Κάθε ιστορία έχει αρχή  -  μέση  και τέλος.
Από το τέλος  αρχίσαμε
και κάπου στη μέση ξεμένουμε.
Στάσιμοι στο αποκούμπι του φόβου μας,
να αναλύουμε κάθε υποθετική μας δήθεν κατάσταση -
κάθε λέξη της πράξης μας.

Ποιος μπορεί όμως να κρίνει  τον έρωτα;

Ποιος  θα τον οριοθετήσει αν δεν έχει εξευτελιστεί από αυτόν;
Εσυ, είσαι ο ασυμβίβαστος έρωτας μου χωρίς επεξεργασμένη
αναλυτική συμπεριφορά του είναι σου, και εγω είμαι ακριβώς το ίδιο με εσένα
- γι αυτό ξεκάθαρα σε γουστάρω.

Θα σε χαζεύω κάθε φορά που θα σε αντικρύζω τυχαία απέναντι μου,
θα μου προκαλείς αμηχανία -  και θα σε κοιτάζω στα μάτια σου χωρίς πράξεις,
γιατί οι πράξεις προκαλούν τους φόβους,
και τους φόβους τους προκαλούμε εμείς.

Να ξέρεις ότι οι νύκτες, φανερώνουν τις αδυναμίες μας -  και εσύ είσαι  ήδη η δική μου.