τίποτε.

Το να μεν πιάνεις τίποτε,
εν αλήθκεια, εννα παραμένει έναν τίποτε,
ενεν καν λιο -
ενεν καν αρκετό.
Το να μεν σου διούν ψυσχιή
φαίνεται - φαίνεται  στην κάθε μέρα,
τζαι εσυ σαν την πελλή να λαλείς ότι τα
πράματα αλλάσουν ότι ένα αλλάξουν,
ότι οι εποχές παν τζαι έρκουντε,
οι ανθρώποι ωριμάζουν.
Ένιξερω αν με έπεισε τούτη η κουβέντα.
Ένιξερω αν έχω αντοχές για τούτες τις ωριμότητες.
Ένιξερω αν μου φτάνουν τα λία.
Ένιξερω αν με γεμίζει το άδειο βλέμμα,
το μισό χαμόγελο,
οι σπασμένες υποσχέσεις,
οι φτηνές δικαιολογίες,
οι υποχρεώσεις,
οι παθητικές ή εναλλακτικές παθήσεις.
Ένιξερω αν εγω εφτιάκτηκα για τούτα ή
αν εφτιάκτηκα για πολλά άλλα.
Το να μεν πιάνεις τίποτε
παραμένει τίποτε.
"Καληνύκτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα".

Ήλιος.

Μέσα από ορθολογικά βιβλία,
συνουσίες του εγκεφαλικού οργασμού,
μέσα από ψάθες χαρούμενων ανθρώπων,
ποτήρια γεμάτα αλκοόλ,
μυρωδιές προδομένων κυττάρων,
μέσα από όλα αυτά θα συνεχίζω να ερωτεύομαι -
να ερωτεύομαι την ύπαρξη μου - την ύπαρξη του ζωντανού οργανισμού μου,
της οπτικής μου εικόνας,
της αντίληψης των πραγμάτων,
και την ακαταστασίας των σκέψεων.

Μέσα από βρόμικα παράθυρα της σκοτεινής μου θλίψης,
που αναποδογυρίζετε και βρέθεται ο ήλιος κατάματα μου,
τόσο που πιέζομαι να μη κλείσω το μάτι μου -
μη τρέξει το δάκρυ της ανυμπορίας μου.
Μέσα σε όλα αυτά που υπάρχω και συνυπάρχω,
που αναπνέω και φτύνω κατάμουτρα,
που ανέχομαι,
που ίσως που και που να παραδέχομαι.

Μήπως οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στις ευκολίες,
μήπως βρήκαν την άνεση του κομπλεξισμού τους,
στην απεξάρτηση του προβλήματος τους,
με κυρίως θέμα την υπογράμμιση του,
της φωτεινότητα της ένδειξης και την αλλαγή
της σελίδας;

Μέσα σε όλα τα μήπως, ίσως είναι η δικαιολογία της απραξίας μας.
Μέσα σε όλα τα ίσως, μήπως  είναι η δικαιολογία της απραξίας μας.

Να γελάς ρε, να γελάς!
Αυτό μου λένε οι γύρω μου.
Να γελάς!
Η ζωή είναι τοσό δα μικρή.
Να γελας ρε, να γελάς!
Να σε ακούει κι ο διπλανός.
Να μη ξεχνάς τον ήχο της ζεστασιάς της χαράς.
Να ηχάς!
Να μη παραμιλάς!
Να γελάς ρε, να γελάς.

πίσω.

Απο τα αυτονόητα χάσαμε, απο τα σίγουρα προδωθήκαμε και απο τις υποψίες κρατηθήκαμε.

Τις τελευταίες φορές, θυμάμαι που κρατούσα όλα τα ώριμα μου μυστικά, όλες τις δυνάμεις της ψυχής και όλα τα υποχρεωμένα μου όνειρα, μα.. μα σαν να χάθηκαν και αυτά, σαν να χάθηκα σε οσμές του καλοκαιριού, στα κύμματα της θάλασσας, στα άστρα του καθάριου ουρανού.

Μα οι  ανθρώποι κρύβονται πίσω από λέξεις, πίσω από πράξεις, πίσω από τα πίσω τους, πίσω από το πιο πίσω που μπορούν να βρουν.

Μα οι ανθρώποι κρύβονται, κρύβονται πίσω από τα τηλέφωνά τους, πίσω από απρόσωπες συνομιλίες, απρόσωπες εξομολογήσεις, πίσω από γραφεία, πίσω από χαμόγελα, πίσω από συμβιβασμούς, και όλο κρύβονται πίσω από το πίσω και το μπροστά τους είναι ενα βήμα πριν από το πίσω και αν το μπροστά βγει λίγο πιο μπροστά από το πίσω, θα είναι τόσο πίσω που δεν θα αντιλαμβάνονται το μπροστά.

Ίσως έχω χαθεί στο πίσω, στο μπροστά, στο διπλά μου, στο άνθρωπο που προσπερνώ, στην άμυνα του εαυτού μου.