Βουβή κραυγή.

Πάντα σου άρεσε να καθόμασταν σ΄ αυτό το παγκάκι,
εκεί όπου γνωριστήκαμε
εκεί που κάναμε όνειρα,
εκεί όπου με πρωτοφίλησες.

Πηγαίναμε πριν ο ήλιος μας αποχαιρετίσει
και πάντα μου έλεγες να βλέπω μπροστά
πότε πίσω μου.
Μόνο μπροστά να βλέπω.

Αρκετές φορές ήμουν περίεργη και ήθελα να δω τι μου έκρυβες.
Δεν ήξερα γιατί μου το απαγόρευες.
"Μπροστά" μου λεγές.
Μπροστά!

Πέρασε ο καιρός, πέρασε ο χρόνος,
πέρασαν κατί μήνες και εσύ άδοξα έφυγες από κοντά μου.

Εξακολουθούσα να πηγαίνω στο παλιό παγκάκι της πλατεία,
εκεί που σου άρεσε να με πηγαίνεις σχεδόν κάθε μέρα
Άναβα ένα τσιγάρο, το έπινα για εσένα και έφευγα.

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που αποφάσισες να φύγεις.
Ναι το αποφάσισες!
Γιατί εμένα δεν με ρώτησες ποτέ σου αν θέλω να φύγεις.
Έτσι και εγω αποφάσισα από μόνη μου να το ξενυκτήσω,
άλλωστε θα ήταν το τελευταίο μου τσιγάρο που θα έπινα για εσένα,
τώρα θα σε άφηνα να ηρεμήσεις.

Είδα τον ήλιο να με αποχαιρετάει
γύρισα και πίσω και ας ένιωθα το θυμό σου.

Ναρκομανείς να χτυπάνε ενέσεις
Κοριτσάκια ανίκανα να σταθούν στα πόδια τους
ξαπλωμένοι, μεθυσμένοι, πεθαμένοι από σκόνη,
μαύρα κουτάλια τριγύρω, φόβος, τρόμος,πόνος,
αβοήθητες ψυχές στα πεζοδρόμια.

Τρομοκρατήθηκα όταν το διαπίστωσα..
Η αλήθεια μερικές φορές είναι πίσω μας όχι μπροστά μας.

Αντίο ψυχή μου,αντίο.