Τρέμω ολόκληρη.Θυμάμαι αυτά που είπα και παγώνω.
"Πως μπόρεσα;"Θυμώνω ξανά με τον εαυτό μου!

Τραυματίζω τις μέρες μας με λέξεις...

Σε είδα εκέινη την νύκτα.
Και είχα υποσχεθεί πολλά με ένα μου βλέμμα.
Τότε η κάθε σου νύκτα γινόταν μέρα και η κάθε μου σκέψη ένα τραγούδι.

Είχαμε αποκλείσει τον έξω κόσμογια να μην εισχορούν μέσα στα δικά μας όνειρα.
Έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι κάναμε.Αλλά τώρα ήμασταν δυο. Είχαμε περισσότερη δύναμη!Είχαμε την δύναμη με την αγάπη μας να δημιουργήσουμε στις πιο άσχημες μας καταστάσεις-την πιο όμορφη στιγμή.

Έτσι πολεμούσαμε! Με την σιωπή και την αγάπη.
Είσαι ένας πραγματικός ήρωας.Στο είχα πει ποτέ;
Στο είχα πει;

Ασπρα Αστρα

Στο είχα πει απεριοριστές φορέςκαι εσυ δεν με ακουγες.Δεν ήθελες να με ακούσεις.Ήταν αλήθεια.Τώρα τι θες? τι θες και όλο κλαις?τι θες και όλο μετανιώνεις?
Εσυ επέλεξες να είσαι το μαύρο το πιόνι.Και Εγώ αναζητούσα με δυσκολία ένα ματ στην ευτυχία.παρακαλούσα Να είχα όλα αυτά που δεν μπόρεσα.Αυτά τα γαμημένα άσπρα όνειρα που ο καθένας αναζητεί.
Αλλά μεγάλωσα.Άλλαξα.Σε βλέπω τώρα γονατιστό μέσα στις σκέψεις μου.Να δακρύζεις κρυφά.Μα εγω ποτέ δεν σε γνώρισα.Ποτέ δεν σε αγκάλιασα.Απ την πρώτη μέρα ήσουν εχθρικός μαζί μου.Και καλά έκανες!Φοβόσουν μήπως ανακαλύψω ότι κάπου εκεί έχεις και εσύάσπρα όνειρα.Αυτα τα γαμημένα όνειρα που ακόμη τα αναζητώ και εγω.

Κορμί στους πέντε ανέμους!

Μούσκεμα είχα γίνει εκείνο το βράδυ.
Ξύπνησα πανικοβλημένη.
Τρόμαξα απο το όνειρο που είχα κάνει.

Δεν θα ξεχάσω τα μάτια σου.
Έτσι που με κοιτούσαν υπόσχονταν πολλά.
Είχα πεισμώσει μαζί σου....

Έφυγα βιαστικά από το τραπέζι χωρίς να κοιτάζω πίσω μου.
Ήταν τόσο άσχημες οι μέρες που ζούσαμε.
Ένας τσακωμός πίσω απο τον άλλο.

Κάθε μέρα ήταν πιο φτηνή.
Είχαμε συνηθίσει αυτό τον πόνο και αναζητούσαμε κάτι για να πιαστούμε...
Κλείνω την πόρτα με νευρικότητα χωρίς να κοιτάζω πίσω μου.
Δεν άκουσα τον παραμικρό θόρυβο. Γύρισα πίσω μου και σε κοίταξα.
-Τι κάνεις εδω;
Δεν μου απάντησες. Απλά μου χαμογέλασες και έκλεισες την πόρτα πίσω σου.
Γνώριζα αυτό το χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο μου έλεγε: «Είμαστε καλά.»
Δεν χρειάστηκέ καν να μιλήσουμε. Άλλωστε πάντα επικοινωνούσαμε αλλιώς εμείς.
Με τα μάτια μας...
Τώρα τα μάτια δεν είχαν κάτι να πούνε..Μιλούσαν τα κορμιά μας.

Ερχόσουν κατα πάνω μου και τότε άρχισα να περπατώ προς εσένα.
Δεν χρειάστηκε να κάνουμε πολλές κινήσεις.
Ξέραμε και οι δυο τι αναζητούσαμε. Ο ένας την αίσθηση του άλλου.
Ο ένας το άγγιγμα του άλλου.

Άρχισα να σε φιλάω...
Με πήρες απάνω σου και με ξάπλωσες στο κρεβάτι.
Οι ανάσες μας κάναν σαν μανιακές.
Δένονταν με ένα παράξενο και τρομαγμένο τρόπο.
Ήθελα να ήσουν εκεί. Να σε φιλάω έτσι για πάντα.
Να μην μου ξαναφύγεις. Ούρλιαζα μέσα μου.
Και αυτό φενόταν σε κάθε μου κίνηση.
Τρομαγμένη σε έπερνα αγκαλιά..
Σε αγκάλιαζα τόσο σφικτά,που είχα την αίσθηση ότι σε μάτωνα.
Ήξερα ότι δεν ήταν μόνο ένα απλό πάθος.
Ήξερα ότι ήταν κάτι πολύ πιο δυνατό.
Εκείνη η στιγμή ήταν τόσο μαγική.
Χάθηκα και εξελίκτηκα εκείνα τα λεπτά.
Ένα κουμπί να υπήρχε.
Μόνο ένα κουμπι! Να το πατούσα και να πάγωνε ο χρόνος.
Σε αυτή την μαγική στιγμή...