λογαριασμός.

Φτηνά τη γλίτωσα εκείνο το βράδυ.
Πλήρωσα το λογαριασμό και δεν μου περίσσευε ούτε κέρμα εμπιστοσύνης.
Θα κερνούσες έλεγες, θα κερνούσες λίγη χαρά, λίγη αισιοδοξία, λίγη αγάπη, λίγη στοργή.
Ξέρεις...τον καφέ μου τον πίνω γλυκό, με δοσολογία πολύ, το λίγο σου τι να το κάνω,
τι να γευτώ και πως να το προσδιορίσω.
Λίγο μου λες, λίγο τόσο που η γεύση του θα με γλυκάνει.
Λίγο θα μείνεις,
λίγο να με ηρεμήσεις,
λίγο να με αγαπήσεις.

Φτηνά τη γλίτωσα εκείνο το βράδυ, με τα  λίγα σου λόγια.
Δεν ήταν και τόσο δα εύκολο να αντιλαμβάνομαι το "λίγο" και το "πολύ".
Δεν σπούδασα την ιδιαιτερότητα τους αλλά πήρα το πτυχίο μου.

Ξέμεινα με τις ρόδες στο χέρι,
την ελπίδα στα μάτια και την
απελπισία μου στις τσέπες.
Περίσσεψαν κάτι λίγα ψιλά,
όπως τις οι υποσχέσεις σου,
όπως τις δήθεν προβλέψεις σου.

Ξέρεις...τον καφέ μου, θα εξακολουθώ να τον πίνω γλυκό και δεν γουσταρώ να κεράσεις,
ούτε τον λογαριασμό μου να εισπράξεις.

Θα κοιμάμαι από επιλογή μόνη μου,
θα κοιμάμαι όμως πολύ,
θα ονειρεύομαι πολύ,
θα σκέφτομαι πολύ,
θα γελάω πολύ - τόσο πολύ που δεν θα αντέχεις να με έχεις απέναντι σου.

Θα σε ταράζω - θα σε ταράζω τόσο πολύ που θα παίρνεις την κούκλα από δίπλα σου,
για να της κάνεις λίγο έρωτα,
να την κοιτάς λίγο,
να της μιλάς λίγο,
να την γλυκάνεις λίγο.

Τόσο λίγο, όσο ορίζεσαι εσύ.

χρώματα -

Κάπως έτσι την πάτησα με την αγάπη.
Άλλιως μου τα είχανε πει και αλλιώς τα έζησα.

Κάπως περίεργα τα είχα ονειρευτεί
μα αλλιώς τα  εμπέδωσα.

Η αγάπη μετριέται...μπορεί να μετρηθεί -
Κάποιος από τους δύο θα αγαπάει περισσότερο,
καποιος θα δίνετε ολοκληρωτικά,
κάποιος θα ονειρεύεται ουσιαστικά.

Κάπως έτσι την πάτησα με την αγάπη.
Αλλιώς μου τα είχανε πει και αλλιώς τα έζησα.

Θα έρθει η μέρα που η ζωή μου θα είναι σαν παραμύθι.
Θα μ' αγαπά χωρίς όρια.
Θα με σκεπάζει τις νύκτες με τις πιο τρυφερές αγκαλιές.
Θα γίνει αυτό που ποτέ δεν ήταν.
Θα είναι αυτό που είναι για εμένα.
Θα αλλάξει η κοσμοθεωρία του.
 
Κάπως περίεργα τα είχα ονειρευτεί
μα αλλιώς τα  εμπέδωσα.

Θα έρθει μια μέρα που η ζωή θα έχει χρώματα...

Έρως -

Αυτόν τον έρωτα τον γουστάρω, που τον χειμώνα θα μου φέρνει παγωτό και το καλοκαίρι κουβέρτα.

Αυτή την τρέλα θέλω,
την ανικανοποίητη,
την εκτροχιασμένη,
την αλλιώτικη.

Εσένα θέλω, εσένα,
πίσω από στοίβες σαβούρας,
γνώσεων και θαυμαστικών.
Να μου την σπάς
που είσαι τόσο τελειομανής,
τόσο προβλέψιμος,
που να γνωρίζω την κάθε σου κίνηση
πριν την σκέψη σου
και τα λόγια σου
πριν την καθορισμένη σου πράξη.

Εσένα θέλω, εσένα,
να αδειάζεις βαλίτσες,
να τα κάνεις μπάχαλο,
να με κοροιδεύεις που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου,
να μου δίνεις συγχαρητήρια και επαίνους
που μπόρεσα να σου μαγειρέψω χωρίς να έχει απώλειες το σπίτι.

Εσένα θέλω, εσένα,
να σου χορεύω και να σε παρασύρω,
να μου κάνεις πλάκες,
να γελάμε...
να γελάμε δυνατά σαν την πρώτη μας φορά.

Εσένα θέλω, εσένα,
να με περιμένεις στην γωνιά,
να μου φέρνεις λουλούδια - μυρωδικά,
να μου λες ερωτόλογα,
ότι περιμένες τόσα λεπτά
για να με δεις 
έστω για δυο φιλιά.

Εσένα θέλω, εσένα
να μου φέρνεις παγωτό το χειμώνα,

Εσένα θέλω, εσένα
να μου φέρνεις κουβέρτα το καλοκαίρι.

Εσένα θέλω, εσένα..

Πόσο πονάνε οι σιωπές,
πόσο πονάνε τα μισόλογα,
οι μισές οι πράξεις,
οι μισοί ανθρώποι
τα μη ολοκληρωμένα,
τα σταματημένα,
τα απορημένα.

Πόσο πονάνε τα τελειωμένα,
τα "φεύγω"
τα "δεν σ' αγαπάω"
τα "αντίο".

Πόσο πονάνε οι
ευκαιρίες,
οι προσπάθειες,
οι απορίες,
οι αγωνίες,
οι ψυχικές μας εντροπίες.

Πάντα ζήλευα  εκείνα τα ζευγάρια που ζωγράφιζαν αστέρια και ήλιους απάνω στους ουρανούς μας.
Πάντα  θα ζήλευω  εκείνα τα ζευγάρια που  θα έχουν  μια ερωτική φιλία μεταξύ τους - μια δική τους επικοινωνιακή γλώσσα -  βλέμματα που δεν καταλαμβαίνει ο γύρω κόσμος.
Θα ζηλέυω
τις νύκτες που ξεσπουν σε έρωτες -
τις μέρες που μεταμοφρώνουν την αγάπη σε πράξεις,
τις εκπλήξεις,
τα όνειρα,
τις φωτογραφίες,
τα αστεία τους,
τα πειράγματά τους,
τις ζεστές αγκαλιές,
τις ανοήτες παρεξηγήσεις τους,
τις σιωπές τους,
τις φωνές τους,
τα δώρα τους,
τις αρχές τους.

Πάντα θα ζηλεύω εκείνα τα ζευγάρια - εκείνη την αγάπη.
Την απόλυτη.
Την ουσιαστική.
Την αληθινή.