν άστρο.

Να μου τις κάνεις τις χάρες,
να μου τις κάνεις,....
γιατί παιδί είμαι ακόμη,
και μου κακοφαίνεται..

Άλλοι το έχουν δει σαν πορνό -σαν μαζοχισμός, το έχουν ονομάσει ατύχημα
ίσως και δυστύχημα, άλλοι δάκρυσαν  στην παρουσία του και μπόρεσαν και άγγιξαν την ουτοπία του.

Δεν θέλω να γνωρίζω τις επισκέψεις των ασθενών, έτσι γράφω στις σημειώσεις τους "Άκυρο".
Κάποιοι με προσκάλεσαν για αλλαγή στο παιχνίδι τους, να μη κάθομαι στο πάγκο - να είμαι ακόμη ένας παίκτης με αξίωμα στο πλήθος τους.

Μα δεν θέλω να γνωρίζω καμία επίσκεψη των ασθενών.
Έτσι τους γράφω Άκυρο.

Κάποιοι το ονόμασαν πορνό.
Έχουν διαλύσει τον ορισμό του έρωτα,
κάνοντας του γιορτή,
προσεύχονται στο όνομα του,
ανταλλάσσοντας  το με το συνάλλαγμά τους.

Κάποιοι το ονόμασαν ατύχημα
και τους φάνηκε δυστύχημα.

Να τρεμοπαίζω μου λένε -  να τρεμοπαίζω στην φωτιά του.
Να καίγομαι -να γίνομαι στάχτη-
να κυριεύω σαν ερασιτέχνης όλα μου τα λάθη μη φοβερίζω τα πάθη.

Να τρεμοπαίζω μου λένε.
Να τρεμοπαίζω.

Αρχικό Σημείο.

Θα ευχόμουν να ήμουν μουσικός να έλεγχα τις νότες της νοσταλγίας.
Θα ευχόμουν να ήμουν κραυγή με ένταση να εξόντωνα τον πόνο των ανθρώπων.
Έχω κοιτάξει τις αναλογίες, τις περιστάσεις, τις περιπτώσεις και πάντα βρίσκομαι στο αρχικό μου σημείο - στο σημείο του λάθους της αναγνώρισης  - της επικρότησης - της τιμωρίας... και κάποτε θα έλεγα με τουπέ πως δεν φοβάμαι -  ότι για  κοιτάξτε με "Είμαι αγέρωχη" -  ότι έχω γροθιά θαρραλέου γίγαντα - ενός αιώνιου πυγμάχου - ενός ιππότη παραμυθιού.

Να που βρίσκομαι στο ίδιο αρχικό σημείο της περιπλάνησης μου.
Και αυτά που πέρασα δεν ήταν τίποτε άλλο από εφοδιασμό αναμνήσεων, άσκοπες ώρες,  μη προγραμματισμένοι οργασμοί, μισοσβησμένα τσιγάρα, κουβέντες που άφησα στην μέση - είτε γιατί δεν θέλανε είτε γιατί δεν ήθελα και όλα αυτά που βίωσα μου φαίνονται εντελώς αστεία.
Αστεία χωρίς καθόλου γέλιο - με περιπαιχτικό ύφος στην στιγμιαία μου αλαζονεία.

Να που βρίσκομαι στο ίδιο αρχικό σημείο της Ζωής μου.
Με την ίδια έντονη ακριβή ψυχή - την παρθενιά της παιδικής στιγμής.
Με όλα αυτά που μου την δίνουν  - που με υποχρεώνουν να είμαι κομμάτι του ενήλικου κόσμου τους - με τον καθωσπρεπισμό τους πίσω από δεκάδες γραβάτες και ντουζίνα καφέδες στα φλιτζάνια τους.

Να που κανένας δεν εγκλωβίζει κανενός το μυαλό,.
Τις Κυριακές θα με βλέπεις στο πάρκο με τις κούνιες
και στο χέρι  μου γεμάτο μπαλόνια.

Να που όταν θες δεν γίνεται τίποτε στο "Αν"  -
'"Αν" και δεν μου το επιτρέπει
η δικιά μου η αφεντιά.