Να πάρεις τα λάθη σου,
να πάρεις τα πάθη σου,
να πάρεις όλα αυτά που σε νικάνε
και τις νύκτες δεν  σε αφήνουν να κοιμάσαι.
Ξέρω πόσο μετανιώνεις
μα για μένα το ρολόι λέεi ότι άργησες.
Να πάρεις όλα αυτά που φτιάξαμε και
σαν σκουπίδια  τα πετάξαμε,
κι αν από λάθος κλάψαμε,
τότε καταβάθος μπορέσαμε και τα θάψαμε.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουν.
Ξεχνάνε και κάποτε μετανιώνουμε.
Φθείρονται σαν πλαστικά.
Καίγονται σαν παλιά ρούχα μιας γιαγιάς...

Κοίταξε πόσο προσεκτικά αγαπάνε.
Μέσα σε ολόκληρα κουτιά φοράνε.
Κανείς δεν είναι ελεύθερος.
Ούτε εγώ.. Ούτε εσύ.
Κάποτε είχα ακούσει ότι είμαστε δεσμευμένοι με το παρελθόν το παρόν και το μέλλον,
Δεν αρνήθηκα ούτε μια λέξη σας.
Φέρθηκα γελοία σαν στημένος ηθοποιός.
Δεν αρνήθηκα ποτέ μου την συμπεριφορά σας.
Φέρθηκα ανόητα κι ας κάνατε κουμάντο στα όνειρά μας.

Μα θα σας το πω ξανά,
θα μας βρείτε σε κάθε γειτονιά,
να πολεμάμε αυτά που αγαπούσαμε
όταν ήμασταν μικρά παιδιά.

Ό,τι κι αν νοσταλγούμε στο τέλος
μέσα στα παραμύθια θα πνιγούμε.
Όσο κι αν προσπαθούμε,
μερικοί άνθρωποι είναι στα αλήθεια μικροί
φοβόντας την ίδια τους την ύπαρξη -
σαν να είναι από γυαλί.

Μα δεν θα πω τίποτα πια,
οι λέξεις με πνίγουν σαν σχοινιά,
τσαλακώνοντας κάθε ελπίδα
που άντεξε για εμάς.

Έχω αποδεχθεί τα σφάλματα μου, τα τοποθέτησα σε μια μαύρη σακούλα και τα εξόντωσα.

Μου λένε να γράφω... να μην σταματώ να γράφω!

Μου λένε ότι έχω ταλέντο - ατάλαντο ταλέντο θα το ονόμαζα.

Οι προσδιορισμοί μου είναι ανύπαρκτοι, όπως και οι θεατές μου.

Φοβάμαι μη βγω στη σκηνή και το κενό μου να είναι μετρημένο.

Φοβάμαι μη φύγουν οι φίλοι.

Φοβάμαι μήπως δεν είμαι αρκετή για τις πεποιθήσεις τους. 

Οι φόβοι μου αρχίζουν να με κυριαρχούν.

Η κυριαρχία τους ήδη με φοβίζει.

"H υπομονή εξαντλείται.
Το προσωπείο μας φθείρεται.
Οι ανάσες κάποιων σοφών κουράστηκαν.
Αυτονόητες καταστάσεις.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Πράξεις από φόβο που δεν δημιουργήθηκαν.
Το σύμπαν δεν συνωμοτεί, απλά γελάει στην προσπάθειά μας.
Ζευγάρια χωρίς τσίπα πάνω τους.
Βολεύονται στο βόλεμα τους.
Θεωρούν την Αγάπη σαν στήριγμα.
Ζευγάρια της στιγμής.
Με λόγια μικρά.
Λόγια υστερικά.
Λόγια από αυτά που τρομάζεις να ακούς σαν παραμύθια της γιαγιάς.
Μα ξέρεις δεν είναι η γιαγιά που φταίει για όλα αυτά."

