Κάθε ιστορία έχει αρχή  -  μέση  και τέλος.
Από το τέλος  αρχίσαμε
και κάπου στη μέση ξεμένουμε.
Στάσιμοι στο αποκούμπι του φόβου μας,
να αναλύουμε κάθε υποθετική μας δήθεν κατάσταση -
κάθε λέξη της πράξης μας.

Ποιος μπορεί όμως να κρίνει  τον έρωτα;

Ποιος  θα τον οριοθετήσει αν δεν έχει εξευτελιστεί από αυτόν;
Εσυ, είσαι ο ασυμβίβαστος έρωτας μου χωρίς επεξεργασμένη
αναλυτική συμπεριφορά του είναι σου, και εγω είμαι ακριβώς το ίδιο με εσένα
- γι αυτό ξεκάθαρα σε γουστάρω.

Θα σε χαζεύω κάθε φορά που θα σε αντικρύζω τυχαία απέναντι μου,
θα μου προκαλείς αμηχανία -  και θα σε κοιτάζω στα μάτια σου χωρίς πράξεις,
γιατί οι πράξεις προκαλούν τους φόβους,
και τους φόβους τους προκαλούμε εμείς.

Να ξέρεις ότι οι νύκτες, φανερώνουν τις αδυναμίες μας -  και εσύ είσαι  ήδη η δική μου.

Μπάζει η ψυχή απο παντού,
μπάζει και με κουβάδες τρέχεις να ξελασπώσεις την ευτυχία σου.
Εϊναι να μη σε τσιμπήσει η μέλισσα,
είναι να μη σε βρει το κεντρί της και μολύνεις την καρδιά.

Μπάζουν τα όνειρα από τις πολυπόθητες σου ανάγκες
και στο τηλεκοντρολ σου γυρεύεις να μη δεις τα φράγματα,
μη δεις ονείρου πράγματα.
Θα βαστάς ακόμη για πολύ.
Θα κοροιδεύεις τον εαυτό σου μεταμφιέζοντας το σε κλόουν,
θα γελάς με τα καμώματα σου,
μη φανερώσεις τα υποσυνείδητα -τεράστια σου χάσματα.

Κομματιάσες τον όρο της αγάπης.
Τετραγώνισες την λογική μου,
και έφθειρες
κάθε παραμυθένια ιστορία.

Κανένας πρίγκηπας.
Κανένας έρωτας.
Κανένα πεπρωμένο.

Συμβιβασμός,
δεύτερες σκέψεις,
υπομονή,
πόνος,
θάνατος.

Εϊναι να μη σε τσιμπήσει η μέλισσα,
είναι να μη σε βρει το κεντρί της και μολύνεις την καρδιά.
Είναι να μη κομματιάσεις την αγάπη.

Να που τώρα νοσταλγείς τις ωραίες στιγμές-
Έχεις την πολυπόθητη ψευδαίσθηση πως υπάρχουν, πως αναπνέεις μαζί τους,
έχεις την ψευδαίσθηση πως κάποτε θα ρθουν.

Διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι
και τα πιόνια να λαμβάνουν θέσεις.
Στο ισοπέδωμα της αλήθειας και του θάρρους σου
μηδενίζω όλες τις υποσχέσεις σου.

Ένα παιχνίδι στον θαρραλέο κι ένα παιχνίδι στην ψευτιά.

Ακονίζω τις λεπίδες σου,
ξεπροβάλλωντας τον πόνο μου.

Είναι όλα τα μισά που σε αφήνουν μισό.
Είναι τα ψέματα που σε κάνουν να υπομένεις για ελπίδες - μα οι δικές μου, έχουν ναυαγήσει από καιρό τώρα -
η έμπνευση μου έχει ισοπεδωθεί,
και ο έρωτας, μου την είχε στημένη στις 2 παρά,
με ένα ρολόι που κοιτάζω καρτερικά για θαύματα.

Είναι η φράσεις που ξεστομίζεις για υπομονή,
για αλλαγή,
για ανανέωση,
για να γεννηθείς ξανά.
Είναι όλα τα χαμόγελά,
που σου τα πήραν,
σου τα πνίξαν,
που σου άρπαξαν με  το βίαιο τρόπο.

Άλλα είδες κι άλλα πήρες...
Άλλα ένιωσες κι αλλά τόλμησες.

Υπομένω καρτερικά, με ένα ρολόι στις 2 παρά,
να με κοροϊδεύει κι αυτό, για την τόση ασχημιά.