Κορμί στους πέντε ανέμους!

Μούσκεμα είχα γίνει εκείνο το βράδυ.
Ξύπνησα πανικοβλημένη.
Τρόμαξα απο το όνειρο που είχα κάνει.

Δεν θα ξεχάσω τα μάτια σου.
Έτσι που με κοιτούσαν υπόσχονταν πολλά.
Είχα πεισμώσει μαζί σου....

Έφυγα βιαστικά από το τραπέζι χωρίς να κοιτάζω πίσω μου.
Ήταν τόσο άσχημες οι μέρες που ζούσαμε.
Ένας τσακωμός πίσω απο τον άλλο.

Κάθε μέρα ήταν πιο φτηνή.
Είχαμε συνηθίσει αυτό τον πόνο και αναζητούσαμε κάτι για να πιαστούμε...
Κλείνω την πόρτα με νευρικότητα χωρίς να κοιτάζω πίσω μου.
Δεν άκουσα τον παραμικρό θόρυβο. Γύρισα πίσω μου και σε κοίταξα.
-Τι κάνεις εδω;
Δεν μου απάντησες. Απλά μου χαμογέλασες και έκλεισες την πόρτα πίσω σου.
Γνώριζα αυτό το χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο μου έλεγε: «Είμαστε καλά.»
Δεν χρειάστηκέ καν να μιλήσουμε. Άλλωστε πάντα επικοινωνούσαμε αλλιώς εμείς.
Με τα μάτια μας...
Τώρα τα μάτια δεν είχαν κάτι να πούνε..Μιλούσαν τα κορμιά μας.

Ερχόσουν κατα πάνω μου και τότε άρχισα να περπατώ προς εσένα.
Δεν χρειάστηκε να κάνουμε πολλές κινήσεις.
Ξέραμε και οι δυο τι αναζητούσαμε. Ο ένας την αίσθηση του άλλου.
Ο ένας το άγγιγμα του άλλου.

Άρχισα να σε φιλάω...
Με πήρες απάνω σου και με ξάπλωσες στο κρεβάτι.
Οι ανάσες μας κάναν σαν μανιακές.
Δένονταν με ένα παράξενο και τρομαγμένο τρόπο.
Ήθελα να ήσουν εκεί. Να σε φιλάω έτσι για πάντα.
Να μην μου ξαναφύγεις. Ούρλιαζα μέσα μου.
Και αυτό φενόταν σε κάθε μου κίνηση.
Τρομαγμένη σε έπερνα αγκαλιά..
Σε αγκάλιαζα τόσο σφικτά,που είχα την αίσθηση ότι σε μάτωνα.
Ήξερα ότι δεν ήταν μόνο ένα απλό πάθος.
Ήξερα ότι ήταν κάτι πολύ πιο δυνατό.
Εκείνη η στιγμή ήταν τόσο μαγική.
Χάθηκα και εξελίκτηκα εκείνα τα λεπτά.
Ένα κουμπί να υπήρχε.
Μόνο ένα κουμπι! Να το πατούσα και να πάγωνε ο χρόνος.
Σε αυτή την μαγική στιγμή...