"H υπομονή εξαντλείται.
Το προσωπείο μας φθείρεται.
Οι ανάσες κάποιων σοφών κουράστηκαν.
Αυτονόητες καταστάσεις.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Πράξεις από φόβο που δεν δημιουργήθηκαν.
Το σύμπαν δεν συνωμοτεί, απλά γελάει στην προσπάθειά μας.
Ζευγάρια χωρίς τσίπα πάνω τους.
Βολεύονται στο βόλεμα τους.
Θεωρούν την Αγάπη σαν στήριγμα.
Ζευγάρια της στιγμής.
Με λόγια μικρά.
Λόγια υστερικά.
Λόγια από αυτά που τρομάζεις να ακούς σαν παραμύθια της γιαγιάς.
Μα ξέρεις δεν είναι η γιαγιά που φταίει για όλα αυτά."

Έβλεπα τον πόνο μέσα σου, έβγαινε στην κάθε σου λέξη.
Ανήμπορος σαν τηλεθεατής, ήθελα να σε στηρίξω να σου κρατήσω το χέρι,
να σου απαλύνω τον πόνο, να σου πω φτάνει..
Έπινες πολύ ρε μάγκα και δεν ήξερα αν το ουίσκι σε βοηθούσε να ξεχάσεις ή να θυμάσαι περισσότερο από ότι έπρεπε.
Κάθε νύκτα σε μάζευα από το γνωστό μπαράκι.
Ήσουν λιώμα. Οι ανάσες σου μύριζαν τσιγάρο και ποτό.
Τι να σου πω για να ηρεμήσεις? Πως να φερθώ για να μην κατρακυλήσεις.
Πως να σου πω για τις χαρές της ζωής και για την αγάπη που πεθαίνει και ξανα ζει.
Μου έλεγες ότι στα μάτια της είχες βρει την αδελφή ψυχή.
Η απουσία της σε τσάκισε.
Τα μάτια σου θόλωσαν.
Τα γέλια σου έπαψαν.

Πάνε δυο μήνες να σε δω.
Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι σε είχαν δει σε ένα παγκάκι να πίνεις και να μοιρολογάς.
Δεν ξέρω αν έχεις τρελαθείς ή από την αγάπη έχεις παγιδευτεί.
Δεν ξέρω αν πονάς ή έχεις κουραστεί να μιλάς.
Δεν ξέρω τίποτα πια..

Κάποτε έρχομαι και σου μιλάω.
Ούτε ματιά δεν μου ρίχνεις στα κλεφτά.
Θύμωσες μαζί μου!
Δεν άκουσα το τελευταίο ποίημα που έγραψες για αυτήν.
Σου ανάβω που και που το καντήλι σου.
Κλαίω μέσα μου.
Δεν ξέσπασα ακόμη στον θάνατο σου.

Πηγαίνω στο μπαρ το γνωστό,
κάθομαι σαν υστερικός,
καπνίζω και τσακίζομαι  στο ποτό,
δεν ήθελα να σου πω ψέματα και το έπαθες όλο αυτό.
Η αγάπη, φίλε, δεν πεθαίνει και ζει ξανά.
Το απολαμβάνεις μόνο  μια φορά..