Η.

Προσωρινά συναισθήματα με  αμφιλεγόμενη ημερομηνία λήξης.
Σε έχω ονομάσει τον υπαίτιο του θανάτου μου,
σε έχω ονομάσει "απουσία" στη ζωή μας.
Μη  πέσεις στην παγίδα  να δικαιολογήσεις  "απουσίες" με συναίνεση,
παγωμένα κρεβάτια, μη ενθουσιασμό μ' ένα θρασσύτατο  "θα δούμε".

Έτσι όπως πας και έρχεσαι με την βαλίτσα στο χέρι,
χωρίς σταθμό, χωρίς προορισμό, με ένα βασιλικό βόλεμα να σε κυριαρχεί
είναι ή επιβεβαίωση του μικροσκοπικού σου ανδρισμού
είμαι η κατάντια προσωποποιημένη.

Απορούσα με την επίγνωση της καχυποψίας σου, όποτε  λάμβαναμε μέρος  στο συγκεκριμένο στρογγυλό τραπέζι των συναντήσεών μας.
Όσο μιλούσαμε για επίλυση του προβλήματος τόσο μούγκριζες από εγωισμό.
Όσο σου ομολογούσα το "φόνο" που είχα διαπράξει, τόσο κατηγορούσες την  λυσσασμένη γυναικεία μου φύση.

Υπερέβαλα επιδεικτικά με τα ίχνη της ισόβιας φυλάκισης μου, που είχα το θράσος να κρεμάσω  όλα τα αποδεικτικά στοιχεία απάνω στον τοίχο,
χωρίς ενοχές, χωρίς δολοπλοκίες, χωρίς ντροπή,
εκεί, κρεμασμένα ξεκάθαρα με τις τύψεις να μου χαμογελάνε.

Η απάτη, δεν έχει να κάνει μόνο με προδοσία της επιλογής σου,
έχει περισσότερο να κάνει με την προδοσία του εαυτού σου,
του λανθασμένου ευατού σου, τη λάθος όψη του νομίσματος, την απενεργοποίηση των συναισθημάτων, τον εκ μηδενισμό της αλήθειας και της πραγματικότητας.

Χόρτασα κι εγώ με τις ρομαντικές ηλιθιότητες του κάθε πονεμένου επιπόλαιου αριστερού, αναρχικού ή φιλελεύθερου ατόμου που έταζε βόλτες ατελείωτες στα Ηλύσια Παρισιού και καταλήγαμε στα Ιλίσια Αθηνών.

Χτυπούσες την πόρτα δήθεν με μανία,
ψαχούλευες για στιγμές μέσα απ τις ταινίες
μέσα από φωτογραφίες,
μέσα απ' αυτά
που κάποτε υποσχέθηκες
που κάποτε ίσως και να ονειρεύτηκες.

Ψυχολογική βία είναι να ορκίζεσαι ωκεανό
και να δίνεις σταγόνες.
Ψυχολογική βία είναι να κοιμάσαι χωρίς μέλλον,
να ξυπνάς με αβεβαιότητα.
Ψυχολογική βία είναι η παρουσία που μυρίζει απουσία.

Με τις ανάσες -

Την είχα δώσει την υπόσχεση μου, στην κακόμοιρη τη μάνα μου, ότι η κοιλιά θα γίνει μπόι και η ευχέρεια του λόγου δεν θα πάψει να ανατέλλει απ΄ το στόμα μου.
Η παρακμιακή μου ηλικία δεν φαινόταν, έτσι εκμεταλλευόμουν την μπλεγμένη κατάσταση  του χρόνου παίζοντας το αθώο κοριτσάκι στους αγνώστους, υποβιβάζοντας  με ευκολία διψήφιους μήνες που με βόλευαν ή ηλικίες που θα τους βόλευαν.

Έχτισα κι ένα  όμορφο σπίτι στο παραλιακό, έτσι για να ξοδεύω το πόνο μου στα κύματα, καθώς το μόνο που δεν έβαλα υποθήκη για την μόστρα του κεφαλιού μου, ήταν τα όργανά μου, τα μουσικά όργανα, η ζωή μου, η δεύτερη ζωή μου -

Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -

Γνώριζες από πρώτο χέρι ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε  ζώα, περίεργα ζώα - καρκινώματα στον καταθλιπτικό μας καθρέφτη.

Ο έρωτας είναι ωμός, εντελώς ωμός κι όμως ήδη  έχω φάει την σάρκα μου από δαύτων.
Οι νύκτες με εξάτμισαν, με ρεζίλεψαν, με υποτίμησαν πίνοντας εκρηκτικά κοκτέιλς την παράνοια μου,  συνοδεύοντας την  με σφηνάκια αίματος.
Ο νικητής , δεν με εγκατάλειψε ποτέ  και ο χαμένος βρισκόταν πάντα απέναντι  μου να χειροκροτάει με αγένεια καθώς έτρεμα από ήττα.