Έβλεπα τον πόνο μέσα σου, έβγαινε στην κάθε σου λέξη.
Ανήμπορος σαν τηλεθεατής, ήθελα να σε στηρίξω να σου κρατήσω το χέρι,
να σου απαλύνω τον πόνο, να σου πω φτάνει..
Έπινες πολύ ρε μάγκα και δεν ήξερα αν το ουίσκι σε βοηθούσε να ξεχάσεις ή να θυμάσαι περισσότερο από ότι έπρεπε.
Κάθε νύκτα σε μάζευα από το γνωστό μπαράκι.
Ήσουν λιώμα. Οι ανάσες σου μύριζαν τσιγάρο και ποτό.
Τι να σου πω για να ηρεμήσεις? Πως να φερθώ για να μην κατρακυλήσεις.
Πως να σου πω για τις χαρές της ζωής και για την αγάπη που πεθαίνει και ξανα ζει.
Μου έλεγες ότι στα μάτια της είχες βρει την αδελφή ψυχή.
Η απουσία της σε τσάκισε.
Τα μάτια σου θόλωσαν.
Τα γέλια σου έπαψαν.

Πάνε δυο μήνες να σε δω.
Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι σε είχαν δει σε ένα παγκάκι να πίνεις και να μοιρολογάς.
Δεν ξέρω αν έχεις τρελαθείς ή από την αγάπη έχεις παγιδευτεί.
Δεν ξέρω αν πονάς ή έχεις κουραστεί να μιλάς.
Δεν ξέρω τίποτα πια..

Κάποτε έρχομαι και σου μιλάω.
Ούτε ματιά δεν μου ρίχνεις στα κλεφτά.
Θύμωσες μαζί μου!
Δεν άκουσα το τελευταίο ποίημα που έγραψες για αυτήν.
Σου ανάβω που και που το καντήλι σου.
Κλαίω μέσα μου.
Δεν ξέσπασα ακόμη στον θάνατο σου.

Πηγαίνω στο μπαρ το γνωστό,
κάθομαι σαν υστερικός,
καπνίζω και τσακίζομαι  στο ποτό,
δεν ήθελα να σου πω ψέματα και το έπαθες όλο αυτό.
Η αγάπη, φίλε, δεν πεθαίνει και ζει ξανά.
Το απολαμβάνεις μόνο  μια φορά..

To ότι δεν βρίσκω θυμό είναι που ξέχασα σε τι ζυγαριά να σε βάλω.

Σημασία στο τέλος δεν έχει ποιος φταίει ή ποιος έχει νικήσει - είναι ποιος έχει την ικανότητα να θυμάται. 

Αν όλα είναι παιχνίδι, τότε η εκκίνηση από τον τερματισμό έχει μια ανάλογη απόσταση. 

Τα ζάρια είναι στα χέρια μας - όπως και τα βήματα μας.

Άκουσα ότι οι αναμνήσεις είναι ένας θησαυρός που μας στοιχειώνει - μας περιπλανεί - μας θάβει ζωντανούς.

Δεν θυμάμαι τόσο καλά αν σε έχασα μέσα σε δρόμους ή στενά.

Δεν θυμάμαι να σου πω αν όλα έγιναν από ανάγκη. 

Τώρα δεν αντέχω καθόλου. 

Έχω συντροφιά μια μαύρη γάτα παρακαλώντας την να μου φέρει λίγη τύχη. 

Μου την δίνει τόσο πολύ, που την ονόμασα "Τριανταφυλλιά" - αυτά τα ονόματα που βγαίνουν από λουλούδια και φυτά θέλω να τα ξεριζώσω. 

Αυτός δεν είναι φόβος. Είναι πόνος.

Οι πληγές είναι σαν σημάδι στο δέρμα.

Σας το ξαναλέω. Δεν είναι φόβος.

Κι αυτός ο τρόπος που επαναλαμβάνομαι είναι στιγμιαίος φόβος ότι 

ίσως δεν καταλάβετε ότι δεν είναι φόβος.

Τόσο τρομακτικό που άρχισα να φοβάμαι ότι ο φόβος υπάρχει μέσα στα συναισθήματα μου.

Πάλι τρόμαξα διαβάζοντας τις πιο πάνω λέξεις, που συνειδητοποίησα ότι φοβάμαι.

Τους ανθρώπους φοβάμαι!