Τελικά, αυτόν που αγάπησα  δεν τον γνώρισα ποτέ μου - δεν είχα την ευκαιρία βλέπετε...
Ήταν στημένος στην γωνιά του, περιμένοντας κάτι να τον ξυπνήσει - κάτι να τον ταρακουνήσει,
σαν να ήμουν το ξυπνητήρι του, σαν να ήμουν το εγερτήριο των αισθήσεων του.
Αυτόν που αγάπησα δεν τον γνώρισα ποτέ μου, κρυβόταν πίσω από  διαφανές κουρτίνες,
αναγνώρισα  όμως την όψη του, την φιγούρα του, μα η προστασία του με δυσκόλευε να δω την θελησή του.

Ξέρετε.. αυτό που με πλήγωνε περισσότερο, ήταν η αφορμή του, η ψευδαίσθηση της αγάπης του,
το πονεμένο του βλέμμα, η ιστορική του ομολογία, η πεποίηθηση ότι δεν υπάρχει προστασία, ότι φανερώνετε και εκδηλώνετε.
Είμαι χαζή - είμαι εντελώς χαζή.
Τα μάτια μου δεν μπορούν να κάνουν λάθος, είναι η ζωντανή απόδειξη των σκεψεών μου.

Βλέπετε, τελικά δεν είμαι και τόσο τυχερή όσο νομίζατε.
Όσο πιστεύατε ότι πίστευα.
Δεν είμαι η τυχερή σε αυτή την ιστορία, άλλωστε η επιλογή έχει και λίγη τύχη μέσα - είναι σαν τον λαχνό που αγοράζεις και έχεις την τύχη να κερδίσεις, το τι κερδίζεις όμως, δεν το ξέρεις, στην πορεία θα το μάθεις, στην πορεία θα το δεις, στην πορεία θα δεις αν είναι χρήσιμο.

Είμαι χαζή.
Εντελώς χαζή.
Γιατί αυτόν που αγάπησα ίσως τον γνώρισα και \πέταξα τον λαχνό μου.