Ξέμπαρκη, τελειωμένη από επιλογές, να σε καμαρώνω δίπλα μου, από επιλογή, της προηγούμενης λανθασμένης μου επιλογής.
Αυθεντική και συνάμα υποκρίτρια να πληρώνω  το λογαριασμό των παντελονιών μου, της ανεξαρτησίας μου και  ταυτόχρονα της αυτοδημιούργητης φυλακής μου.
Το περίεργο χιούμορ μου,  η ομορφιά μου, το μυαλό μου ,να με μπλέκουν, και να με ξεμπλέκουν σε καταστάσεις που  άθελα μου δημιουργώ.
Εγωκεντρικό χάος θα με βάφτιζα!

Αλλά, είχα δώσει την υπόσχεση  στην κακομοίρα τη μάνα μου, ότι η κοιλιά θα γίνει μπόι και η ευχέρεια του λόγου, δεν θα πάψει να ανατέλλει απ΄ το στόμα μου.
Mα όλο να λέω "Βάστα θα  αλλάξουν  τα κουσούρια σου"
κι όλο να επιμένω να τα στολίζω με πολύχρωμες κορδέλες.

Με τις ανάσες ξόδευες την ζωή μου, με τις ανάσες -

Να στέκεσαι αμίλητος - ανήμπορος μέσα στο χάος μου,
μέσα στην ηδονή του κορμιού μου, χωρίς να κάνεις την παραμικρή
προσπάθεια να τα "τακτοποιήσεις".
Να διψάω για πολύπλοκους οργασμούς και να μου προτείνεις τσάι -

Εσύ εκεί, να τα ξίνεις, με ύφος ζεν πρεμιέ, ατάραχος μέσα στην  δήθεν αχαριστία μου,
να γελάς με εμένα,
με την άστατη συμπεριφορά μου, χωρίς να  προτείνεις ούτε ένα αποκούμπι.

Εσύ εκεί,
όλο να κοιτάς,
να απογοητεύεις,
να σου ζητώ -  να μη δίνεις -
να φεύγω, να έρχομαι, χωρίς να αντιδράς.

Με τις ανάσες ξόδεψες την ζωή μου, με τις ανάσες -  και είμαι ήδη πια νεκρή.
Έθαψες τα χαμόγελα μου, μέσα στον τάφος ενός μικρού παιδιού
κι από το θάνατο μου, θα σου απομείνει μόνο η μνήμη και η μνήμη μου, κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει.

Θα ξεθωριάσω  αθόρυβα σαν να μην υπήρξα ποτέ - σαν να μην υπήρξες ποτέ -

Όταν σε βλέπω τυχαία, θυμάμαι τους λόγους που σ' αγάπησα
και μισάω τον εαυτό μου που σε άφησα. -

Πλανήτης Γη.

Εφημερίδες εφήμερες,
εκλεπτυσμένοι οι ήρωες,
ανέγγιχτα οράματα,
παρακμή στα πληρωμένα θαύματα.

Κόπιασα από τις λοιμώξεις των καιρών,
από τα γκάζια των πολλών,
στα κλιματιστικά των πλούσιων αφεντικών,
τη λερωμένη τους φωλιά,
την σιχαμερή τους οπτική γωνιά.

Χόρτασα μέσα στα μπαράκια
τα ακριβά - φθηνά  φαρμάκια,
από φίλους - αδέλφια που είχα,
που με προδοσία εύκολα με `ντύσαν.

Γούσταρα κατ ακρίβεια τη φάση,
μα μ' είχε απομείνει μία παύση,
στου καιρού την βρομερή ξεφτίλα-
χάρη μου κάνες που τελικά σε βρήκα -

Όσο το παίζεις εντάξει, -
θα σε χειροκροτώ στην κάθε σου μεγαλειώδης πράξη.
Θα σου διπλώνω την υπερηφάνεια
να τσαλακώνεσαι σαν την βεντάλια.

Όσο το παίζεις εντάξει,
θα σ' αγαπώ στη κάθε σου πράξη,
θα σου χαρίζω  τα πλανητάρια,
μη μας τα πάρουν τα σκοτάδια.

Ενεργητικό.

Έντεκα σχέσεις, οκτώ χωρισμοί,
δυο πακέτα οργασμικά  τσιγάρα
και τόνοι από στοιβαγμένα ρούχα.

Ή τρελή της γειτονιάς είχα βαφτιστεί.
Όλο πέρα δώθε είμαι τις νύκτες.
Από το πρώτο βήμα μέχρι το τελευταίο, έχω ήδη  αυτό ονομαστεί γκλαμουράτη χορογράφο προκαλώντας τις πυγολαμπίδες του χωριού να χορέψουν μαζί μου.

Χωρίο... Χωριό μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια ξέφρενου αστικού χαβαλέ, ισοπέδωση της μούρης με τα πατώματα κι αγκαλιές με τα παγκάκια της Αθήνας.
Να που με έφεραν πίσω τα αρώματα ή τα δικά μου τα καμώματα.

Αθήνα 2008 -  με την Νιονή το υπερηφανευόμασταν συχνά -πυκνά ότι απ΄ το σπίτι, το μόνο  που μας λείπει είναι το κόκκινο φωτάκι  όπου θα ολοκλήρωνε το όνειρο κάθε γλεντζέ φοιτητή.
Ατέλειωτες νύκτες, φωνές, γκαρίσματα, σεξ, πολύ σεξ και το πτυχίο να φωνάζει από μακριά
"Δεν θα ανταμώσουμε ποτέ".

Χρονικά αχρονολόγητες οι μέρες φιλίας με την Νιόνη.
Ο πατέρας της εργαζόταν για τον πατέρα μου, και κάπως έτσι,
χρονικά αχρονολόγητα σμίξαμε εμείς τα δυο.

Δασκάλα είχε περάσει το κορίτσι μου, φαρμακοποιός εγώ.
Δυο κορίτσια, δυο όνειρα, δυο ζωές.
Η αρχή καθόλου δύσκολή.
Δώσαμε με τα μούτρα στη Ζωή.
Διψούσαμε τα κακόμοιρα,
διψούσαμε για την πραγματικότητα
χωρίς άλλες τετραγωνισμένες επαναλήψεις από το "Ρετιρέ".

Τα χρόνια τα περνούσαμε όπως θέλαμε να περάσουν.
Καυλώναμε με ότι άγνωστο ερέθισμα είχαμε.
Καυλώναμε για το ποτό, για το τσιγάρο, για τα ρούχα, για τους γκόμενους,
καυλώναμε για γυναίκες, φιλίες με διαφορετικές γυναίκες,
καυλώναμε με ότι μας μύριζε και ότι μας ξίνιζε.

Καύλωσα όμως και με τον Νίκο.
Όμορφος μαλάκας ο Νίκος!
Με γλεντούσε με το παραπάνω.
Συνήθως, συναντιόμασταν στον ουρανό και κάπου ενδιάμεσα στη γη.
Δύο χρόνια απ΄την ζωή μου..
Δυο χρόνια και είχα παραμελήσει ρίχτερ οργασμών, συγκεντρώνοντας μυαλό και κορμί σ' έναν.
Παραμυθιαζόμουν με την ομορφιά του και ξεχνούσα πόσο μαλάκας ήταν.

"Να μη σκάω" μου έλεγε η Νιόνη να "μη σκάω".
Μα είχα ήδη στο ενεργητικό μου,
έντεκα σχέσεις, οκτώ χωρισμους
δυο πακέτα οργασμικά τσιγάρα
και τόνοι από στοιβαγμένα ρούχα.

Έχω "γεράσει", έχω "χορτάσει" και δεν έχω μάθει αν στην αγάπη μπορείς να φτάσεις.
Κι αν έχεις ετοιμάσεις, έχεις 'γοράσει καρδιά με ολοκαίνουργια φτερά,
δεν θα ρθει κάποιος να στα ριμάξει;
Κι αν η Νιόνη δεν είχε τρομάξει θα ήμουν με τον Νίκο εγώ εντάξει;
Κι αν η φωνή μου, λέει μη κλάψεις, υπάρχει ελπίδα, μην αλαφιάζεις,
δε το πιστεύω και μουρμουράω μ΄όλο νάζι
θα μείνω σίγουρα εγώ, στο "ράφι". -



 

Σεντούκι.

Σιχαίνομαι που είσαι τόσο δα κοντά να κλείσεις την πόρτα και χλουπ,
τρυπώνεις μέσα στο σπίτι μου γιατί δήθεν έχεις ξεχάσει απάνω στο γραφείο τα τσιγάρα και τον αναπτήρα σου.
Είσαι βρε παιδάκι μου από το πρωί, με αυτό το ασταμάτητο μουρμουρητό  που άρχισες να μου ζαλίζεις το κεφαλάκι, ότι ξαφνικά σου την σκάσανε δυο μπάτσοι και ίσα που δεν πρόλαβες να φορέσεις το κράνος και τώρα θα πρέπει να τα σκάσεις στο κράτος.
"Δεν τους φτάνει πόσα τους πληρώνουμε" "Μας έχουν πατήσει στο λαιμό"  και μυρίζεσαι την εξέργεσή σαν το μηχανάκι που ξεροβήχει όπως τον ογδοντάρη παππού έχωντας την ρεαλιστίκή αλλά οξύμωρη σκέψή ότι, ναι είναι στα τελευταία του, αλλά  δεν παύουμαι να την μοστράρουμε  σαν χυμώδης γκόμενα.

Τι καημός τώρα κι αυτός που θα πρέπει να ξυπνήσεις από το πρωί να τρέξεις να πληρώσεις το εξώδικό και η κίνηση της Αθήνας  μες το κατακαλόκαιρό  δεν παλεύετε.

Ασέ το άλλο που σκέφτομαι...τα κακόμηρα παιδάκια που είχαν την φαηνή ιδέα να πάνε για βουτιές και θα ακούσουν τον βόθρο από το στοματί σου.
Ωιμέ! Ωιμέ!
Τι συμφορά.

Δυο χρόνια σου κάνω την χάρη, ναι ναι... την  χάρη να έρχεσαι να κοιμάσαι σαν το γουρούνι
να τρως σαν τον γουρούνι και να με γαμάς σαν τον γουρούνι -Γούρούνι, σου απόλογούμαι μη το παίρνεις προσωπικά.

Η ζέστη σε χαλάει το κρύο δεν το αντέχεις.
Τηλενουβέλα έχεις καταντήσει.
Βρόμισε όλη η ζωή  μου με την μούρη σου και εσύ δεν λες να ξεκουμπιστείς.
Όσο σε διώχνω τόσο το απολαμβάνεις.

Είσαι ανυπόφορος, εγωκεντρικός και ζηλιάρης.
Να φύγεις, να ξεκουμπιστείς, να ανασάνω λίγη χαρά.
Να φύγεις - να μην τρυπώνεις άλλο μέσα στην ζωή μου,
να πάρεις τα τσιγάρα σου, τον αναπτήρα σου, την "χυμώδης γκομενά" σου
και να πας στο διάολο - να ξεκουμπιστείς.

Να φύγεις, να φύγεις, να φύγεις -

Μυρίζεις θάνατο και είμαι πολύ μικρή  για το σεντούκι σου.

Αφού ήσουν ότι ονειρεύτηκα γιατί έβαλα στον εαυτό μου ξυπνητήρι;

Σε έχω βαφτίσει η ποσοτική μου ξεφτίλα με τα αμέτρητα παιχνίδια ειρωνείας.

Η απαξίωση  σου στο μεγαλείο της και στον τοίχο καρφωμένη όλη μου μιζέρια να ολοκληρώνει το χαζό μου είδωλο..

Έτσι όπως τα είχα μπερδέψει δεν είχα συνειδητοποιήσει πότε ήρθες και πότε έφυγες - μονάχα θόρυβο έκανες. - 

Με μπέρδεψε η  γοητεία των ματιών σου
που έχω ξεχάσει μέσα στις ντουλάπες του σπιτιού σου, όλα τα υπάρχοντά μου.

Να, που τώρα τρέχω γυμνή μέσα στους δρόμους της αδιαφορίας σου,
ξεστομίζοντας λέξεις παράνοιας σε περαστικούς.

Ντύσε λιγό την ψυχή μου - μη θυμώνεις.
Έχω ξεπαγιάσει από επισκέπτες.

Ντύσε λίγο την ψυχή μου,
και κάθισε εδώ,
Ναι, εδώ - δίπλα μου - χωρίς να φοβάσαι
να σου εξομολογηθώ  ιστορίες
που ισοδυναμουν με πόνο.

Μείνε λίγο εδώ,
να ταυτιστείς με τα κουρέλια μου και
μπάλωσε με.
 
Στάσου.
Κάθισε εδώ. Ναι, εδώ.

Μην είσαι ακόμη ένας επισκέπτης.

Η φύση που κατηγορούσες,
η μιζέρια που κουβαλούσες,
τις ευθύνες που δεν μετρούσες,
τις μαλακίες που δεν σταματούσες,
στα αστεία που δεν χειροκροτούσες
η αλαζονεία που επικρατούσε.

φτύνω στο κόρφο μου μη με ματιάσει  μάτι -







 

Πίσω από τα κάστρα σου
ψιθυρίζεις τις ανάγκες σου.
Πίσω που τις σκιές μου
αμφιβάλλεις την υπαρξή μου.

αν οι ανθρωποι σταματούσαν να ζούσαν με τον συμβιβασμό
θα υπήρχε έρωτας.

Είσαι η παραίσθηση της πραγματικότητας μου - συντονίζεσαι στη χρονική μου περίοδο και διασταυρώνεσαι με τους πλανήτες μου.

Είσαι η πραγματικότητα μου, με γερή δόση από ναρκωτική ουσία.

Είσαι όλα αυτά τα μικρά, τα απλά, που μπορώ να αναλύσω.